Άρης Ξενόφος: «Με εξιτάρει το μονοπάτι που δεν είναι εκ προοιμίου ασφαλές»

Η επικρατούσα αντίληψη θέλει το ρομαντισμό και την ευαισθησία να περπατούν παράλληλα από τους τεχνοκράτες. Μια αντίληψη που αλλάζει αμέσως μόλις κάποιος διαβάσει το νέο βιβλίο του Άρη Ξενόφου. Ο Άρης Ξενόφος, μια πολυσχιδής προσωπικότητα στα «Γράμματα που ποτέ δεν εστάλησαν», που κυκλοφόρησαν προσφάτως από τις εκδόσεις Κέδρος, έρχεται να αγγίξει πιο ευαίσθητες χορδές, να ξεκλειδώσει «σκουριασμένες πόρτες» (περισσότερα δείτε εδώ).

Κύριε Ξενόφο, είτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

Πρόκειται για ένα επιστολικό διήγημα όπου το διατρέχει ένας πακτωλός έντονων συναισθημάτων, συναισθήματα που παίρνουν μορφή, γίνονται λέξεις, προτάσεις, κείμενα και τελικά επιστολές που όμως παραμένουν σε ένα συρτάρι.  Πρόκειται για  κείμενα έρωτα, αγάπης, πόνου, συμπόνιας, συγχώρεσης, αποχαιρετισμού που αντανακλούν βιώματα, καταστάσεις, εμπειρίες που αναπάντεχα έφτασαν στο κατώφλι  των ηρώων του βιβλίου. Βιώματα όπως αυτά ενός ζευγαριού που χωρίζει, ενός άνδρα που συναντά την  πραγματική του αγάπη, ενός έφηβου που αγωνίζεται να αποδεχθεί την διαφορετικότητα του, ενός πατέρα που καταγράφει τις τελευταίες συμβουλές  στον γιό του, λίγο  πριν επέλθει το δικό του φυσικό τέλος. Το νήμα που συνδέει όλες αυτές τις ιστορίες είναι η αγάπη που μπορεί να  πονάει, να χαροποιεί, να πληγώνει, να αγκαλιάζει, να προστατεύει, να θυμώνει αλλά πάντα αφήνει ένα γλυκό αίσθημα στην ψυχή μας.

Αν σας δινόταν η ευκαιρία, σε ποιον θα στέλνατε γράμμα;

Θα έλεγα ότι την απάντηση σας τη δίνει το ίδιο το βιβλίο. Μάλιστα διαβιβάζοντας το κάποιος δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί σε τι βαθμό τα γραφόμενα ανταποκρίνονται σε πραγματικές καταστάσεις ή όχι . Σημειώνω λοιπόν ότι φυσικά υπάρχει μια μυθοπλαστική προσέγγιση, αλλά αναμφισβήτητα βιωματικά στοιχεία  υποκρύπτονται πίσω από τις λέξεις.

Προτιμάτε το ασφαλές μονοπάτι ή εκείνο που δεν έχει ξαναπατηθεί;

Γενικά θα έλεγα ότι με εξιτάρει το μονοπάτι που δεν είναι εκ προοιμίου ασφαλές. Ένα μονοπάτι γεμάτο προκλήσεις. Ένα μονοπάτι που για να μπορέσεις πραγματικά να το ανακαλύψεις πρέπει να αφήσεις το μέσα σου ελεύθερο, να “ταξιδεύσεις” , να αμφισβητήσεις με ένα δημιουργικό φυσικά τρόπο καταστάσεις και μοτίβα, να πέσεις, να παλέψεις ,να πονέσεις. Πιστεύω ότι μέσα από μια τέτοια προοπτική σου δίνεται η ευκαιρία να φτιάξεις πράγματα που θα σε γεμίσουν τελικά με πολύ όμορφα συναισθήματα, ακόμα και αν ο δρόμος που ακολουθήσεις μπορεί να αποδεχτεί ιδιαίτερα δύσβατος.

Η ευαισθησία ενός ανθρώπου είναι στοιχείο δύναμης ή αδυναμίας του χαρακτήρα του;

Αν κανείς επιχειρήσει να απαντήσει στο ερώτημα σας βάζοντας το στα στενά πλαίσια του σήμερα που κυριαρχεί το άγχος της επιτυχίας, της προβολής μέσα από τα διάφορα κοινωνικά μέσα και δίκτυα, της ρηχότητας, της προσέγγισης των διαφόρων προκλήσεων κυρίως με μια τεχνοκρατική προοπτική, όπου το εγώ επισκιάζει το όλον  νομίζω πολλοί θα προσέγγιζαν το ερώτημα σας χαρακτηρίζοντας την ευαισθησία ως αδυναμία. Προσωπικά την ευαισθησία τη θεωρώ δύναμη. Μια δύναμη που μεταφράζεται σε ενσυναίσθηση, σε δημιουργία, σε φαντασία, σε χρώμα, σε νότες, αλλά και  σε ανθρωπιά, “νοιάξιμο” και καλοσύνη. Στοιχεία που σίγουρα μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας λίγο καλύτερο.

Τι χρώμα θα δίνατε στην αγάπη και τον αποχωρισμό;

Όπως έλεγα και στη αρχή της συνέντευξης μας με αφορμή το ερώτημα σας για το περιεχόμενο του βιβλίου μου, η αγάπη μπορεί να πάρει πολλές υφές και εντάσεις. Να πληγώσει, να προδώσει, να συμβουλεύσει, να προστατεύσει, να παλέψει, αγγίζοντας παράλληλα όλο το εύρος των συναισθημάτων με μια αναμφισβήτητη ένταση. Νομοτελειακά λοιπόν θα την χρωμάτιζα με το κόκκινο χρώμα. Τον αποχωρισμό ωστόσο αν και η αναμενόμενη ίσως απάντηση θα ήταν  το μαύρο εγώ θα επέλεγα μια πιο αισιόδοξη προσέγγιση και θα του έδινα το λευκό χρώμα. Θα τον έβλεπα ως ένα λευκό καμβά  όπου μπορείς κανείς να “ζωγραφίσει” μια καινούργια αρχή,   να διαβεί νέα όμορφα μονοπάτια.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;

Όχι κάτι συγκεκριμένο αν και η αλήθεια είναι ότι κάτι στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Βλέπετε η γραφή δεν μπορεί να γίνεται μηχανιστικά. Για μένα η έμπνευση, το κατάλληλο ερέθισμα είναι κυρίαρχα στοιχεία για να μπορέσεις να δώσεις μορφή και υπόσταση σε μια σκέψη, για να μετατρέψεις μια συγγραφική σπίθα σε ένα “φλογερό”, ενδιαφέρον  κείμενο. 

Σας ευχαριστούμε πολύ!