Ανήκουμε στην Ευρώπη

‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν!’’ έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. ‘’Προτιμούμε να ανήκουμε εις τους Έλληνες’’ απαντούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και οι δύο ιστορικές φράσεις αποτελούν αντικείμενο αντιπαραθέσεων σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ.
Μήπως πια είναι απλά δυο επικίνδυνες απλουστεύσεις της πολύπλοκης κατάστασης που βιώνουμε σήμερα; Και μήπως τελικά η επιδερμική ερμηνεία που κάποιοι τους δίνουν τις κάνει ακόμη πιο επικίνδυνες;

Για να εξηγηθώ, ας ξεκινήσω με την πρώτη. Η λέξη ‘’Δύσιν’’ δεν αντανακλά κάτι πολύ συγκεκριμένο. ‘’Δύσιν’’ είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και οι ΗΠΑ. Ανήκουμε και στις δύο; Στην πρώτη; Στη δεύτερη; Πολλοί κρεμάμενοι από την προ εβδομάδος δήλωση Ομπάμα περί τερματισμού της λιτότητας προσέβλεπαν σε βοήθεια από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για να διαψευστούν σε λίγες μόλις ημέρες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν στο παρελθόν επανειλημμένα προβεί σε παρόμοιου περιεχομένου δηλώσεις προς την Ελλάδα χωρίς, όμως, ποτέ να παράσχουν κάτι παραπάνω από ολίγη πολιτική στήριξη.

Ας περάσω στη δεύτερη φράση. Θα ήταν υπέροχο η Ελλάδα να ανήκε μόνο στο λαό της. Αυτό θα σήμαινε φυσικά ότι θα έπρεπε να στέκεται μόνο στα δικά της πόδια και να παράγει ό,τι καταναλώνει. Ή, εναλλακτικά, να αναζητεί και να εξασφαλίζει πηγές χρηματοδότησης από άλλες χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Το ανέφερε και ο υπουργός Άμυνας και πρόεδρος των ΑΝΕΛ σε χθεσινή του συνέντευξη, άλλωστε. Όσοι πολίτες έχουν διαβάσει τα γεγονότα της μακρινής, αλλά και πρόσφατης ιστορίας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ‘’ξανθό γένος από το Βορρά’’, που πολλάκις είχαμε περιμένει, ποτέ δεν ήρθε να μας σώσει. Ίσα ίσα μας κρεμούσε αφήνοντάς μας στην τύχη μας. Εδώ δε βοήθησε την Κύπρο, όπου είχαν τις καταθέσεις τους οι Ρώσοι ολιγάρχες, θα βοηθήσει εμάς; Πόσο αφελής πρέπει να είναι κάποιος, για να πιστέψει τέτοια κούφια λόγια; Όσο για τους Κινέζους, οι ιθύνοντες αυτού του ταλαιπωρημένου λαού περισσότερο για επενδύσεις, που θα διασφαλίζουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα, ενδιαφέρονται παρά για την οικονομική ευημερία της Ελλάδας. Αλλά και για τέτοιες επενδύσεις τύπου Cosco περισσότερο αρμόδιος είναι πάλι ο κ. Καμμένος.

Εάν, λοιπόν, βγάλουμε και αυτές τις χώρες από το παιχνίδι, τίθεται το πιεστικό ερώτημα: θα μπορούσε η χώρα μας να σταθεί μόνη της; Σαν την υπερήφανη Αργεντινή, που παραμένει σε διεθνή απομόνωση και απλά επιβιώνει μόνο εξαιτίας της τεράστιας πρωτογενούς παραγωγής της; Ή τη Βενεζουέλα, όπου ο HIV και οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες κάνουν πάρτι, ενώ το προφυλακτικό κοστίζει 21 δολάρια; Βέβαια οι λίγοι τυχεροί που έχουν δολάρια στα χέρια τους, μπορούν να το βρουν στη μαύρη αγορά σε τιμές δυτικού κόσμου. Τι ειρωνεία…

Θα ήταν ιδανικό να κάναμε αποκλειστικά εμείς κουμάντο στο σπίτι μας. Μόνο που ξεχνάμε μια κρίσιμη λεπτομέρεια: ότι το σπίτι αυτό ανήκει σε μια γειτονιά 27 άλλων σπιτιών. Για να ανήκει εκεί παραχώρησε μέρος της εθνικής κυριαρχίας του φυσικά επί τη βάσει κανονισμών και συμφωνιών, όπως και τα υπόλοιπα νοικοκυριά. Δεσμεύθηκε να τηρεί τις συνθήκες, όπως του Μάαστριχτ. Αντίθετα, με 129,7% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος και 15,6% έλλειμμα το 2009 η Ελλάδα έδειξε με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της της συνθήκες και κατ’ επέκταση τους εταίρους.

Και αυτοί αντέδρασαν μανιωδώς εκδικητικά δημιουργώντας ένα αποτυχημένο πρόγραμμα διάσωσης και στέλνοντας τη χώρα μας σε ένα βούρκο ύφεσης, όπου βρίσκεται ακόμα κολλημένη. Το πρόγραμμα αυτό, όμως, δεν περιείχε μόνο ‘’κακά’’ μέτρα, αλλά και καλοδεχούμενα λεφτά. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα δόθηκε το πρωτοφανές ποσό των 250 δις ευρώ. Οι εταίροι μας δε στάθηκαν ξαφνικά φιλάνθρωποι, αλλά κέρδισαν και κερδίζουν από την Ελλάδα. Απέτρεψαν, όμως, μια ασύντακτη χρεοκοπία, η οποία θα κόστιζε ακριβά γι’ αυτούς, αλλά πολύ πιο ακριβά για εμάς.

Σε αυτήν την περίεργη Ευρώπη ανήκουμε, λοιπόν. Σε μια Ευρώπη, όπου καθημερινά συγκρούονται πολλά και διαφορετικά συμφέροντα. Και όπου οι πολιτικές λιτότητας μας έχουν γονατίσει. Σε αυτήν την Ευρώπη οφείλουμε να συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε για το δίκαιο και το σωστό. Σε αυτήν την Ευρώπη πρέπει να βρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Σε αυτήν την Ευρώπη πρέπει να αλλάξουμε ό,τι μοιάζει ακατόρθωτο να αλλάξει. Αλλά πάνω από όλα μέσα σε αυτήν την Ευρώπη οφείλουμε να αλλάξουμε πρώτα πρώτα τον Ανατολίτη μας εαυτό.

Ξενοφών Γρηγόρης 

Σχόλια