Χρυσή… δεκαπεντάδα;;

Λίγο πριν το πρώτο τουρνουά προετοιμασίας της εθνικής μας, ο Ηλίας Γεροντόπουλος κοιτάζει τους δεκαπέντε που πρέπει να γίνουν δώδεκα και βάζει τάξη στα όνειρα και τις ελπίδες μας για ένα μετάλλιο (χρυσό κατά προτίμηση)…

Δεκαπέντε παίκτες. Η πιο πλήρης εθνική ομάδα της τελευταίας δεκαετίας. ΝΒΑers με μέλλον και μεγάλα αστέρια της Ευρώπης. Ευρωμπάσκετ με γαλανόλευκο μετάλλιο στο φόντο. Είναι πράγματι έτσι; Ή ως συνήθως υπερβάλλουμε σαν γνήσιοι Έλληνες; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…

Guards

Βαγγέλης Μάντζαρης: Ο (μαζί με τον Νίκο Ζήση) κλασικότερος άσσος της ομάδας. Οι αμυντικές του δυνατότητες είναι δεδομένες, όμως μετά από τέσσερα χρόνια στον Πειραιά ο Βαγγέλης δεν έχει πια να επιδείξει μονάχα αυτές. Η ικανότητά του στην οργάνωση του παιχνιδιού θυμίζει μεγάλα πλέι μέικερ του παρελθόντος (βλέπε Παπαλουκά), η ωριμότητά του είναι αξιοθαύμαστη, και μπορεί να αντιμετωπίζει ακόμη φοβισμένα τους ανοιχτούς διαδρόμους προς το καλάθι, όμως απέδειξε φέτος πως δε φοβάται να σουτάρει. Και μάλιστα με πολύ καλά ποσοστά.

Νίκος Ζήσης: Ο πιο έμπειρος παίκτης αυτής της δεκαπεντάδας (παρέα με τον κουμπάρο του, Βασίλη Σπανούλη) και φυσικά ο καταλληλότερος άνθρωπος για να κρατάει στα χέρια του τη μπάλα όταν η κατάσταση απαιτεί ψυχραιμία. Έχει χαρακτηριστεί από πολλούς “τελειωμένος”, καμένο χαρτί, πρώην μπασκετμπολίστας, όμως ο Νίκος φρόντισε να βουλώσει τα στόματα με τις εμφανίσεις του στο τελευταίο Μουντομπάσκετ , όσο και με την παρουσία του φέτος στη Φενέρμπαχτσε. Εκεί όπου, μετά την έλευσή του τον Ιανουάριο, μετέτρεψε την ταλαντούχα μα… αλαφροΐσκιωτη ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σε μια απ’ τις πιο επικίνδυνες δυνάμεις της φετινής Ευρωλίγκα.

Κώστας Σλούκας: Ένας κόμπο γκαρντ που έχει συνηθίσει να βγάζει τα κάστανα απ’ τη φωτιά, τόσο με το επιθετικό του ταλέντο, όσο και με την ικανότητά του να βρίσκει σχεδόν πάντα τη σωστή πάσα. Γρήγορη εκτέλεση, εξαιρετικό τρίποντο, καταπληκτική διείσδυση και υψηλό μπασκετικό iq για τον παίκτη (πια) της Φενέρμπαχτσε. Ικανότατο εργαλείο στο “1” αλλά και στο “2”, θα βγάλει αρκετές φορές τον Κατσικάρη απ’ τη δύσκολη θέση, όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια και με τον Ίβκοβιτς, τον Μπαρτζώκα, ή τον Σφαιρόπουλο.

