Στο Χώρο Έκφρασης Zp87 μας οδήγησε ό,τι είχαμε ακούσει για την επιτυχημένη παράσταση Passport Project.
Εκεί συναντήσαμε το δημιουργό και ερμηνευτή και τη σκηνοθέτιδα και μας μίλησαν, όχι μόνο για το χώρο και το τί ετοιμάζουν, αλλά και για πιο προσωπικά θέματα…
Εμείς το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι αυτοί οι δυο καλλιτέχνες ήρθαν για να μείνουν και θα μας απασχολήσουν αρκετά, αφού ήδη έχουν ανεβάσει τον πήχυ πολύ ψηλά με τις δουλειές τους…
Πείτε μας λίγα λόγια για το Χώρο Έκφρασης Zp87.
Βαλεντίνη Σιόβα: Το Ζp87 είναι ένας χώρος που πρώτα κατοίκησε μέσα στην ψυχή μας, στο μυαλό μας και μετά στεγάστηκε στη Ζωοδόχου πηγής 87.Είναι το εργαστήρι μας, εκεί κάνουμε τις πρόβες, τις συναντήσεις μας και δουλεύουμε τις ιδέες μας Είναι ένα μέρος με απλότητα και ζεστασιά, όπου οι καλλιτεχνικές διαδικασίες λειτουργούν αβίαστα και αδιαμεσολάβητα και τόσο οι καλλιτέχνες, όσο και οι θεατές νιώθουν οικειότητα και άνεση με ό,τι συμβαίνει..
Πώς προέκυψε το Passport Project;
Γιάννης Κωσταρής: Με απασχολούσαν έντονα όλα αυτά τα ζητήματα που θίγει η παράσταση. Και τα κοινωνικοπολιτικά και τα υπαρξιακά. Κάποια στιγμή αποφάσισα να γράψω κάποια κείμενα και να βρω τα ανάλογα τραγούδια κι έτσι έφτιαξα τον αρχικό άξονα του έργου…Σιγά σιγά μέσα από τις πρόβες προέκυψε η παράσταση που βλέπουμε σήμερα.. αν και δεν έχει πάρει, ούτε θα πάρει ποτέ μια τελική παγιωμένη μορφή γιατί είναι ένα project σε διαρκή κίνηση και εξέλιξη που μπορεί ανά πάσα στιγμή να επικαιροποιείται και να αναπροσαρμόζεται και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το παίζουμε τόσο καιρό και μπορούμε και να το συνεχίσουμε..Μάλιστα πολλοί που ήδη το έχουν δει, έρχονται και ξανάρχονται γιατί τελικά ποτέ δεν είναι ίδια η παράσταση…
Τί απήχηση εκλαμβάνετε από το κοινό για την παράσταση;
Β.Σ.: Στο κοινό συμβαίνει μια ανατροπή κατά τη διάρκεια της παράστασης: ενώ ο θεατής παρακολουθεί με απόσταση και ασφάλεια την ιστορία ενός μετανάστη, ξαφνικά γίνεται ο ίδιος μέρος της ιστορίας ή ακόμα και πρωταγωνιστής της. Αυτό νομίζω είναι που τον βάζει σε μια διαδικασία σκέψης γύρω από βασικά θέματα του τώρα αλλά και διαχρονικά. Είναι πολύ σημαντικό ότι, πάντα μετά το τέλος της παράστασης, ακολουθούν πολλές και έντονες συζητήσεις που όμως δεν γίνονται με μεμψιμοιρία. Υπάρχει ένας φωτεινός διάδρομος, που η ίδια η παράσταση προτείνει και που οι θεατές τελικά μπαίνουν.
Γ.Κ.: Υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο και είναι πολύ συγκινητικό, όχι απλά να έρχονται να μας λένε καλά λόγια αλλά κυρίως, να βλέπεις ότι κάτι παίρνουν από αυτό που βλέπουν, κάτι θα σκεφτούν, κάτι θα τους μείνει. Άλλωστε αυτός ήταν ο βασικός μας στόχος καθώς φτιάχναμε το passport.
Σας προβλημάτισε η σκέψη ότι ενδεχομένως το θέμα της παράστασης θα μπορούσε να προκαλέσει αντιδράσεις, ακόμη και ακραίας μορφής;
Β.Σ.: Το συζητήσαμε κάποια στιγμή, χωρίς όμως να μείνουμε σε αυτό. Αν πέφταμε στην παγίδα του φόβου ή του εξωραϊσμού προκειμένου να μην δυσαρεστηθούν κάποιοι, τότε θα ήταν καλύτερο να μέναμε στις προσωπικές συζητήσεις και στη σφαίρα του ιδιωτικού. Ο δημόσιος λόγος οφείλει να είναι μια πέτρα που φεύγει με δύναμη από ένα αποφασισμένο χέρι και που φυσικά έχει ως στόχο να σπάσει… αντιλήψεις, νοοτροπίες, συμπεριφορές, δομές.
