Κατερίνα Μανανεδάκη: «Είναι μεγάλη τύχη να πιστεύεις πως σε αγαπούν, ακόμη κι αν δεν σε αγαπούν»

Οι γυναίκες αγαπούν να τη διαβάσουν, επειδή ταυτίζονται με όσα γράφει. Οι άντρες πάλι αγαπούν να τη διαβάζουν μήπως και καταλάβουν κάτι για τις γυναίκες… Η Κατερίνα Μανανεδάκη, πολυγραφότατη και αγαπημένη, μας μιλά για το νέο της βιβλίο «Εγώ πότε θα γίνω ευτυχισμένη;» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Κυρία Μανανεδάκη, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

To “Eγώ Πότε θα Γίνω Ευτυχισμένη;» είναι ένα, όπως μου αρέσει να λέω, «χαμογελαστό βιβλίο»! Ένα βιβλίο που μέσα από τις σελίδες του ξεπηδούν πολλά πολλά χαμόγελα και γέλια και ταξιδεύει τους αναγνώστες, σε ένα σύμπαν ,όπου ξεχνούν τους πάντες και τα πάντα ,έστω και για λίγο!

Είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι και η δική μας! Πρωταγωνίστρια είναι η Μαίρη Παναγιώτου .Είναι παντρεμένη, έχει ένα γιο, έχει μια δουλειά, ζει μια ήσυχη και τακτοποιημένη καθημερινότητα. Μέχρι τη στιγμή που, εντελώς τυχαία, συναντά στον δρόμο τον πρώην της, που σημάδεψε τη ζωή της και τον οποίο δυσκολεύτηκε πολύ να ξεπεράσει. Είναι το ίδιο όμορφος, γοητευτικός και απαιτητικός, και της ζητά να του απαντήσει σε μια και μόνο ερώτηση: «Έγινες ευτυχισμένη… χωρίς εμένα;»  Τι ακολουθεί; Ένα σωρό μπερδέματα και καταστάσεις, εντελώς τρελές! Κι αυτό γιατί η Μαίρη πανικόβλητη και γεμάτη αγωνία, προσπαθεί να καταλάβει τι είδους φάρσα είναι αυτή που της στήνει το σύμπαν ενώ ταυτόχρονα …ξεκινά ένα γεμάτο ανατροπές ταξίδι, προκειμένου να διαπιστώσει αν έχει γίνει πραγματικά ευτυχισμένη!

Πότε γίνεται κανείς πραγματικά ευτυχισμένος;

Όταν συνειδητοποιήσει πως είναι ευτυχισμένος. Αυτό είναι όλο, αλλά και το πιο δύσκολο κατά τη γνώμη μου. Ψάχνουμε, τρέχουμε , αναζητούμε, αγωνιούμε, φοβόμαστε, ελπίζουμε αλλά η ίδια η ζωή είναι γεμάτη από ευτυχισμένες στιγμές, βλέμματα, κουβέντες και συναντήσεις ευτυχίας. Η κάθε μέρα μπορεί να είναι μια καινούρια καλύτερη μέρα, αν προσπαθήσουμε να πιστέψουμε στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας κι αν προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι για τους συνανθρώπους μας.

Είστε πολυάσχολη και πάνω από όλα μαμά. Πότε προλαβαίνετε να γράψετε;

Αχ! Η ιστορία της ζωής μου! Ονειρεύομαι τον υπολογιστή μου μπροστά σε ένα ανοιχτό παράθυρο με θεά τη θάλασσα και απόλυτη ησυχία γύρω μου για να γράψω και τελικά γράφω, κουβαλώντας το λάπτοπ παντού, ανάμεσα σε φωνές, τρέξιμο, υποχρεώσεις όπως κάνουμε τη δουλειά μας δηλαδή όλες οι μαμάδες!

