Γιώργος Μπακούρης: «Ο αρχικός μου σκοπός γράφοντας ένα αστυνομικό μυθιστόρημα είναι να ψυχαγωγήσω τον αναγνώστη»

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιώργου Μπακούρη από τις εκδόσεις Περίπλους «Σιωπηλά Εγκλήματα» (περισσότερα δείτε εδώ). Πρόκειται για μια νέα αστυνομική ιστορία με πρωταγωνιστή τον Κλέανθος Παπαγιανίδη, γνώριμό μας από το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα «Έγκλημα στην Πάρο».

Κύριε Μπακούρη, πείτε μας λίγα λόγια για τα «Σιωπηλά Εγκλήματα».

Τα Σιωπηλά Εγκλήματα είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην Αθήνα του σήμερα, αλλά η υπόθεση που καλείται να εξιχνιάσει ο αστυνόμος Κλέανθος Παπαγιανίδης, έχει τις ρίζες της στο παρελθόν. Όπως και στο πρώτο μυθιστόρημα με τίτλο  «Έγκλημα στην Πάρο», τα «Σιωπηλά Εγκλήματα» καταπιάνονται με γεγονότα και καταστάσεις που οι πρωταγωνιστές τους κατάφεραν να τα αποσιωπήσουν, αλλά με την πάροδο του χρόνου, βγαίνουν και πάλι στην «επιφάνεια», στοιχειώνοντας τους άμεσα εμπλεκομένους, με αποκαλύψεις που κινδυνεύουν να ανατρέψουν ολοκληρωτικά την ζωή τους.  Το όποιο μυστικό πρέπει να παραμείνει για πάντα θαμμένο, όποιο και αν είναι το κόστος. Μόνο που τελικά τίποτα δεν μένει κρυφό, τουλάχιστον για τον Κλέανθο Παπαγιανίδη.

Πόσο καιρό διήρκεσε η συγγραφή του;

Δεδομένου ότι η συγγραφή είναι παράλληλη ασχολία και συνεπώς της αφιερώνω πολύ λιγότερο χρόνο απ’ ότι θα ήθελα (κοινώς όποτε έχω ελεύθερο χρόνο), η ολοκλήρωση του «Σιωπηλά Εγκλήματα» μου πήρε σχεδόν ένα χρόνο.

Πιστεύετε ότι ο χρόνος είναι καθοριστικός παράγοντας στην εξιχνίαση ενός εγκλήματος, δηλαδή όσο περνά ο καιρός είναι το ίδιο εύκολο να βρεθεί ο δολοφόνος;

Νομίζω ότι θα πρέπει να απευθυνθείτε σε πραγματικό αστυνομικό, για να σας απαντήσει. Εγώ δεν είμαι παρά ένας μυθιστοριογράφος και οι γνώσεις μου σε αυτό το αντικείμενο εξαντλούνται σε όσα κατά καιρούς έχω διαβάσει ως αναγνώστης (με την σειρά μου) αστυνομικής λογοτεχνίας. Οπότε, βασιζόμενος σε όσα έχει γράψει συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, σκανδιναβικής προέλευσης, φαίνεται ότι όσο περνάει ο χρόνος, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξιχνιαστεί ένα έγκλημα. Αδυναμία των μαρτύρων να θυμηθούν πρόσωπα και να περιγράψουν καταστάσεις, εξάλειψη αποδεικτικών στοιχείων, κλπ, δυσκολεύουν σε μεγάλο βαθμό τη διαλεύκανση ενός εγκλήματος. Όχι όμως για τον Κλέανθο Παπαγιανίδη, που οπλισμένος με ιώβεια υπομονή και κατέχοντας μοναδικό ταλέντο στην ανάπτυξη θεωριών, καταφέρνει να ξεμπλέκει το κουβάρι, όσο μπλεγμένο και να είναι αυτό.

Στο βιβλίο σας θίγετε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα. Ποιο θεωρείτε ότι είναι στην εποχή μας το μεγαλύτερο;

Ο αρχικός μου σκοπός γράφοντας ένα αστυνομικό μυθιστόρημα είναι να ψυχαγωγήσω τον αναγνώστη. Τα οποιαδήποτε μηνύματα, ή κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Αποτελούν βέβαια μέρος της αφήγησης και συστατικό κομμάτι της ιστορίας που εξιστορώ, ουσιαστικά το πλαίσιο πάνω στο οποίο κινείται η υπόθεση, αλλά πάντοτε προτιμώ να δίνω έμφαση στην πλοκή και μόνο. Τα «Σιωπηλά Εγκλήματα» καταπιάνονται αλλά τελείως επιδερμικά με ζητήματα όπως η ομοφυλοφιλία, η διαφορετικότητα, ο επαρχιωτισμός των μεγάλων αστικών κέντρων, η δυσλειτουργία της κοινωνικότητας του ανθρώπου, κλπ, αλλά πάντα με μία χιουμοριστική προσέγγιση.

Αν γινόταν ταινία το βιβλίο σας, ποιον ηθοποιό θα θέλατε να δείτε ως αστυνόμο Παπαγιανίδη;

Είναι τόσες οι επιλογές, τόσοι οι ταλαντούχοι ηθοποιοί, που δυσκολεύομαι να επιλέξω κάποιον. Αν τύχει και η παραγωγή είναι ξένη, τότε το χάος. Νομίζω ότι θα αφήσω την επιλογή στον παραγωγό της ταινίας (και κάπου εδώ ξυπνάω, όνειρο ζω !!).

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αστυνομικό μυθιστόρημα;

Συγκεκριμένο αγαπημένο αστυνομικό μυθιστόρημα, όχι. Έχω όμως αγαπημένους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Όπως τον Αντρέα Καμιλέρι για το χιούμορ του και την τοποθέτηση της δράσης στην μαγευτική Σικελία, τη  Αγκάθα Κρίστι για  την ευρηματικότητά της πλοκής της, καθώς και το Γιάννη Μαρή για τον κοσμοπολίτικο αέρα των μυθιστορημάτων του, μίας Ελλάδας βγαλμένης από άλλη εποχή.

Ποιο σχόλιο από αναγνώστη σας (θετικό ή αρνητικό) σας έχει κάνει εντύπωση (και γιατί);

Δεν θα έλεγα ότι υπήρξε κάποιο σχόλιο που να μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ώστε να το μνημονεύσω. Άλλωστε είμαι ανοικτός στο να δέχομαι την όποια κριτική (είτε θετική ή αρνητική) αρκεί αυτή να γίνεται καλόπιστα.

Τώρα αν με ρωτάτε ποιο είναι το συνηθέστερο σχόλιο που έχω ακούσει μέχρι τώρα, τουλάχιστον όσον αφορά το «Έγκλημα στην Πάρο» (αναμένω τα σχόλια για το δεύτερο μυθιστόρημα) είναι η απουσία αναφοράς στην ερωτική/προσωπική ζωή του Κλέανθου Παπαγιανίδη. Τα «Σιωπηλά Εγκλήματα» έρχονται να συμπληρώσουν αυτό το κενό.

Ετοιμάζετε νέα ιστορία με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Κλεάνθη Παπαγιανίδη;

Μία καινούργια υπόθεση, για γερούς λύτες (ακόμα και για τον ίδιο τον Κλέανθο), στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Το μόνο που απομένει είναι να ξεκινήσω το γράψιμο.

Σας ευχαριστούμε πολύ!