«Αδέσποτη Ζωή» είναι ο τίτλος του δεύτερου βιβλίο του Δημοσθένη Πατρώνα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Andy’s publishers (περισσότερα δείτε εδώ). Σκέψεις, προβληματισμοί, στοχασμοί που γεννήθηκαν στο συγγραφέα κυρίως την τελευταία δεκαετία, που είναι αναμφισβήτητα μια περίοδος κρίσεων, αποτυπώνονται στις σελίδες του.
Κύριε Πατρώνα, γιατί επιλέξατε να ονομάσετε την ποιητική συλλογή σας «Αδέσποτη ζωή»; Τι συμβολίζει ο τίτλος;
Ο τίτλος συμβολίζει ακριβώς την αδέσποτη ζωή, μια ζωή μη δεσποζόμενη, μια ζωή ελεύθερη, χωρίς κάποιον να μας την καθορίζει. Ξέρετε; Ο κάθε άνθρωπος αλλά και το κάθε πλάσμα που έρχεται να ζήσει μια ζωή πάνω στην πλανήτη μας, έχει απ’ την Φύση το δικαίωμα για μια τέτοια ζωή, μη δεσποζόμενη, μια Αδέσποτη Ζωή. Όπως όλα τα πλάσματα έτσι και οι άνθρωποι πολλές φορές στην διάρκεια της ζωής τους καλούμαστε να οριοθετήσουμε την ελευθερία μας από τους κάθε λογής επιβολείς που έρχονται να αφαιρέσουν αυτό το φυσικό δικαίωμα της ελευθερίας και να δεσπόσουν στην ζωή μας.
Μιλήστε μας λίγο για το περιεχόμενό της.
Το περιεχόμενο θα το παρομοίαζα με… ομοιοπαθητικό φάρμακο!
Δεν έχει τη δύναμη μιας αντιβίωσης που σκοτώνει μεν τον ιό αλλά σκοτώνει και υγιή στοιχεία του οργανισμού, έχει όμως εκείνη την ενέργεια που απαιτείται για να αφυπνίσει το ανοσοποιητικό και να πολεμήσει ο ίδιος ο οργανισμός την ασθένεια με επιτυχία.
Με άλλα λόγια, ο αναγνώστης θα μπει στην διαδικασία να σκεφτεί τι συμβαίνει στην ζωή του, το περιεχόμενο τον καλεί να κοντοσταθεί για λίγο μέσα στον έντονο ρυθμό της καθημερινότητάς του, και να αφουγκραστεί την ίδια την ζωή του.
Γιατί προτιμήσατε να καταγράψετε την έμπνευσή σας σε μορφή ποίησης;
Αρχικά γιατί έτσι μου βγαίνει. Αλλά και «Λακωνίζειν εστί Φιλοσοφείν». Η ποίηση μπορεί να δώσει μέσα σε λίγες γραμμές πολλή ουσία. Όχι ότι ο πεζός λόγος στερείται δύναμης, προς θεού! Γι’ αυτό άλλωστε μέσα στο βιβλίο μου υπάρχουν και κάποια πεζά.
Θα θέλατε να μας πείτε γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη εικόνα για εξώφυλλο;
Στην φωτογραφία του εξωφύλλου είναι η μητέρα μου, και η ίδια η φωτογραφία είναι ένα μήνυμα. Είναι τραβηγμένη το 1950. Βλέπουμε λοιπόν μια κοπελίτσα μόλις 18 χρονών να ασχολείται με το πλέξιμο των σκόρδων. Είναι η εποχή αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο, και μια 18χρονη κοπελίτσα καλοντυμένη και ένα πρόσωπο που λάμπει από χαρά και ανεμελιά, πλέκει σκόρδα.
Τα σκόρδα όταν τα πλέκουν για να γίνουν οι γνωστές σε όλους μας πλεξούδες είναι ακόμη χλωρά και αναδύουν απλόχερα την γνωστή ευωδιά (βρώμα κατ’ άλλους) του σκόρδου.
Φανταστείτε τώρα την σημερινή αστική κοινωνία της Ελλάδας, της Αθήνας, που είναι το 50% του πληθυσμού της χώρας μας, και πείτε μου πόσες κοπέλες θα ήταν διατεθειμένες να κάνουν αυτή την εργασία και θα την έκαναν μάλιστα και με χαρά.
Η ελευθερία όμως προϋποθέτει αυτάρκεια, και η αυτάρκεια απαιτεί θέληση και τόλμη για σκληρή εργασία, ακόμη και για εργασίες οι οποίες δεν είναι ευχάριστες στην μύτη μας ή στα χέρια μας, ή στα μάτια μας.
Η κοινωνία της εποχής εκείνης λοιπόν, έχοντας ζήσει πρόσφατα την φρίκη ενός πολέμου αλλά και την ανέχεια της κατοχής, κάθε εργασία που της έδινε αυτάρκεια και ελευθερία την καλοδεχόταν με χαμόγελο και χωρίς παράπονο ή γκρίνια, την καλοδεχόταν με ευγνωμοσύνη!
Τι κερδίσαμε και τι χάσαμε κατά την περίοδο της πανδημίας;
Χάσαμε πάρα πολλά και κερδίσαμε ελάχιστα.
Ένα κέρδος ήταν η πικρή διαπίστωση μετά μεγάλης εκπλήξεως το πόσοι πολλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι διατεθειμένοι να καταδώσουν φίλους, συμπολίτες, αλλά και να διακόψουν και κάθε κοινωνική επαφή μαζί τους, γιατί ανήκουν στην άλλη ομάδα «των ψεκασμένων», των «κακών», των «ανεύθυνων».
