Συνεντεύξεις

Αλέξης Μοστριός: «Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην προσπαθήσω να «πουλήσω» φόβο και φρίκη για να πείσω κάποιον να με διαβάσει»

Αλέξης Μοστριός: «Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην προσπαθήσω να «πουλήσω» φόβο και φρίκη για να πείσω κάποιον να με διαβάσει»

Ο Αλέξης Μοστριός φρόντισε από το πρώτο του βιβλίο τους «Ικέτες», να χαρακτεί στη μνήμη των φανατικών αναγνωστών του αστυνομικού μυθιστορήματος ως ένας νέος πολλά υποσχόμενος Έλληνας συγγραφέας. Επιστέγασμα αυτής της άποψης έγινε το νέο βιβλίο του «Ο χαράκτης» που κυκλοφόρησε και αυτό από τις εκδόσεις Bell (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Κύριε Μοστριέ, μετά τους «Ικέτες», ο «Χαράκτης». Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο βιβλίο;

Ο «Χαράκτης» είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο στο νησί της Νάξου. Στην υπόθεση αυτή, που ξεκινάει πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο που γυρίζει τα νησιά του Αιγαίου, υπεύθυνη των ερευνών είναι πλέον η Μαίρη Σίμου, καθώς ο αστυνόμος Ωρίωνας Άστρος που ηγούνταν της ομάδας στους «Ικέτες» έχει πλέον τεθεί σε διαθεσιμότητα λόγω παραλείψεων στην έρευνα και μιας διαρκούς κόντρας με την ηγεσία της Αστυνομίας. Βλέπουμε λοιπόν πλέον τις έρευνες με τα μάτια μιας ικανότατης γυναίκας αστυνομικού, για μένα πιο ικανής από τους περισσότερους άντρες γύρω της στην Υπηρεσία. Είναι παράξενο το συναίσθημα να συνδυάζουμε τις καταπληκτικές παραλίες της Νάξου, τις αμέτρητες ομορφιές της, το φαγητό της, την χαλάρωση που νιώθει κανείς εκεί με φρικτά εγκλήματα που συμβαίνουν στο νησί, αλλά νομίζω ότι αυτό το μείγμα είναι που ήθελα να πετύχω γράφοντας αυτήν την ιστορία.

Γιατί Νάξος & Σουηδία;

Η Νάξος είναι ένα νησί που έχω επισκεφθεί πολλές φορές και πολύ πιθανώς θα αποτελέσει κάποια στιγμή και μόνιμο τόπο διαμονής μου. Εκτός του ότι έχει τα πάντα, νιώθω κάθε φορά που πηγαίνω ότι γυρίζω και μια νέα σελίδα στο μεγάλο βιβλίο της. Όπως και στους «Ικέτες» λοιπόν, πήρα κάτι που αγαπούσα πολύ και το μουτζούρωσα για τις ανάγκες της ιστορίας, ευελπιστώντας σε μια κάθαρση που θα αναδείξει όλα τα στοιχεία του. Η επίσκεψή μου στη Σουηδία από την άλλη μου άνοιξε τα μάτια σε έναν κόσμο, ψυχρό, υπέροχο, αλλόκοτο για εμάς τους Μεσογειακούς. Ο συνδυασμός των απέραντων δασών και λιμνών με ένα παλιό υπόστεγο αεροδρομίου που έχει μετατραπεί σε μουσείο ιστορικών αεροπλάνων και κατασκοπευτικών εξαρτημάτων δεν θα μπορούσε παρά να χωθεί υπέροχα στην ιστορία. Θα προσπαθώ πάντα να εκπλήσσω τον αναγνώστη με εμπειρίες που έχω ζήσει και ταιριάζουν στην πλοκή.