Γ.Κ.: Είναι δύσκολοι οι καιροί μας και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δε χρειάζεται φόβος, αλλά αλληλεγγύη και αποφασιστικότητα. Και εν πάση περιπτώσει δε θεωρώ ότι κάνουμε και τίποτα σπουδαίο, είναι στοιχειώδες χρέος μας ως καλλιτέχνες να πούμε και δυο πράγματα απ’ τη σκηνή εκτός απ’ το να ναρκισσευόμαστε… Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν και χάνουν πολλά κάθε μέρα απ’ τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τις ιδέες τους..
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Β.Σ.: Το Μάϊο το PASSPORT project θα παρουσιαστεί με τη μορφή open workshop. Ένα ανοιχτό εργαστήριο δηλαδή στο οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν και οι θεατές. Το είχαμε συζητήσει με το Γιάννη αρκετές φορές και λέγαμε ότι ο κόσμος δεν πρέπει να μένει αμέτοχος σε μια τέτοια διαδικασία που θίγονται ζητήματα που τον αφορούν άμεσα και επί της ουσίας. Το κοινό λοιπόν, θα έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει την διαδικασία μεσα από την οποία φτιάξαμε την παράσταση και θα μπορεί να παρέμβει είτε με λόγο, είτε με πιο καλλιτεχνικό τρόπο όπως να σηκωθεί και να παίξει ένα μουσικό όργανο, να τραγουδήσει, να πει ένα ποίημα, να κάνει μια παντομίμα …απλώς να διασχίσει τη σκηνή ή ακόμα και να μην κάνει τίποτα…Ανάλογα πώς θα νιώσει ο καθένας και πώς θα αποφασίσει να εκφραστεί αν το επιθυμεί.
Παράλληλα ετοιμάζουμε τώρα το Yiannis Kostaris Quartet, ένα μουσικό σχήμα με 3 κορυφαίους μουσικούς όπου θα «πειράζουμε» τραγούδια της Ελλάδας και της Μεσογείου με σκοπό να φτιάξουμε μια πρωτότυπη σπονδυλωτή μουσική ιστορία.
Το καλοκαίρι θα συμμετέχουμε σε διάφορα μουσικά και θεατρικά φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα και θα συνεχίσουμε τις παραστάσεις τη νέα σαιζόν πια, από Οκτώβρη.
Όλα αυτά ακούγονται πολύ ωραία και σας ευχόμαστε ολόψυχα επιτυχία και ανταπόκριση από τον κόσμο, γιατί πραγματικά πρόκειται για αξιόλογες δουλειές.
Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να μας απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο του Clevernews.
Ποια παιδική ανάμνηση σας έχει στιγματίσει και γιατί;
Βαλεντίνη Σιόβα: Πρέπει να ήμουν 4 ετών… έπαιζα στην τσουλήθρα και κάποια στιγμή έριξα πάνω χώματα. Τότε όρμηξε μια γυναίκα γύρω στα 60 κι άρχισε να μου φωνάζει: «Αλήτισσα! Που είναι οι γονείς σου; Δεν έχεις γονείς εσύ;» Δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι με στιγμάτισε (γιατί ξαναέριξα αρκετές φορές χώματα στην τσουλήθρα) αλλά με προβλημάτισε πολύ το πόσο βίαια συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όταν κάτι είναι έξω από τις δικές τους συνήθειες ή το «σωστό» και το «λάθος» που εκείνοι έχουν ορίσει.
Γιάννης Κωσταρής: Εγώ δεν καταλάβαινα ποτέ γιατί μας έβαζαν τιμωρία ή έδιναν αποβολές στο σχολείο ή πρόσβαλλαν άσχημα στην τάξη όποιον δεν ήξερε κάτι. Αυτό δεν καταλάβαινα: γιατί ξεφτίλιζαν με τόση ευκολία την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Τί θεωρείτε αφετηρία στη ζωή σας;
Β.Σ: Αφετηρία για μένα είναι όταν κατάλαβα ότι οι κοινωνικές νόρμες είναι φτιαγμένες για να μας κρατούν ανελεύθερους.
