Θανάσης Χαλκιάς: «Κάθε ανθρώπινη έκφραση είναι σημαντική, γιατί είναι ένα λιθαράκι επικοινωνίας στη Βαβυλωνία της συνύπαρξης»

H νουβέλα του Hernán Rivera Letelier «Η αφηγήτρια ταινιών» ανεβαίνει αυτή την περίοδο στο Θέατρο Αργώ σε διασκευή και σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά, ο οποίος κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο (περισσότερα για την παράσταση δείτε εδώ).

Κύριε Χαλκιά, πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.

Η παράσταση φέρνει στη σκηνή την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που μεγάλωσε στα νιτροχώρια της Χιλής μέσα στη φτώχεια. Είχε όμως ένα ξεχωριστό ταλέντο: αφηγούνταν τις ταινίες που έβλεπε στο σινεμά τόσο ωραία, ώστε μάγευε το ακροατήριό της σε τέτοιο βαθμό που πολλοί προτιμούσαν να τις ακούν απ’ αυτήν παρά να πηγαίνουν στο σινεμά. Αυτή η κοπέλα, ενώ είδε πολλά απ’ τα όνειρά της να πραγματοποιούνται, έζησε κατόπιν και το γκρέμισμά τους. Δεν λύγισε όμως ποτέ και το πείσμα της θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα και έμπνευση για όλους τους ανθρώπους και σε όλα τα πεδία.

Ποια αίσθηση σάς άφησε η πρώτη ανάγνωση του έργου, στο οποίο έχετε κάνει και τη διασκευή;

Ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας με συνεπήρε με εξέπληξε. Διάβασα απνευστί τη νουβέλα του Λετελιέρ χωρίς να σηκώσω κεφάλι. Οι ανατροπές που κάνουν την εμφάνισή τους η μία μετά την άλλη μετέβαλλαν διαρκώς τη συναισθηματική μου κατάσταση και με βύθιζαν σε πιο πολύπλοκες σκέψεις και προβληματισμούς. Όταν τελείωσα την ανάγνωση σκέφτηκα αμέσως πως πρέπει να τη μεταφέρουμε στο θέατρο.

Σκηνοθετείτε και πρωταγωνιστείτε. Ποιο από τα δύο θεωρείτε πιο «δύσκολο» και συνάμα μεγαλύτερη πρόκληση;

Το πιο δύσκολο είναι πραγματικά να τα κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα. Είναι ακατόρθωτο να είσαι την ίδια στιγμή και μέσα και έξω απ’ τη σκηνή. Στην περίπτωσή μας όμως όταν η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στον ανδρικό ρόλο ήταν ο αγαπημένος ηθοποιός Θύμιος Κούκιος. Αυτό όπως ξέρετε έγινε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών τον Ιούνιο του 2019 σε τρεις θερινούς κινηματογράφους. Επομένως εγώ τώρα εντάχθηκα σε μία ήδη υπάρχουσα σκηνοθεσία που βέβαια διαφοροποιήθηκε από τα καινούρια στοιχεία που εκτός από τη δική μου παρουσία ήταν ο κλειστός θεατρικός χώρος και η μικρότερη απόσταση σκηνής-πλατείας.

Γενικεύοντας λίγο τον προβληματισμό σας πιστεύω πως το καθετί που κάνουμε μπορούμε αν θέλουμε να το καταστήσουμε ακραία δύσκολο, ώστε να του προσδώσουμε ποιότητα, αλλά ταυτόχρονα και ακραία εύκολο και παιχνιδιάρικο, ώστε να αντλήσουμε απόλαυση απ’ αυτό.

Θέατρο ή κινηματογράφος;

Κάθε ανθρώπινη έκφραση είναι σημαντική γιατί είναι ένα λιθαράκι επικοινωνίας στη Βαβυλωνία της συνύπαρξης. Προσωπικά αγαπώ το θέατρο γι’ αυτό που είναι και τον κινηματογράφο γι’ αυτό που είναι επίσης. Αν και στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο τέχνες που συνομιλούν στενά και αλληλοσυμπληρώνονται,· άλλοτε τελείως συνειδητά και άλλοτε ερήμην ακόμη και των δημιουργών τους.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία;

Εδώ πράγματι δυσκολεύομαι να απαντήσω. Πώς να ξεχωρίσει κανείς; Υπήρξαν ταινίες που με συγκλόνισαν, που με μετακίνησαν, που θέλω να τις ξαναβλέπω. Ταινίες που θυμάμαι σε ποιον κινηματογράφο τις είδα, πού καθόμουν και με ποιον. Και ευτυχώς δεν είναι λίγες. Τέλος πάντων θα φανώ συνεπής και θα δώσω μια απάντηση, αλλά για να το κάνω πιο εύκολο θα βάλω μόνος μου κάποιους περιορισμούς: π.χ. ελληνικές. Χμ, ε τότε θα πω την Αναπαράσταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Απ’ την πρώτη στιγμή μέχρι πρόσφατα που την ξαναείδα κυριολεκτικά με καθηλώνει.

Υπάρχει ρόλος που θα θέλατε να είχατε παίξει;

Όχι, δεν έχω τέτοιου είδους απωθημένα κι ούτε πρόκειται. Το σημαντικό είναι οι συνεργασίες με τους ανθρώπους κι αυτό που εύχομαι πάντα είναι να υπάρχουν οι συνθήκες έτσι ώστε μέσα από τη χαρά και την ελευθερία να γινόμαστε δημιουργικοί και να κάνουμε παραστάσεις χρήσιμες με μία ευρεία έννοια για τους άλλους. Τί να το κάνω να παίξω το ρόλο της ζωής μου μέσα σε άσχημες συνθήκες; Με σκηνοθέτες που εξουσιάζουν και βιάζουν την ψυχή σου, με ηθοποιούς – «πρωταγωνιστές» που ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον και γενικά με συνεργάτες που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

Επόμενα σχέδια;

Προς το παρόν η προσοχή μου είναι στραμμένη στη Σινε-παρμένη, αλλά και στις Επτά αναζητήσεις που παίζονται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, όπου συμμετέχω με τη σκηνοθεσία ενός μονολόγου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη που ερμηνεύει ο Μάνος Βακούσης. Μετά το Πάσχα θα δώσουμε εκτός Αθήνας κάποιες παραστάσεις του Μαμά, κι εγώ δεν σ’ αγαπώ (η προηγούμενη παράστασή μας που παίζαμε στο Θέατρο Επί Κολωνώ επί τρεις σεζόν) και ταυτόχρονα διαβάζουμε κείμενα και μελετούμε τον σχεδιασμό της επόμενης περιόδου.

Ευχαριστούμε πολύ!