«Μαζί Ποτέ»: τί είδαμε στην παράσταση!

Κάθε παράσταση που πας σου αφήνει μία γλυκιά αίσθηση. Η επαφή με τους ηθοποιούς, η αμεσότητα, συμβάλλουν στο να μεταδώσουν στο θεατή έναν τρόπο σκέψης και θεώρησης των πραγμάτων.

Στο θέατρο «Άβατον» δύο νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί, ο Ηλίας Παρασκευόπουλος κρατώντας το χέρι της Λίας Τσάνα, μας ταξιδεύουν στα γνώριμα (ή εντελώς άγνωστα;) μονοπάτια των σχέσεων. Όχι οποιωνδήποτε σχέσεων, αλλά των δυνατών, των εκρηκτικών σχεδόν στοιχειωμένων δεσμών, που έχουν αφεθεί στο τρελό τρενάκι της αγάπης.

Το κείμενο έχει γράψει, σκηνοθετήσει ο Ηλίας Παρασκευόπουλος, παρουσιάζοντάς μας με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο πώς αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα των σχέσεων σήμερα.

Από το πρώτο λεπτό του έργου, εκεί όπου οι πρωταγωνιστές στέκονται ακίνητοι και αμίλητοι επάνω στην σκηνή, καταφέρνουν να σε κερδίσουν και να σου κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον, μέχρι το τέλος, που διαβάζεται μία επιστολή- εξομολόγηση.

Το σκηνικό λιτό, με λίγα, που όμως είναι απαραίτητα για την προώθηση της πλοκής, μπορεί να φαίνεται άδειο, αλλά το νιώθεις γεμάτο συναισθημάτων. Οι δύο πρωταγωνιστές, τόσο δυνατοί στις ερμηνείες τους, σου δίνουν την εντύπωση ότι δε χωράει άλλος σε αυτή τη σκηνή. «Μου λείπεις, γύρνα πίσω σε εμάς», μία έκκληση αγάπης που ακούγεται σε όλο το έργο, για να λάβει την απάντηση «Τρέμω στην ιδέα να γυρίσω σε εμάς και να μην  είσαι εκεί».

Ο “Άρης” και η “Ελένη”, ψάχνουν να βρουν τα βήματα τους μέσα σε μία σχέση που δοκιμάζεται από τους ίδιους τους εαυτού τους. Έρχονται αντιμέτωποι μεταξύ τους, με τους εγωισμούς τους, με τους φόβους τους, την αξιοπρέπειά τους, μόνο και μόνο για να αποκαλύψουν στο κοινό μία μεγάλη αλήθεια: Ότι τελικά οι άνθρωποι, με τις αδυναμίες τους είναι δύσκολο να κατανοήσουν και να ελέγξουν την ανεξέλεγκτη δύναμη της πραγματικής αγάπης. Το πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτεί κανείς ότι βρίσκει το ακριβώς άλλο του μισό. Μέσα λοιπόν από “αρρωστημένες” καταστάσεις, εγωισμούς, έρωτες, αλλεπάλληλες συγκρούσεις και πάθη ξεδιπλώνεται ένα χρονικό σε μία σχέση που ακροβατεί σε μία κλωστή μα δεν χάνεται ούτε υποκύπτει.

Καθηλωτική τέλος, ήταν και η σκηνή, που μέσω χορογραφίας το ζευγάρι κάνει έρωτα! Τα κορμιά μπερδεύονται, παρασύρονται από ένα μεθυσμένο ρυθμό, που χαρακτηρίζεται από το έντονο πάθος. Κι όλο αυτό μέσα από μία πραγματικά αθώα, αγνή οπτική.

“Άφησε με να φύγω. Άφησε με εσύ, γιατί σε αγαπάω πολύ για να τα καταφέρω να φύγω μόνος μου…..”

Περισσότερα για την παράσταση δείτε εδώ.

Επιμέλεια: Τάσος Φαραίος