Βασίλης Σπανούλης: Το μεγαλύτερο όνομα αυτής της εθνικής κι ένα απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού έκανε φέτος  την καλύτερη (κατά πάσα πιθανότητα) χρονιά της καριέρας του, κι ετοιμάζεται να προσφέρει απλόχερα στην εθνική το δολοφονικό επιθετικό ταλέντο του. Δεύτερος (και ίσως πρώτος με δυο-τρία ακόμη χρόνια καλού μπάσκετ) σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκα, έκανε και πάλι φέτος την Ευρώπη να παραμιλάει και θέλει όσο τίποτα στον κόσμο να το ξανακάνει. Θα πάρει μεγάλα (όσο και παρατραβηγμένα) σουτ και πιστέψτε με… θα τα βάλει! Ο μόνος αστερίσκος είναι πως ο Kill-Bill πρέπει να παίξει όσο το δυνατόν λιγότερο στον άσσο. Μερικές προσπάθειες τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά είναι ανεκτές όταν είσαι ο σκόρερ μιας ομάδας. Όταν είσαι ο οργανωτής της, οι ενστικτώδεις υπερβολές δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Η παρουσία του Ζήση θα είναι (πιστεύουμε) καταλυτική ως προς αυτό.

Νικ Καλάθης: Έφυγε απ’ τον Παναθηναϊκό ως αποτυχημένος, “ίδρωσε” στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κι επέστρεψε στην εθνική ομάδα για να βγάλει μάτια με τα ποσοστά του στο περασμένο Μουντομπάσκετ (τελικά επέστρεψε “βασιλικά” και στους πράσινους). Ο Καλάθης είναι πια ένα πληθωρικό γκαρντ, με σχεδόν αξιόπιστο τρίποντο και σουτ απ’ τα πέντε μέτρα που θυμίζει… (γιατί να μην το πούμε;) Γιασικεβίτσιους! Δεν φοβάται, δεν υπερβάλλει, ξέρει ποια είναι τα δυνατά του στοιχεία και ξέρει πώς να διαχειρίζεται και τις αδυναμίες του. Αστερίσκος εδώ; Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, πρέπει κι αυτός (άποψή μας) να περιορίσει τη δράση του στο “2”, παρά στον άσσο. Η εικόνα του στο περσινό στραπάτσο της εθνικής κόντρα στη Σερβία (με τον Τεόντοσιτς να τον “καταπίνει”) δεν είναι φυσικά ικανή να σβήσει τα όσα σπουδαία είχε κάνει στους ομίλους, όμως οδηγεί στο σαφές συμπέρασμα: με Σπανούλη-Καλάθη να αλληλοκαλύπτονται, η Ελλάδα θα έχει ίσως τα ποιοτικότερα σούτινγκ γκαρντ στη διοργάνωση. Με τον Καλάθη στον άσσο η ομάδα κινδυνεύει να (ξανα)πνιγεί μέσα σε μια κουταλιά νερό (κυρίως αν αυτή φέρει ένα λαμπρό επώνυμο όπως Τεόντοσιτς, Γιούλ ή Πάρκερ).

Απολογισμός: Η καλύτερη συγκέντρωση κοντών απ’ το 2005 (με την Αγία Τετράδα των Παπαλουκά-Διαμαντίδη-Ζήση-Σπανούλη και τον Ντ’ Αρτανιάν Χατζηβρέτα). Αν δεν τα κάνουμε μόνοι μας μαντάρα, δε μας πιάνει κανείς.

Forwards

Βλάντο Γιάνκοβιτς: Οι ελλείψεις του φετινού Παναθηναϊκού έδωσαν στον Βλάντο την ευκαιρία που περίμενε, κι εκείνος την άρπαξε απ’ τα μαλλιά (όπως κι ο άτυχος στο φινάλε της χρονιάς, Παπάς). Απλός στις κινήσεις του αλλά ορεξάτος, με το κλασικό του… τριποντάκι και δραστήρια παρουσία σε άμυνα και επίθεση, πλέον δε φοβάται, έχει εμπειρία βασικού σε μεγάλη διοργάνωση και ξέρει τι σημαίνει “η μπάλα καίει”. Σίγουρα δεν είναι ακόμη έτοιμος παίκτης, όμως σίγουρα θα είναι μια ποιοτική προσθήκη στο ρόστερ της ομάδας.

