Ο Ηλίας Γεροντόπουλος γράφει για τον Παναθηναϊκό που διασύρθηκε χθες στη Βαρκελώνη, για τον Ολυμπιακό που παίζει σε τεντωμένο σκοινί σήμερα στο Μιλάνο, για μια πράσινη ήττα-σοκ που μπορεί να γίνει οδηγός και για δυο κόκκινες ήττες που μπορούν να οδηγήσουν σε σοκ…
Η τρίτη αγωνιστική της ευρωλίγκας, το ξέραμε πως θα ‘ναι δύσκολη. Τελικά κατά το ήμισυ είμαστε με… πλερέζες για τον “ψηλό τον μακαρίτη”, και κατά το άλλο μισό, ισορροπούμε σ’ ένα σαιξπηρικό “to be or not to be”, χωρίς ξεκάθαρη σωστή απάντηση. Πράσινη κηδεία, κόκκινα γιατροσόφια θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του άρθρου, όμως ας όψεται που είναι ακόμα νωρίς…
Ο γιαλός ήταν στραβός, ο Σάλε αρμένιζε ίσια;
Για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, ήττα με διαφορά εικοσιπέντε πόντων είναι πανωλεθρία. Διαμαντίδης-Καλάθης με 8 πόντους, 6 ασίστ μαζί(!) είναι καταστροφή. Παναθηναϊκός με 2/14 τρίποντα είναι (θλιβερό μεν, αλλά…) ανέκδοτο! Και είναι μια απ’ αυτές τις φορές που τα στατιστικά δεν μπορούν να φτάσουν το μέγεθος της αποδιοργάνωσης των πρασίνων. Το τριφύλλι ξεχαρβαλώθηκε, κι αυτή την εικόνα, προσωπικά, δεν θυμάμαι να την έχω ξαναδεί.
Δικαιολογίες φυσικά και υπάρχουν. Ηχηρές δικαιολογίες. 1ον: τραυματισμοί. Ο Παπάς είναι η γνωστή έλλειψη, όμως σ’ αυτή προστέθηκε ο βασικός αντικαταστάτης του Πάβλοβιτς, Γιάνκοβιτς, κι ο δεύτερος ψηλός της όμαδας, Κούζμιτς. Αποτέλεσμα; Τα πράσινα πιτσιρίκια Χαραλαμπόπουλος – Παπαγιάννης, μπήκαν απότομα στα νερά των… μεγάλων. Και δεν μπήκαν για να πάρουν “βάπτισμα”, αλλά για να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Όπως ήταν επόμενο (παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο των δύο νεαρών) καψάλισαν τα χέρια τους.
2η δικαιολογία: γκαντεμιά! Κακή μέρα, γκίνια, πείτε το όπως θέλετε. Τα ποσοστά σε δίποντα και τρίποντα είναι μικρά, πολύ μικρά, ακόμη κι αν υποθέσει κανείς πως όλα τα σουτ έγιναν υπό ασφυκτική πίεση. Φυσικά δεν έγινε έτσι. Το “#@Μ* τη γκίνια μου”, λοιπόν, μπορεί να θεωρηθεί μια πολύ πετυχημένη βλαστήμια στο στόμα του Τζόρτζεβιτς, όμως ας είμαστε σοβαροί. Η τεράστια έκταση της ήττας για τον ΠΑΟ έχει σαφώς περισσότερα αίτια από δύο ελλείψεις και μια μεγάλη κακοδαιμονία.
Χθες στο Παλάου Μπλαουγκράνα, ο Τζόρτζεβιτς είδε να βγαίνουν στο παρκέ μερικές τρανταχτές αδυναμίες της ομάδας του. Ο Παναθηναϊκός φάνηκε ανίκανος να παλέψει απέναντι στην πρώτη ομάδα μεγάλου ρόστερ που βρήκε μπροστά του. Δεν είναι μόνο τα χαμένα σουτ, ούτε η υπεροπλία των Καταλανών σε όλες τις θέσεις. Η Μπαρτσελόνα των δώδεκα παικτών μπήκε στο ματς για να διεκδικήσει τα πάντα, την ώρα που οι πράσινοι των απουσιών και του μικρότερου ρόστερ φάνηκαν χλιαροί στην άμυνα και… χλιάρες (που λένε στο χωριό μου) στην επίθεση. Η επιθετική άμυνα της Μπαρτσελόνα τους έκοψε τα χέρια, την ώρα που η δική τους άμυνα ήταν ανύπαρκτη για όλο σχεδόν το παιχνίδι. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως ο Παναθηναϊκός χθες δεν διαλύθηκε επειδή τον κέρδισε μια (σαφώς) ποιοτικότερη ομάδα. Διαλύθηκε γιατί είδε τους γηπεδούχους να πατάνε γκάζι και δεν έκανε τίποτα για να τους σταματήσει. Κι ο προπονητής του φάνηκε (για πρώτη φορά φέτος) αδιάβαστος κι απροετοίμαστος γι’ αυτό που συνάντησε.
