Γιώργος Αγγελίδης: «Η γνώση είναι φορτίο, ενώ η άγνοια ξεγνοιασιά»

Ο Γιώργος Αγγελίδης είναι μια προσωπικότητα που σε κερδίζει με την πρώτη. Πολυγραφότατος, ήδη βραβευμένος για κείμενό του, καθώς και με ευαισθησίες (εθελοντής στην κινηματογραφική ομάδα της Κιβωτού του Κόσμου) έρχεται αυτή τη φορά με τις «Ζωές στο Αντίθετο Ρεύμα» που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις εκδόσεις Bell (περισσότερα δείτε εδώ).

Κύριε Αγγελίδη, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο. 

Το «Ζωές στο Αντίθετο Ρεύμα» (Εκδόσεις Bell) ήταν και για μένα –όπως και για τις πρωταγωνίστριές του– μια διαδρομή σ’ ένα ρεύμα διαφορετικό από αυτό στο οποίο βρισκόμουν μέχρι τώρα, τουλάχιστον όσον αφορά το χώρο του βιβλίου. Τρείς γυναίκες χωρίς φαινομενικά καμία σύνδεση, καμία ομοιότητα, συναντιούνται και σε μία ημέρα αλλάζουν η μία τη ζωή της άλλης, συνειδητοποιώντας στην πορεία ότι οι ομοιότητές τους ίσως είναι περισσότερες από τις διαφορές τους. Οι ιστορίες της Κυριακής, της Ζωής και της Ασημίνας ήρθαν ορμητικά στο νου μου, αντλώντας έμπνευση από προσωπικές μου εμπειρίες, ιστορίες που σαν λάτρης αφηγήσεων ρουφούσα και αποθήκευα στους σκληρούς δίσκους του μυαλού μου και που με έναν τρόπο ενώθηκαν, πλέχθηκαν, υφαίνοντας αυτό το βιβλίο. Το μόνο που δεν μπορώ να πω είναι το είδος του· ένα σημείο που σταθήκαμε με τον Χάρη Νικολακάκη των εκδόσεων Bell στις πρώτες μας κιόλας συναντήσεις. Το έχω αυτό, καλό ή κακό δεν ξέρω, μα αυτά που γράφω δεν μπορούν να υπαχθούν σε ένα μόνο είδος. Το «Ζωές στο Αντίθετο Ρεύμα», λοιπόν, είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία αστυνομικού και δράσης ή ένα μυθιστόρημα δράσης με κοινωνικές πτυχές και στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Ίσως, εν τέλει, εξαρτάται από το πού θα σταθεί κανείς.

«Είναι κακός ο κόσμος»;

Κατευθείαν στα δύσκολα! Αρχικά, η λέξη «κόσμος» είναι υπερβολικά γενική. Πιστεύω ότι στις σύγχρονες, καπιταλιστικές, απρόσωπες κοινωνίες απουσιάζει η αίσθηση της ομάδας, της κοινότητας, οπότε αυτό που ενδεχομένως μας φαντάζει ως «κακία» είναι ο ατομικισμός που έχουμε όλοι, λίγο ή περισσότερο, ριζωμένο μέσα μας και πού ελλείψει των κατάλληλων συνθηκών ή αναγκών δεν μαθαίνουμε να ξεπερνάμε.

Πότε πιστεύετε ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να κάνει κάποιος κάτι; 

Παλιότερα ήμουν, μάλλον, υπέρ της οργάνωσης και της προετοιμασίας. Πλέον είμαι της άποψης και της φιλοσοφίας «ποτέ μην αφήνεις για αύριο ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα», άσχετα αν πρόκειται για κάποια επαγγελματική επιδίωξη ή κάτι τόσο απλό όσο μια προσωπική ευχαρίστηση ή χόμπι. Άλλωστε, δεν ξέρουμε τί φέρνει το αύριο.

Η γνώση κάνει τα πράγματα καλύτερα ή χειρότερα; 

Σοφή ερώτηση. Σίγουρα η γνώση είναι φορτίο, ενώ η άγνοια ξεγνοιασιά. Γιατί η γνώση για το οτιδήποτε μας καλεί να τοποθετηθούμε και να δράσουμε σχετικά. Στις μέρες μας, με όλα αυτά που συμβαίνουν εντός κι εκτός συνόρων νομίζω πως η αναζήτηση της γνώσης (όχι της απόλυτης μίας, αλλά των διάφορων πτυχών της) είναι μονόδρομος αν θέλουμε να είμαστε ενεργοί πολίτες και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Αυτή, βέβαια, είναι μια άλλη ερώτηση.