Κώστας Παπανικολάου: Τον Κωστάκη (που από χρόνια έχει γίνει Κώστας) φέτος τον είδαμε ελάχιστα. Γι’ αυτό και η κατάστασή του παραμένει μυστήριο. Υποθέτουμε έκρηξη, υποθέτουμε τρίποντο ρυθμού, υποθέτουμε ενέργεια, υποθέτουμε πάθος και όρεξη σε άμυνα και επίθεση. Αν οι υποθέσεις επιβεβαιωθούν, τότε συμπεραίνουμε ένα απίθανο τριάρι. Αν όχι… Τα πρώτα φιλικά θα ξεκαθαρίσουν λίγο την κατάσταση.

Στράτος Περπέρογλου: Χλιαρή χρονιά με την Εφές, με μεγαλύτερη απογοήτευση τα 2/10 τρίποντα στο δεύτερο ματς των προημιτελικών της Ευρωλίγκας (0/3 στα τελευταία λεπτά) όταν οι Τούρκοι έχασαν τη χρυσή τους ευκαιρία να κάνουν το διπλό στη Μαδρίτη. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα η απόδοση του Πέρπε πήρε την κάτω βόλτα. Ο πρώην παίκτης Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού παραμένει ένας τίμιος ρολίστας, στη μέρα του μπορεί να εκπλήξει, η εμπειρία του είναι δεδομένη, όμως πιθανότατα θα αποτελέσει την τρίτη εναλλακτική στο γαλανόλευκο “3”. Χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε και την πιθανότητα να μην επιλεγεί τελικά στους δώδεκα που θα ταξιδέψουν στο Ζαγκρεμπ.

Γιάννης Αντετοκούμπο: Τεράστιο ταλέντο. Τσεκ. Εξαιρετικά σωματικά προσόντα (τεράστια άκρα, άλμα στον… Θεό, πανύψηλος για τη θέση του). Τσεκ. Εξαιρετικό κράτημα μπάλας για το ύψος του. Τσεκ. Μια ικανοποιητικότατη χρονιά (ως ρούκι) στο ΝΒΑ. Τσεκ. Όμως εδώ είναι Βαλκάνια (Ευρώπη κατ’ επέκταση), δεν είναι παίξε γέλασε. Κι ο πάντα χαμογελαστός Γιαννάκης θα προσφέρει σίγουρα σπουδαίες φάσεις (και κάρφωμα έχω, και… “φυστίκι” έχω, και κλέψιμο έχω), όμως είναι πολύ πιθανό η εμπειρία των αντιπάλων του και η “σκληράδα” του ευρωπαϊκού μπάσκετ να τον “πνίξουν”. Είναι μάλλον βέβαιο πως αυτό το παιδί θα προσφέρει μεγάλες στιγμές στο μέλλον, όμως ακόμη αποτελεί περισσότερο ατραξιόν και ευκαιρία για χειροκροτήματα, παρά έναν παίκτη που μπορείς να βασιστείς επάνω του. Επιθετικά τουλάχιστον.

Δημήτρης Αγραβάνης: Ο Σφαιρόπουλος του έδωσε χρόνο, ο Αγραβάνης τον αξιοποίησε και η πιθανότητες να συμμετάσχει στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση θα ήταν πολλές αν δεν έπεφτε σε τόσο “γεμάτη” προεπιλογή. Συνεχίζει να έχει αδυναμίες στο παιχνίδι του (άτσαλα τελειώματα, μέτριο παιχνίδι με πλάτη), όμως είναι έξυπνο παιδί, δουλεύει πολύ, έχει αξιόπιστο σουτ από μέση απόσταση και μπορεί να προσφέρει τόσο στο “4” όσο και στο “5”. Δύσκολα θα καταφέρει να μπει στην τελική δωδεκάδα φέτος, αλλά το μέλλον του ανήκει.