Σε αυτή την ιστορία πρωταγωνίστρια είναι η αστυνόμος Μαίρη Σίμου. Πόσο εύκολο είναι να προσεγγίσετε τη γυναικεία ψυχολογία και τις γυναικείες αντιδράσεις, ώστε να τ’ αποδώσετε στο χαρτί;

Στην εποχή μας, η ενδυνάμωση της γυναίκας και η πλήρης αποκάλυψη των όσων αναγκάζεται να υποστεί στον εργασιακό και ιδιωτικό χώρο είναι μονόδρομος. Η προσέγγιση της γυναικείας ψυχολογίας είναι σχεδόν αδύνατη, καθώς πιστεύω ότι ούτε οι ίδιες οι γυναίκες καταλαβαίνουν πολλές φορές για ποιο λόγο αντιδρούν με συγκεκριμένο τρόπο σε διάφορες καταστάσεις, όπως αντίστοιχα και οι άντρες. Αντί λοιπόν να προσπαθήσω να καταλάβω μια γυναίκα, αποφάσισα να «σβήσω» τις αποφάσεις που θα έπαιρνε ίσως ένας άνδρας συνάδελφός της εάν βρισκόταν σε μια θέση ισχύος όπως εκείνη στο «Χαράκτη». Στη θέση τους, θέλησα να γράψω πατώντας στις πιο λογικές, πιο ψύχραιμες αντιδράσεις που πιστεύω ότι θα είχε η συγκεκριμένη ηρωίδα στην έρευνα. Οι άνδρες σχεδόν πάντα αποτυγχάνουν σε κάτι που κάνουν όταν βάζουν το θυμικό πάνω από όλα, και προσπάθησα να βάλω τον δικό της, πειθαρχημένο και αυστηρό χαρακτήρα να αποκρούσει την πίεση ενός καθαρά ανδροκρατούμενου επαγγελματικού χώρου όπως η Αστυνομία. Οι αναγνώστριες αλλά και οι αναγνώστες είναι οι μόνοι που μπορούν να αποφασίσουν αν τα κατάφερα!!

«Η γενιά της δεν ήταν συνηθισμένη σε τόση βία». Υπάρχει εποχή στην οποία η βία ήταν συνηθισμένη; Πιστεύετε ότι η βία μπορεί να «συνηθιστεί» και να γίνεται αποδεκτή ως κάτι φυσιολογικό;

Δεν έχω ζήσει σε εποχές όπου η βίτσα στο σχολείο από το δάσκαλο, οι καρπαζιές από τον πατέρα όταν γυρνούσε από το χωράφι ή η ψυχολογική βία μέσα στο σπίτι ήταν γεγονότα «συνηθισμένα» και «φυσιολογικά». Αυτό ίσως συνέβαινε στον χαρακτήρα που τα λέει αυτά στο βιβλίο, αλλά πάντα πίσω από κλειστές πόρτες και χωρίς τη δημοσιότητα που υπάρχει σήμερα. Την σημερινή εποχή, με την πληθώρα «ενημέρωσης» που λαμβάνουμε κυρίως από το Διαδίκτυο και την τηλεόραση, υπάρχει ανάγκη να προβάλλουμε ότι κακό συμβαίνει και να θάψουμε τα καλά με σκοπό να μαζέψουμε περισσότερα clicks. Δεν πιστεύω ότι η βία μπορεί να θεωρηθεί ποτέ «φυσιολογική», αλλά όσο περισσότερο διαβάζει κάποιος για βίαια γεγονότα τόσο το μυαλό του αρχίζει να το θεωρεί αυτό ως κάτι «συνηθισμένο». Ελπίζω ότι τα μυθιστορήματα και ιδίως τα αστυνομικά καταφέρνουν να παρουσιάσουν μια τέτοια κατάσταση ως μη «φυσιολογική» και μέσα από την πάλη καλού και κακού καταδικάζουν τη βία στο μυαλό όλων των αναγνωστών.

Πώς καταφέρνετε να έχετε ένα καλό τέλος σε ένα βιβλίο με τόσα πτώματα;

Όταν άρχισα να γράφω, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην προσπαθήσω να «πουλήσω» φόβο και φρίκη για να πείσω κάποιον να με διαβάσει. Όπως έχω ξαναπεί, το Κακό είναι πολύ σημαντικό για μένα και του δίνω ξεχωριστή θέση μέσα στις ιστορίες μου, αλλά εξίσου σημαντικό τελικά είναι να ανταμείβονται οι προσπάθειες των κακοπληρωμένων και παρεξηγημένων μελών της Αστυνομίας που εμπλέκονται στις έρευνες. Δεν θα έλεγα ότι μπορεί ποτέ μια τέτοια ιστορία με τόσα θύματα να τελειώνει καλά, αλλά θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να νιώθει ο αναγνώστης ότι υπάρχει μια δικαίωση για όλους αυτούς τους κόπους και τις προσπάθειες, που ακόμα και στην πραγματική ζωή δεν μαθαίνουμε ποτέ.