Γ.Κ.: Αφετηρία ουσίας για μένα είναι η στιγμή που για πρώτη φορά, όντας έφηβος συνειδητοποίησα πώς θα ‘θελα να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου, και σε μεγάλο βαθμό το εφάρμοσα..
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας προορισμός και γιατί;
Β.Σ.: Το Βερολίνο. Γιατί εκτός του ότι είναι μια πόλη που έχω ζήσει κι έχω δουλέψει εκεί, έχω και πολλές αναμνήσεις, είναι ένας τόπος όπου κυκλοφορούν άνετα ιδέες, σκέψεις, ποδήλατα, πεζοί, και βρίσκουν έδαφος δημιουργικές δυνάμεις να αναπτυχθούν.
Γ.Κ.: H Νέα Υόρκη. Κι εγώ έμεινα καιρό εκεί και ισχύουν περίπου τα ίδια ενδιαφέροντα πράγματα: όλες οι φυλές του κόσμου μαζί σε ένα πολυεθνικό πανηγύρι, πολλά ερεθίσματα , πολλή τέχνη , πολλές ευκαιρίες όλων των ειδών, αλλά βέβαια και τρελοί ρυθμοί… κι όποιος αντέξει!
Μία φιλοδοξία ή ένα όνειρό σας;
Β.Σ.: Θέλω να μπορώ να ζω σε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι θα έχουμε εκφράσει τις πιο δημιουργικές μας και θετικές μας δυνάμεις και θα μπορούμε να είμαστε φορείς υγειών διαδικασιών.
Γ.Κ.: Αυτό παραμένει μια προαιώνια ανθρώπινη φαντασίωση και δικιά μου φυσικά: μια ζωή γλυκιά, δίκαιη, γεμάτη ποίηση κι ομορφιά…
Ποιο είναι το μεγαλύτερο απωθημένο σας που δεν καταφέρατε ποτέ;
Β.Σ.: Να κολυμπάω καλά στη θάλασσα, κάνοντας μακροβούτια και βάζοντας το κεφάλι μέσα στο νερό χωρίς να φοβάμαι ότι θα πάθω ωτίτιδες.
Γ.Κ.: Να είμαι κάπου ήσυχος σε μια παραλία, σε ένα βουνό, οπουδήποτε χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να με απασχολεί τίποτα…
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και ποιο το αγαπημένο σας βιβλίο;
Β.Σ.: Είναι ο Καζαντζάκης και το βιβλίο του: Ο φτωχούλης του Θεού.
Γ.Κ.: Κι εγώ αγαπώ τον Καζαντζάκη …ως προς το βιβλίο θα πω την Ασκητική μιας και τυχαίνει να το (ξανά)διαβάζω αυτή την περίοδο.
Τί σημαίνει για εσάς πίστη;
Β.Σ: Η αμετάκλητη και σταθερή πορεία πάνω σ’ έναν δρόμο που σου είναι εντελώς άγνωστος και ταυτόχρονα απολύτως γνωστός.
Γ.Κ.: Πίστη για μένα είναι να μην χάνεις ποτέ το ενδιαφέρον αλλά και το κουράγιο να βλέπεις την ομορφιά γύρω σου. Αυτό είμαι πίστη, είναι και ποίηση.
Πώς αντιλαμβάνεστε την κρίση;
Β.Σ.: Την αντιλαμβάνομαι ως μια δυνατότητα που μας δίνετε να κατανοήσουμε ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος»
Γ.Κ.: Η κρίση είναι μια ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό των πάντων. Για πολιτική σκέψη αλλά και για καλλιτεχνική έμπνευση. Μην ξεχνάμε ότι στις δύσκολες ιστορικές περιόδους ο κόσμος εμπνεύστηκε από ιδέες αλλά παράλληλα γεννήθηκαν και τα πιο σπουδαία καλλιτεχνικά έργα .
Ποια η σχέση σας με το χρόνο;
Β.Σ.: Φιλική. Δεν ανοίγω εχθροπραξίες με ό,τι δεν μπορώ να κατανοήσω απόλυτα.
Γ.Κ.: Προσπαθώ να μην εστιάζω στα αρνητικά όπως είναι η φθορά παντός τύπου αλλά να βλέπω τον χρόνο σαν σύμμαχο για εσωτερική εξέλιξη και αποκομιδή γνώσης και εμπειρίας.
Τί είναι εκείνο που φοβάστε;
Β.Σ.: Την απραξία. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως…
Γ.Κ.: Φοβάμαι τη μέρα που δε θα με εμπνέει πια τίποτα…
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS