«Γεώργιος Ν. Παπανικολάου- μέσα από τη ζωή και το έργο του»: ένα βιβλίο θα μπορούσε να είναι εγχειρίδιο αυτοβελτίωσης…

Η 13^η Μαΐου 1883 μπορεί να ακούγεται μία τυπική ημέρα, αλλά για την ανθρωπότητα, την ιατρική επιστήμη και τις γυναίκες ήταν ημερομηνία ορόσημο, αφού γεννήθηκε στην Κύμη Ευβοίας ο Γεώργιος Παπανικολάου.

Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, ήταν κατά σειρά το τρίτο από τα τέσσερα, γιος του Νικολάου Παπανικολάου, εξέχουσας μορφής της Κύμης, ο οποίος ασχολήθηκε με την ιατρική επιστήμη, αλλά και την πολιτική και χρημάτισε βουλευτής Καρυστίας και δήμαρχος Κύμης.

Το βιβλίο της Μαρίας Κοκκόρη «Γεώργιος Ν. Παπανικολάου- μέσα από τη ζωή και το έργο του» που κυκλοφόρησε το 1983- 100 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου ιατρού- και επανακυκλοφόρησε φέτος παρέχει στους αναγνώστες πολύτιμο βιογραφικό υλικό (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Η εξασφάλιση του υλικού δεν άξιον απορίας, αφού η συγγραφέας ήταν ανηψιά του Παπανικολάου, κόρη του Νάσου, του μεγαλύτερου αδερφού του. Στις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει πρωτότυπες χειρόγραφες επιστολές του, προς τα μέλη της οικογένειάς του, από την περίοδο των φοιτητικών του χρόνων, έως και από την περίοδο που διέπρεπε στην Αμερική. Επίσης, περιέχονται οικογενειακές φωτογραφίες, αλλά και φωτογραφίες προσωπικών στιγμών του επιστήμονα.

Από τις επιστολές του, γνωρίζει κανείς στοιχεία του χαρακτήρα του, το ζήλο που είχε από την αρχή κιόλας των σπουδών του για να πετύχει, καθώς και το πόσο στοχοπροσηλωμένος ήταν, που κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να τον αποπροσανατολίσει, ούτε καν η γυναίκα της ζωής του, Μάχη. Χαρακτηριστική είναι η φράση σε επιστολή προς τον πατέρα του το Δεκέμβριο του 1907 όπου αναφέρει: «Σεβαστέ και αγαπημένε μου πατέρα, μου μιλάτε στο γράμμα σας για καταστροφή, την οποία δεν μπορώ να καταλάβω. Τι εννοείτε; Ότι μπορεί να έρθει μια στιγμή που να πεινάσω; Αυτό ίσως είναι σωτηρία όχι καταστροφή, γιατί θα με αναγκάσει να σκεφτώ για μια στιγμή πρακτικότερα να εξασφαλίσω το ψωμί μου και έπειτα να εξακολουθήσω ασφαλέστερα το δρόμο μου». Ιδιαίτερη αδυναμία είχε στα κομψά ρούχα, αλλά και στο καλό φαγητό και απαιτούσε από τον εαυτό του αξιοπρέπεια και άψογη παρουσία.

Σε άλλη επιστολή το 1915 σε φίλο του γράφει: «Όλοι γύρω μου με θεωρούσαν ως έναν ναυαγισμένο ιδεοπαθή και άρχισα σιγά- σιγά να το πιστεύω και εγώ ο ίδιος. Ευτυχώς εδώ βρήκα άλλον κόσμο, άλλους ανθρώπους, με πλατύτερες ιδέες, με ευγενέστερα συναισθήματα, με υψηλότερα ιδεώδη και μπόρεσα να μπω πάλι στο δρόμο μου. Η έρευνα είναι η ψυχή της προόδου».

Ο Γιώργος Παπανικολάου έμοιαζε κυνικός, αλλά ήταν ένας βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος. Στις 19 Φεβρουαρίου 1962 τα ξημερώματα, ξύπνησε με μια δυσφορία και ξεψύχησε καθοδόν για το νοσοκομείο. Αιτία θανάτου απόφραξη της στεφανιαίας αρτηρίας, οξεία καρδιακή ανεπάρκεια και πνευμονικό οίδημα και «δεν αισθάνομαι καλύτερα» τα τελευταία του λόγια.

Η ζωή του Γεωργίου Παπανικολάου αποτελεί παράδειγμα και φάρο για ανθρώπους που έχουν θέσει ένα στόχο και πορεύονται προς αυτόν, αλλά και για εκείνους που φοβούνται να θυσιάσουν πράγματα για να εκπληρώσουν τους στόχους τους. Και για πολλούς αναγνώστες το συγκεκριμένο βιβλίο θα αποτελέσει εγχειρίδιο αυτοβελτίωσης…