Σας τρομάζει το καινούριο; 

Αρκετά, δεν θα πω ψέματα. Είμαι άνθρωπος της συνήθειας. Μερικές φορές η παραμικρή αλλαγή με ταράζει, για λίγο τουλάχιστον, μέχρι να την εξετάσω και να κρίνω αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο –μερικές φορές θεωρούμε δεδομένο το πρώτο αλλά δεν είναι πάντα. Μιλάω, βέβαια, για τον πραγματικό κόσμο. Στα βιβλία μου, απ’ την άλλη, είμαι λάτρης των twist και μου αρέσει να δοκιμάζω διαρκώς καινούρια πράγματα.

Τι φοβάστε περισσότερο στη ζωή σας;

Φοβάμαι την απώλεια. Μην έχοντας έρθει σε στενή επαφή με την έννοια μέχρι μια αρκετά μεγάλη ηλικία οπότε η «κυρία» άρχισε να χτυπάει συχνά πυκνά την πόρτα μου, κι απευθείας στον πολύ κοντινό μου κύκλο, ήταν κάτι ξαφνικό, απρόσμενο, κάτι που δεν ήμουν έτοιμος να διαχειριστώ. Ακόμη δεν μπορώ να το διαχειριστώ πλήρως, τουλάχιστον όμως –όπως και με καθετί που φοβάμαι– έχω μάθει να αντλώ από αυτό μαθήματα. Για παράδειγμα, πια δεν εμμένω τόσο σε ανούσιους τσακωμούς, θυμούς, ειδικά με τους αγαπημένους μου. Επιπλέον φροντίζω να περνάω ουσιαστικό χρόνο μαζί τους κι όχι απλά να υπάρχουμε μαζί στον ίδιο χώρο.

Μιλήστε μας για τη θεατρική ομάδα της Κιβωτού του Κόσμου, στην οποία συμμετέχετε εθελοντικά. 

Η θεατρική ομάδα της Κιβωτού είναι παιδί της αγαπημένης μου κουμπάρας Νατάσας Παπαδάκη και της εξαιρετικής Μαρίας Κωνσταντινίδη που για χρόνια έχουν δώσει την ψυχή τους για να ετοιμάζουν –πρώτα και κύρια για τα ίδια τα παιδιά κι ύστερα για όλους τους θεατές κι εθελοντές της Κιβωτού– όμορφες παραστάσεις τα Χριστούγεννα και το καλοκαίρι, γεννώντας μια καλοκουρδισμένη ομάδα που ο καθένας δίνει το χίλια τοις εκατό του. Μπαίνοντας αρχικά στην ομάδα βοηθητικά, για τις τεχνικές απαιτήσεις μιας παράστασης, η ζεστασιά που ένιωσα, το μεράκι των παιδιών, η χαρά τους γι’ αυτό που έκαναν και το ταλέντο τους, με έκαναν να θέλω να αναλάβω πιο ενεργό ρόλο. Έτσι ήρθε η Χριστουγεννιάτικη παράσταση Η Πεντάμορφη και το Τέρας, και ύστερα, λόγω της καραντίνας και των ιδιαίτερων συνθηκών, οι δυο μας ταινίες μικρού μήκους, Ψυχές στο Φως και 13:13, με την αμέριστη στήριξη των ιθυνόντων της Κιβωτού του Κόσμου και πλήθους εθελοντών και συντελεστών! Η ταινία 13:13 υπάρχει στο YouTube και προτείνω να της ρίξετε μια ματιά, αξίζει, τα παιδιά αξίζουν πραγματικά! (θα τη βρείτε στο τέλος της συνέντευξης).

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο; 

Όλως τυχαίως, μόλις κλείσω με αυτή την ερώτηση της συνέντευξης, θα γράψω τον επίλογο και θα βάλω την τελευταία τελεία του επόμενού μου μυθιστορήματος, σε νέο για ακόμη μια φορά είδος. Μια ανάσα ξεκούρασης τις γιορτές κι ύστερα εντατικές επιμέλειες. Δεν μπορώ να πω ακόμα πολλά, είναι πολύ νωρίς, μα θα πω ότι το νέο βιβλίο έχει μυστήριο, στοιχεία γοτθικού τρόμου αλλά και ψυχολογικού θρίλερ, διαδραματίζεται σε δύο χρονικές περιόδους και έχει πάλι γυναίκες πρωταγωνίστριες!

Σας ευχαριστούμε πολύ!