Δημήτρης Αργυρίου: «Αντίσταση θα πει να παλεύεις χωρίς να πιστεύεις στη νίκη και λύτρωση είναι όταν τελικά νικάς»

«Σκληροί» στίχοι, όπως σκληρά είναι τα πετρώματα που τιτλοφορούν την ποίηση του Δημήτρη Αργυρίου στη συλλογή «Πετρογραφία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν (περισσότερα δείτε εδώ).

Κύριε Αργυρίου, πώς έγινε η επιλογή των τίτλων των ποιημάτων σας;

Όταν ξεκίνησα να γράφω τη συλλογή, ήξερα ότι όλα τα ποιήματα ήθελα να έχουν για τίτλο τους το όνομα κάποιου πετρώματος ή ορυκτού, αλλά από κει και πέρα δεν είχα κάποιον μπούσουλα. Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω τα εγχειρίδια της πετρογραφίας που είχα από τη σχολή μου και σημείωνα ότι μου τραβούσε τη προσοχή. Έπειτα απλώς περίμενα να δω τι θα μετουσιωθεί σε ποίημα και τι όχι.

«Ό,τι μας πονά πρέπει να μοιράζεται»;

Ναι. Νομίζω πως ο μόνος τρόπος να κατανοήσουμε ότι μας πονά και να διαχειριστούμε αυτόν τον πόνο είναι να τον μοιραστούμε ο ένας με τον άλλον. Κι αυτό γιατί ο συλλογικός μας πόνος δεν υπόκειται στους κανόνες ενός παιγνίου μηδενικού αθροίσματος. Κατά τη διαδικασία λοιπόν αυτή του μοιράσματος πάντα κάτι χάνεται «στο δρόμο». Το φορτίο του πόνου μας λοιπόν είναι ελαφρύτερο.

«Γυαλίζει ο θάνατος»;

Μονάχα όταν οι ζωές μας «θολώνουν», δηλαδή πολύ συχνά.

Τι είναι για εσάς αντίσταση και λύτρωση;

Αντίσταση θα πει να παλεύεις χωρίς να πιστεύεις στη νίκη και λύτρωση είναι όταν τελικά νικάς, ακόμα κι αν είναι μια νίκη ανάμεσα σε ήττες, ή μάλλον, κυρίως όταν είναι μια νίκη ανάμεσα σε ήττες.

Πώς ορίζετε την πίστη;

Αυτό είναι ένα δύσκολο εγχείρημα το οποίο γίνεται ακόμα πιο δύσκολο για κάποιον που δεν πιστεύει. Το επιχείρησα παρ΄ όλα αυτά στο ποίημα «Κορδιερίτης» που περιλαμβάνεται στη συλλογή. Αν έπρεπε να προσθέσω κάτι, θα έλεγα ότι, η πίστη είναι ίσως το μόνο πράγμα που φθονώ και περιφρονώ την ίδια στιγμή, κι αυτό είναι τόσο αντιφατικό όσο και η ίδια η πίστη.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα και γιατί δίνετε στο πράσινο αρνητική χροιά;

Υπάρχουν πολλά χρώματα που μου αρέσουν, όπως το σάπιο μήλο και το κόκκινο του Κινναβαρίτη. Σχετικά με το πράσινο χρώμα, δεν ήταν κάτι που επιδίωξα, παρατήρησα απλώς, διαβάζοντας για την χρήση των πετρωμάτων στον ιστορικό χρόνο, μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση. Για κάποιον λόγο, μια πληθώρα αρχαίων πολιτισμών, ορισμένοι από τους οποίους δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή μεταξύ τους, χρησιμοποίησαν τον Ιαδεϊτη ως σύμβολο της επίγειας και θεικής εξουσίας. Πιστεύω πως όλα σχεδόν τα δεινά της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας πηγάζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από την ιστορική μετάβαση από μη εξουσιαστικές σε εξουσιαστικές κοινωνίες. Η δουλεία, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός, ακόμα και η πράξη του βιασμού, για να αναφέρω μόνο μερικά, δεν θα μπορούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους ως κοινωνικά φαινόμενα χωρίς την ύπαρξη της εξουσίας, τόσο ως κεντρικός άξονας της κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων όσο και ως στοιχείο της καθημερινής διαπροσωπικής τους αλληλεπίδρασης.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;

Αυτή τη περίοδο γράφω ιστορίες τρόμου που διαδραμματίζονται στην ελληνική επαρχία. Ευελπιστώ να τις συγκεντρώσω σε μια συλλογή διηγημάτων. Δυστυχώς προχωράω αργά, μου είναι δύσκολο να συνδυάσω τη δημιουργική διαδικασία με την καθημερινή εργασία.

Σας  ευχαριστούμε πολύ!