Γιάννης Μόσχος: «Όταν χαθεί η εμπιστοσύνη, θα χαθεί κι ο Άνθρωπος»!

Το νέο βιβλίο του Γιάννη Μόσχου «Και οι τέσσερις ήταν απαίσιοι» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τόπος (περισσότερα δείτε εδώ). Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου η ιστορία μας που εκτυλίσσεται την μεταπολιτευτική περίοδο στην ελληνική επαρχία. Ο συγγραφέας στην περίτεχνη αφήγησή του παραθέτει ιστορικά στοιχεία, αλλά και μουσικές που δίνουν ακόμα πιο νοσταλγικό χαρακτήρα.

Κύριε Μόσχο, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

Το νέο αυτό μυθιστόρημα είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία το 1975, την αυγή της μεταπολίτευσης. Είναι μια ιστορία που έχει πάνω της νωπά τα σημάδια της χούντας και των μεθόδων της. Ένας φόνος του πρώην νομάρχη Μαγνησίας πυροδοτεί μια σειρά από γεγονότα τα οποία οδηγούν τον υπομοίραρχο Πετράκη από τον πολιτικό στον εμπορο, κι από εκεί στον αγρότη και στον αστυνομικό για να διαπιστώσει ότι και οι τέσσερις ήταν απαίσιοι όπως υπογραμμίζει και ο τίτλος του βιβλίου. Είναι ένα βιβλίο για την κατάχρηση της εξουσίας, για τους λύκους που φυλάνε τα πρόβατα.

Γιατί επιλέξατε να γράψετε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με ιστορικές αναφορές της συγκεκριμένης περιόδου;

Η χούντα και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έχουν “πολύ ζουμί”, που λέμε. Είναι μια περίοδος όπου η ιστορία συμπυκνώνεται, ο άνθρωπος είναι στα χειρότερά του. Βασανισμοί, εγκλήματα, οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα, ανελευθερία και κυνήγι πολιτικών αντιπάλων. Η χειρότερη περίοδος της σύγχρονης ιστοριας της χώρας. Κι ένα τεράστιο πολύχρωμο φόντο για να φανταστεί κανείς την ιστορία του. Μου αρέσει να ντύνω τις ιστορίες μου με πολιτικό background, οπότε, η επιλογή ήταν σχεδόν προφανής αυτή τη φορά.

Και οι τέσσερις πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι άνδρες. Τελικά το έγκλημα είναι «αντρική υπόθεση»;

Το τέλος του βιβλίου δείχνει πως μόνο αντρική υπόθεση δεν είναι. Ειδικά στα νουαρ μυθιστορήματα είναι έντονη η παρουσία της femme fatale της μοιραίας γυναίκας που ευθύνεται για πολλά στην ιστορία. Το έγκλημα γενικά δεν είναι ανδρική υπόθεση, αν και τελευταία με όλες αυτές τις γυναικοκτονίες, αυτό δείχνει να αλλάζει. Η πατριαρχία έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία του εγκλήματος.

«Να κάνεις αυτό που σκέφτηκες και να μη σκέφτεσαι αυτό που κάνεις». Τί από τα δυο ακολουθείτε στη ζωή σας;

Μου αρέσει η αμεσότητα, αυτή η εκπληκτική κατάσταση που φέρνει μπροστά σου το άγνωστο και το θολό. Πολλές φορές στη συγγραφή ακολουθώ έναν δρόμο που μου υποδεικνύει ο ήρωάς μου κι ας μην είναι ο σχεδιασμένος. Είναι απόφαση της στιγμής και μετά απολαμβάνω τη φάση που ξεδιπλώνεται η ιστορία μπροστά στα μάτια μου. Το μη σχεδιασμένο κρύβει θησαυρούς. Πολλές φορές, φυσικά, το έχω μετανιώσει πικρά.

Υπάρχει κάτι που δε συνηθίζεται ποτέ στη ζωή;

Στη φάση που βρίσκεται ο άνθρωπος, με το προσωπείο που δείχνει, την σκληρότητα, την απανθρωπιά και την ανέχεια στο μίσος, όλα τα περιμένω. Και να υπάρχει κάτι που δεν συνηθίζεται, θα γίνει κι αυτό συνήθειο. Ας ελπίσουμε και ας προσπαθήσουμε συνήθειο να γίνει η αλληλεγγύη και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Μόνο εμάς έχουμε.

Η γνώση είναι δύναμη ή αδυναμία;

“Η γνώση είναι δύναμη”, όπως λέει και ο Πετράκης και μάλιστα μεγάλη. Ζούμε σε μια εποχή ακραίας παραπληροφόρησης και ημιμάθειας και ο έχων τη γνώση έχει και τη δύναμη. Τουλάχιστον τη δυνατότητα να μη σύρεται από τους χειραγωγούς σαν φτερό στον άνεμο.

«Όποιος δεν εμπιστεύεται είναι μόνος». Προτιμάτε να εμπιστεύεστε ή να είστε μόνος;

Προτιμώ πάντα να εμπιστεύομαι, με κάθε τίμημα. Ακόμη κι αν ξέρω ότι θα χάσω. Γιατί όταν εμπιστεύεσαι, δίνεις το παράδειγμα, δείχνεις έναν δρόμο που έστω κι ένας αν σκεφτεί να τον ακολουθήσει, έχεις ήδη κερδίσει. Όταν χαθεί η εμπιστοσύνη, θα χαθεί κι ο Άνθρωπος.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;

Κάτι ετοιμάζω, ναι, έχω φανταστεί μια ιστορία, είμαι στη φάση της μελέτης και της έρευνας. Θα αργήσει, όμως, μιας και πέρασε ένας χρόνος όπου ήμουν σε φάση αγρανάπαυσης η οποία χρειάζεται μιας και είναι μια άκρως δημιουργική διαδικασία.

Σας ευχαριστούμε πολύ!