Θετικά υπάρχουν από την τέταρτη πιο βαριά ήττα στην ιστορία της ομάδας; Ένα αλλά μεγάλο. Έγινε νωρίς. Ο Ίβκοβιτς είχε πει πως, οδηγός για τη μεγάλη ανατροπή στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, στάθηκε η ηχηρή ήττα του Ολυμπιακού από την ΤΣΣΚΑ στο τοπ16. Στο χέρι του Σάλε είναι να διαχειριστεί τον χθεσινό διασυρμό με τέτοιο τρόπο που, όχι απλώς δεν θα τον θυμάται κανείς στο τέλος της χρονιάς, αλλά θα αποκτήσει θετικό πρόσημο στην ανάμνηση των πρασίνων.
Ουδέν νεότερον από το ερυθρόλευκο μέτωπο.
Ο Ολυμπιακός απ’ την άλλη, αντιμετωπίζει σήμερα στο Μιλάνο μια ομάδα απ’ τις δύο που θα προσπαθήσουν να του πάρουν την πρώτη θέση. Αρμάνι Τζινς λοιπόν, λίγο πριν έρθουν τα πραγματικά δύσκολα για τους ερυθρόλευκους, κόντρα στη δυνατή Εφές του Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Στο Μιλάνο εδώ και χρόνια, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Ταλέντο έχουν κάθε χρόνο, ένστικτο νικητή δεν έχουν ποτέ. Ακριβώς το αντίθετο της Λαμποράλ δηλαδή, που αν είχε μια δυο λύσεις παραπάνω ίσως και να έκλεβε τις εντυπώσεις απ’ τους Μιλανέζους. Όπως και να ‘χει πάντως, η ομάδα του “μετρ” είναι επικίνδυνη αλλά… φλου, πράγμα που σημαίνει πως ο Ολυμπιακός δεν τη φοβάται όσο φοβάται τον εαυτό του.
Δεν υπάρχει λόγος να πούμε ξανά για τις ελλείψεις των κόκκινων. Αυτό που έχει σημασία να τονίσουμε, είναι πως η νίκη κόντρα στους Ιταλούς είναι σχεδόν… μονόδρομος, για να μη γίνει μονόδρομος ο αγώνας με τους Τούρκους. Κι αν ο Ολυμπιακός δεν καταφέρει να κερδίσει σήμερα τη λάιτ παρέα του Τζεντίλε, θα χρειαστεί κάτι παραπάνω απ’ την “καρδιά του πρωταθλητή” για να τα βάλει με τη δυνατή ομάδα του Ντούντα. Η οποία παρεμπιπτόντως χθες στραβοπάτησε, κι αυτό σημαίνει πως δεν θα ‘ρθει στο ΣΕΦ να χαρίσει κάστανα.
Το γεγονός παραμένει ίδιο. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται (τουλάχιστον δύο) παίκτες, αλλά επιμένει να κοιτάζει αλλού. Εύχομαι το τεχνικό τιμ να μας εκπλήξει βγάζοντας άσσο απ’ το μανίκι, και να μη χρειαστούν προσθήκες με το δύσκολο τρόπο. Να μη χρειαστεί δηλαδή το 1-3 δίπλα στο όνομα των πρωταθλητών Ελλάδας για να δούμε παίκτες να πιάνουν… λιμάνι! Ή (στο πιο καταστροφικό σενάριο) για να δούμε ένα εξαιρετικό προπονητή να πληρώνει τα σπασμένα της κακής αρχής.
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS