Candy

Το Candy είναι μια αυστραλιανή ταινία του 2006. Η ιστορία μας παρουσιάζει την ζωή του Dan και της Candy, ενός ερωτευμένου ζευγαριού εθισμένοι στην ηρωίνη. Από το πρώτο πλάνο διαφαίνεται η ανάγκη για φυγή. Παιδικότητα και ωρίμανση ταυτοχρόνως. Μια ποιητική αίσθηση έχει μόλις ξεκινήσει. Η πρώτη ήρεμη και κατευθυντική αφήγηση του Dan αναφέρεται στην σχέση του με την Candy. Η ταινία σε έχει κερδίσει στα τρία πρώτα λεπτά. Στην συνέχεια ξετυλίγεται μπροστά μας μια καθημερινότητα βασισμένη στο πάθος, το λάθος και τον εθισμό. Ο Dan και η Candy βουτηγμένοι στον δικό τους κόσμο, συναναστρέφονται με συγκεκριμένους ανθρώπους. Με εκείνους που είναι διατιθέμενοι να τους δανείσουν μερικά λεφτά χωρίς να ανησυχούν ή εκείνους που δεν θα τους υποδείξουν πώς να μαγειρέψουν ή να σκεφτούν. Μόνο μερικές στιγμές και ημέρες συνειδητοποίησης κυριαρχούν για να προσδώσουν άλλη μια αδυναμία απόφασης. Τα πλάνα εναλλάσσονται από τις εθιστικές στιγμές «παραδείσου», στην αναγκαιότητα των χρημάτων και τις υποχρεωτικές οικογενειακές μαζώξεις με σκοπό. Η συναισθηματική σύνδεση και το προσωπικό αδιέξοδο είναι κεντρικές ιδέες που αναπτύσσονται στις τρεις θεματικές ενότητες: Heaven – Earth – Hell. Παράλληλα η ταινία φανερώνει και ποιητικές χροιές μιας ζωής που θα μπορούσε να είναι καλύτερη, όπως η στροφή στην τέχνη, αλλά περιορίζεται στο «κατώτερο» συναίσθημα.

Η παρουσίαση της χημείας του ζευγαριού καθώς και η γενικότερη ψυχολογική αποτύπωση των χρηστών από τους πρωταγωνιστές είναι εξαιρετική, αποδίδονται είτε στιγμές ρομαντισμού και ανεξαρτησίας, είτε στιγμές απελπισίας και απόγνωσης. Αυτό όμως που δίνει ακόμα περισσότερο νόημα στην ταινία, είναι η ακριβής παρουσίαση του αδιέξοδου, με ενδείξεις ψυχαναγκαστικής διαταραχής και την απουσία της οικογένειας, με μοναδικό αντίβαρο την στροφή προς την τέχνη και την εύρεση εργασίας. Έχοντας αρκετή θύμηση από άλλες ταινίες των τριών κεντρικών πρωταγωνιστών, Heather Ledger, Abbie Cornish, Geoffrey Rush, δεν μπορώ παρά να εκπλαγώ ευχάριστα με την ερμηνεία τους στο Candy. Καλύπτουν επακριβώς το πρότυπο των ρόλων που τους δόθηκε, προσφέροντας στο κοινό ένα θετικό και αρνητικό αποτέλεσμα, όπως είναι και η ίδια η έννοια της ζωής. Ακόμα θα ήθελα να προσθέσω πως από συναισθηματικής πλευράς, η ταινία προσφέρει ρομαντισμό παρόμοιο με το Requiem For A Dream, αλλά και την τηλεοπτική βρετανική σειρά Skins. Με πανέμορφη μουσική απολαύστε ξανά μια επικίνδυνη ρομαντική ιστορία.

της Δανάης Σωπασή

Σχόλια