Ένιωθε υπεύθυνος όποιος έκανε ένα εμβόλιο και τριγυρνούσε ελεύθερα παντού προτάσσοντας το κινητό του με ένα QR code για να περνάει τον έλεγχο, και θεωρούσε ανεύθυνο τον εκάστοτε ανεμβολίαστο που με πλήρη συνείδηση προτιμούσε να περιοριστεί κοινωνικά, προστατεύοντας εαυτόν και κοινωνία, και κάνοντας τεστ για να πάει οπουδήποτε. Μια συλλογική παράνοια και μια διαίρεση της κοινωνίας άνευ προηγουμένου.
Πολύς κόσμος έχασε την ανθρωπιά του. Πολύς κόσμος έδειξε την μαύρη ψυχή του που έκρυβε όλ’ αυτά τα χρόνια επιμελώς πίσω από χαμόγελα και απλόχερο φαίνεσθαι.
Τι χάσαμε συνολικά ως κοινωνία;
Χάσαμε την ενότητα. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο καχύποπτα. Το χειρότερο είναι ότι μέσα στην καχυποψία μας, πολλοί ήμασταν καλοπροαίρετοι, οι περισσότεροι όμως ήταν κακοπροαίρετοι. Κι έτσι κατακερματίστηκε η ενότητα της κοινωνίας.
Ίσως αυτός να ήταν και ο στόχος της ιστορίας, ο κατακερματισμός, η ρευστοποίηση της κοινωνικής ενότητας.
Αυτό, μετά από τόσο καιρό κι έχοντας δει και ακούσει ένα σωρό ανοησίες μπορούμε να το πούμε με μεγάλη βεβαιότητα.
Ένα παράδειγμα: Αρχικά είδαμε εμβόλια να έρχονται με ειδική αποστολή, φυλαγμένα και με αστυνομική συνοδεία και ακούγαμε ότι φυλάσσονται σε ψύξη -70℃, στην πορεία όλο αυτό κατέρρευσε. Ο λόγος; Προφανής και πρακτικός. Ήταν αδύνατον να το υποστηρίξει η εφοδιαστική αλυσίδα.
Και πως ξαφνικά ενώ ήθελαν ψύξη -70℃, έγιναν συμβατά με θερμοκρασία δωματίου;
Αυτό, όπως και πολλά άλλα «ήξεις-αφήξεις» ούτε απαντήθηκαν ούτε θα απαντηθούν ποτέ. Γιατί η κοινωνία έπαψε να ρωτάει. Η ταχύτητα των εξελίξεων την προσπερνάει, δεν μπορεί να σταθεί να σκεφτεί τέτοιες «λεπτομέρειες», που όμως είναι καθοριστικές.
Αυτή η απώλεια λοιπόν της κοινωνικής ενότητας θα στοιχίσει τελικά πολλές απ’ τις θεμελιώδεις ελευθερίες του ατόμου στο εγγύς μέλλον. Ήδη το ζούμε αυτό ποικιλοτρόπως. Και η επιβολή της κάρτας του πολίτη θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον για την απώλεια αυτών των ελευθεριών.
Ποιος ο ρόλος του βιβλίου στη σημερινή, ψηφιακή εποχή;
Εγώ στη θέση σας θα με ρωτούσα αν μπορεί να έχει κάποιον ρόλο αυτό το μικρό ταπεινό βιβλιαράκι στην σύγχρονη ψηφιακή εποχή! Έχει; Ίσως και όχι…. Διεκδικεί όμως μια θέση, και το μόνο βέβαιο είναι ότι όποιος του την δώσει, όποιος το διαβάσει με ησυχία και του δώσει λίγο χρόνο απ’ την σκέψη του, θα ανταμειφθεί γι’ αυτό. Και μετά θα το ξαναδιαβάσει, και σε κάποιες σελίδες του θα ανατρέξει αρκετές φορές στο μέλλον.
Οπότε μάλλον έχει θέση και ρόλο, αρκεί να είναι κάποιος διατεθειμένος να του δώσει την προσοχή του.
Ποιο απόφθεγμα σας αντιπροσωπεύει;
Νομίζω δύο είναι τα χαρακτηριστικά αποφθέγματα που με αντιπροσωπεύουν.
Οι στίχοι του Ρήγα Φεραίου στον Θούριο «Καλλιό ΄ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!»
Και οι στίχοι από το Εις Σάμον του Ανδρέα Κάλβου «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»
Γιατί η ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό. Πάνω κι από την υγεία, πάνω και από την ασφάλεια. Κι ένα πληγωμένο αγρίμι να περιθάλψεις, την ελευθερία του αποζητάει. Κι αν του τη στερήσεις, μαραζώνει, πέφτει σε κατάθλιψη, χάνει την ρώμη του, την λάμψη του, νιώθει ταπεινωμένο, εξαρτώμενο, χάνει τον αυτοσεβασμό του.
Το ίδιο κι εμείς οι άνθρωποι.
Μπαίνω στον πειρασμό όμως να σας πω κι ένα ρητό από την Αδέσποτη Ζωή.
«Επανάσταση, δεν είναι μια πορεία στο δρόμο για απαίτηση δικαιωμάτων και επιδομάτων από κάποια εξουσία.
Επανάσταση είναι η πορεία προς την δημιουργία αυτάρκειας».
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία!
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS