Εικόνες μέσα από το αστικό…

Συνήθιζα απλά να παίρνω το λεωφορείο και να ρουφάω τη διαδρομή χωρίς σκοπό. Δεν είχα σκοπό να κατέβω κάπου ούτε και προορισμό. Κάποιες φορές έφτανα στο τέρμα και κάποιες άλλες απλά σε κάποια στάση που απλά μου έκλεινε το μάτι είτε η ονομασία της είτε το τοπίο στην οποία ήταν τοποθετημένη, σα λεπτομέρεια σε πίνακα ζωγραφικής που αναπαριστά αστικό τοπίο.

Μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους μέσα από το βρώμικο τζάμι. Να φαντάζομαι προς τα πού κατευθύνονται, γιατί βιάζονται, ποιο άγχος τους βασανίζει και ποιες σκέψεις τους κατακλύζουν κάνοντας το περπάτημα τους νευρικό μετατρέποντας το σχεδόν σε τρέξιμο σταστενά πεζοδρόμια της πόλης.

Φυσικά τα ερωτήματα μου παραμένουν αναπάντητα, είναι σχεδόν αδύνατο να μαντέψεις τη σκέψη του κάθε προσώπου που παρατηρείς για πρώτη και ίσως τελευταία φορά στη ζωή σου. Αλλά αυτή δεν είναι η μεγαλούπολη; Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με την καλημέρα να ηχεί ως άγνωστη λέξη από κάποια τοπική διάλεκτο εξωτικής χώρας και το ευχαριστώ – παρακαλώ ακούσματα τόσο σπάνια όσο τα σαρανταπεντάρια της νιότης μας.

Δεν έχω επιλέξει ακόμη σε ποια στάση θα κατέβω, καμιά φορά η επιλογή γίνεται βασανιστική σαν απόφαση ζωής. Αν κατέβεις στο τέρμα είναι σα να μην έχεις άποψη, αν πάλι όχι είναι σα να κάνεις διακρίσεις.

Ωστόσο οι διακρίσεις μεταξύ των συνοικιών και των πόλεων υφίστανται οπότε δικαιολογείσαι, εκείνοι που δεν αλλάζουν είναι οι άνθρωποι, συνεχίζουν την πορεία τους βιαστικοί και σκυφτοί, σχεδόν πάντοτε αγέλαστοι και σκεφτικοί σα μαριονέτες που τις κινούν με τον ίδιο ρυθμό απλά σε διαφορετικό φόντο.

Αποφάσισα να κατέβω στο τέρμα και να ξανακάνω τη διαδρομή από την ανάποδη. Όχι ότι προσδοκώ να αλλάξει τίποτε στη επιστροφή, απλά μου αρέσει να ξεγελιέμαι…

Επιμέλεια: Γιάννης Μαγκούτας