Υπάρχει βιβλίο που αφήσατε στη μέση;

Αφήνω συχνά βιβλία στη μέση, κάτι με το οποίο δεν συμφωνεί καθόλου η τσέπη μου!! Ο κυριότερος λόγος είναι ότι πολλοί συγγραφείς μυθιστορημάτων, ενώ παρουσιάζουν τα έργα τους ως αποτέλεσμα μυθοπλασίας, στην πραγματικότητα προσπαθούν να περάσουν δικές τους αγωνίες και βιώματα μέσα από το κείμενο, κάτι για το οποίο δεν έχουν «συμφωνήσει» με τον αναγνώστη όταν εκείνος πληρώνει στο βιβλιοπωλείο για να αγοράσει τα έργα τους. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλά βιβλία σε άλλους τομείς που αναφέρονται σε τέτοιες αναζητήσεις, εμείς οι παραμυθοφάγοι θέλουμε να ταξιδέψουμε και να βιώσουμε καινούριες εμπειρίες, μακριά από την καθημερινή γκρίνια για τα προσωπικά κάποιου. Φυσικά, είναι θεμιτό να ταυτίζεται κανείς με όσα συμβαίνουν σε κάποιον από τους χαρακτήρες που διαβάζει, αλλά πάντα στα πλαίσια της φαντασίας και μόνο. Για μένα ευγένεια είναι ο μυθιστορηματικός συγγραφέας να προσφέρει συναρπαστικές εικόνες και συναισθήματα στον αναγνώστη, και όταν δεν συμβαίνει αυτό πάω παρακάτω.

Ποιο σχόλιο αναγνώστη για τους «Ικέτες» σας έκανε εντύπωση;

Μου έκανε εντύπωση ένα σχόλιο σύμφωνα με το οποίο «η αγωνία έρχεται και κάθεται αναπαυτικά μέσα στην ψυχή του αναγνώστη αρνούμενη να εγκαταλείψει την άνετη θέση της πριν έρθει το τέλος της ιστορίας». Αυτό είναι το συναίσθημα που ήθελα να νιώσει όποιος διαβάζει αυτή την ιστορία, να συμβαδίζει η αγωνία με τη δράση και να μην καπελώνονται όλα από την φρίκη των εγκλημάτων που διαπράττονται. Όσο για την αναγνώστρια, νομίζω ότι το έχει με την συγγραφή!!

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Χορεύει μπροστά στα μάτια μου μια ιστορία, στην οποία βλέπουμε μια σειρά από εγκληματικές πράξεις ιδωμένη από τα μάτια του ίδιου του θύτη. Στα δύο πρώτα βιβλία εστίασα περισσότερο στον τρόπο που η Αστυνομία προσπαθεί να διαλευκάνει τα εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα, και νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να δώσω το μικρόφωνο σε αυτούς που παρανομούν, μήπως και καταλάβουμε τελικά τι τους ωθεί να πράττουν έτσι. Το κείμενο θα έχει πολύ ταξίδι πάλι και ελπίζω ότι θα καταφέρω να κρατήσω πάλι την λεπτή ισορροπία μεταξύ Καλού και Κακού. Αν δεν το καταφέρω πάντως, αφήστε το βιβλίο στη μέση και πιάστε κάποιο άλλο!

Δεν έχετε καταφέρει μέχρι στιγμής να μας απογοητεύσετε, οπότε αναμένουμε τη νέα σας ιστορία.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Εμείς σας ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης.

Συνεντεύξεις

Περισσοτερα στην κατηγορια Συνεντεύξεις

Copyright © 2015-2016 Clevernews