Νομίζω όμως, πως αυτό είναι ,που δίνει και την ευκαιρία να «πιάνω» το ρυθμό της εποχής ώστε να καταγράφω τα όσα ζούμε. Τα παιδιά μου μου λένε συχνά «Μαμά σε …βασανίζουμε για να έχεις υλικό για τα βιβλία σου»!!!

Συμφωνείτε με τον Ουγκώ ότι «η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η πεποίθηση ότι μας αγαπούν» ή δεν αρκεί η πεποίθηση, αλλά χρειάζεται και η αγάπη;

Είναι μεγάλη τύχη να πιστεύεις πως σε αγαπούν, ακόμη κι αν δεν σε αγαπούν! Γιατί σημασία έχει το τί πιστεύεις!!! Σε γλιτώνει από πολλές στεναχώριες και σε κάνει να ζεις στο δικό σου κόσμο. Αλλά και πάλι, οι περισσότεροι από μας δεν μένουμε σε αυτό που φαίνεται. Θέλουμε και την απόδειξη της αγάπης. Τον άνθρωπο μας δίπλα μας ,στα δύσκολα και στα εύκολα. Γιατί μόνο με πολλή αγάπη η ζωή γίνεται καλύτερη.

Αν σας ρωτούσαν τη συμβουλή σας για ένα αντίστοιχο δίλημμα σας αυτό που είχε η ηρωίδα σας, τί θα συμβουλεύατε;

Εεεε!!! Οοοο!!! Να πάρει τη βοήθεια του κοινού ίσως;!!! Σοβαρά όμως πιστεύω , πως στα θέματα καρδιάς, ο καθένας θα πρέπει να ακούει μόνο τη δική του! Γιατί, τελικά, ό,τι κι αν σου πουν , ό,τι κι αν σε συμβουλέψουν οι άλλοι, εσύ στο τέλος θα κάνεις αυτό που θέλεις. Κι αυτό είναι και το σωστό!

Ποιο σχόλιο που έχετε ακούσει από αναγνώστη σας έκανε εντύπωση (και γιατί);

Το…Εντάξει βρε Κατερίνα, καλά το έθεσες το ερώτημα περι ευτυχίας κι έβαλες τη Μαίρη και μαζί με εκείνη και μας να …δυναμιτίσουμε το γάμο μας αλλά χάθηκε ο κόσμος να βάλεις κι ένα τηλέφωνο δικηγόρου πίσω στο βιβλίο για να μην τρέχουμε και ψάχνουμε;!!! Με πολύ χιούμορ φυσικά ,γιατί και οι αναγνώστες των βιβλίων μου ,είναι κι αυτοί σαν και μένα! Διασκεδάζουμε και ξορκίζουμε τις …κακοτοπιές!

Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που είδατε κείμενό σας να παίζεται στο σανίδι;

Η αρχή έγινε με το παραμυθάκι μου  «Ο Βίτα και η Μίνη Κυνηγούν μια βιταμίνη» και τώρα σειρά έχει το «Τί Τραβάμε κι Εμείς οι Μάνες!» που θα ανέβει το φθινόπωρο στο θέατρο «Χυτήριο» με την υπογραφή της Βάσιας Παναγοπούλου , σε θεατρική απόδοση του Πάνου Αμαραντίδη. Είναι μαγικό να βλέπεις αυτά που έγραψες να «ζωντανεύουν» στη σκηνή! Μεγάλη χαρά ένιωσα την πρώτη φορά, ακόμη μεγαλύτερη τώρα!

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Είπα πως δεν θα γράψω τώρα αμέσως, γιατί οι ήρωες του «Εγώ Πότε θα Γίνω Ευτυχισμένη;» είναι απαιτητικοί και θέλουν να ασχολούμαι μόνο μαζί τους αλλά…Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και σύντομα κάτι καινούριο και πολύ ξεχωριστό θα κάνει την εμφάνισή του! Ανυπομονώ να το μοιραστώ με όλους τους αναγνώστες και ελπίζω κι εύχομαι πως θα το αγαπήσουν κι αυτό πολύ πολύ!

Σας ευχαριστούμε πολύ!