Γιώργος Πρίντεζης: Χρειάζεται συστάσεις; Ψυχάρα, δύναμη, ενέργεια, καλό τρίποντο, εξαιρετικός με πλάτη, ο πληρέστερος φόργουορντ της ομάδας. Α, και μην ξεχάσω το… πεταχτάρι! (Ο Ναβάρο γιατί μας πρήζει κάθε χρόνο με τη μπομπίτα δηλαδή…)

Κώστας Καϊμακόγλου: Το να τον θεωρήσουμε μπακ-απ στον Πρίντεζη είναι άδικο και για το ταλέντο και για την προσωπικότητά του. Ο Καϊμακόγλου είναι (το ξέρετε δα) ένα καταπληκτικό τεσσάρι, σκληρό, ψύχραιμο, καλό ποιοτικά και πάντα έτοιμο να ματώσει (συχνά όχι μεταφορικά) για την ομάδα. Μαζί με τον Πρίντεζη σχηματίζουν ένα απ’ τα δυνατότερα δίδυμα πάουερ φόργουορντ στη διοργάνωση (όμοιο με το “κοντό” Σπανούλης-Καλάθης).

Απολογισμός: Πλήρεις, πλήρεις, πλήρεις. Με τον Παπανικολάου που θυμόμαστε και τον Αντετοκούμπο… ξεψάρωτο, τα χέρια του Κατσικάρη είναι λυμένα.

Centers

Γιάννης Μπουρούσης: Πρωταθλητής Ευρώπης (επιτέλους) και Ισπανίας, ο Μπουρούσης και τεράστια εμπειρία έχει, και παλιοσειρά είναι στην εθνική, και γενικότερα η αξία του είναι δεδομένη. Ένας απ’ τους ποιοτικότερους ψηλούς στην Ευρώπη, θα αποτελέσει (και ελλείψει εναλλακτικών) τη βασική δύναμη πυρός της ελληνικής ομάδας κάτω απ’ τα καλάθια. Μόνο ερωτηματικό και γι’ αυτόν (όπως και για τον Παπανικολάου) η αγωνιστική του κατάσταση, αφού ο χρόνος του φέτος στη Ρεάλ ήταν αρκετά περιορισμένος.

Κώστας Κουφός: Ο Κουφός που μια έρχεται – μια δεν έρχεται, έχει καταντήσει ανέκδοτο για τον μπασκετικό κόσμο της Ελλάδας. Αυτό που σίγουρα δεν είναι για γέλια, είναι η μπασκετική του αξία. Ίσως δεν έγινε ποτέ ο σούπερ σταρ που όλοι ελπίζαμε (εδώ στο Ελλάντα), αλλά ξέρει πολύ καλά τα βασικά του μπάσκετ, είναι δυνατός, και τα ένσημά του στο ΝΒΑ είναι πλέον μπόλικα. Υπάρχει σαφέστατα μια (αρκετή) έλλειψη πάθους, όμως μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.

Ζήσης Σαρικόπουλος: Κάποτε παραλάμβανε διακρίσεις στο καμπ του Μάικλ Τζόρνταν, και διάφοροι ειδικοί μιλούσαν για το νέο μεγάλο όνομα του ελληνικού μπάσκετ. Δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, δικαίωσε όμως την ΑΕΚ που τον εμπιστεύθηκε φέτος, με μεστή παρουσία στην α1. Παρόλα αυτά δύσκολα θα χωρέσει φέτος στην τελική δωδεκάδα.

Απολογισμός: Μια μικρή επιφύλαξη την έχουμε εδώ, καθώς ο Μπουρούσης που είναι βαρόμετρο έρχεται από χρονιά με λίγη συμμετοχή, ενώ ο Κουφός θα δώσει ποιοτικές λύσεις αλλά δύσκολα θα αντέξει την πίεση μεγάλων αντιπάλων (βλέπε Γκασόλ).