Γιώργος Γιώτσας: «Ο πόνος είναι πραγματικός, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της εξέλιξής μας»

Το «Κουτί» του Γιώργου Γιώτσα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell, ως άλλο  «κουτί της Πανδώρας» είναι γεμάτο ένταση και συναισθήματα. Έχει όμως και την ελπίδα εκεί μέσα. Θα νικήσει άραγε η αγάπη τη βία και το μίσος; Περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ.

Κύριε Γιώτσα, πείτε μάς λίγα λόγια για το «Κουτί».

«Το Κουτί» είναι ένα βιβλίο που χρειαζόταν να πάρω πολλά ρίσκα για να το γράψω και ακόμα περισσότερα για να το μοιραστώ. Μιλάει για θέματα που διαπερνούν την κοινωνία μας σαν ηλεκτρικές εκκενώσεις: Βullying, Ρατσισμός, Ενδοοικογενειακή βία, Εκμετάλλευση. Και απέναντι σε όλα αυτά η ελπίδα και η αγάπη του νέου ανθρώπου που ανακαλύπτει τις φωτεινές και τις σκοτεινές πτυχές της ζωής.

Ποιος θα θέλατε να διαβάσει οπωσδήποτε το βιβλίο σας;

Θα μου άρεσε να το διαβάσουν νέοι άνθρωποι, γιατί στο δικό τους χέρι είναι πρώτα από όλα να αλλάξουν όλα αυτά. Επίσης οι νέοι είναι που πρέπει πρώτοι να σταθούν δυνατά στα πόδια τους απέναντι σε κάθε μορφή κακού και αδικίας που βιώνουμε όλοι καθημερινά. Θα ήθελα να δω και γονείς αλλά και ενήλικους που θέλουν να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος από ότι τον βρήκαμε, να μην το φοβηθούν. Είναι ένα βιβλίο που δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα. Η γλώσσα είναι σκληρή, οι σκηνές βουτάνε στο ρεαλισμό και την ωμότητα. Αλλά οι αναγνώστες που θα κρατήσουν το βιβλίο με θάρρος, θα δοθούν με ειλικρίνεια στην ιστορία, μόνο κερδισμένοι θα βγουν.

Αναφέρετε αρκετά τραγούδια στις σελίδες του. Ποιο θα ήταν η ιδανική μουσική υπόκρουση όταν το διαβάζει κανείς;

Η Ζένια λατρεύει το μέταλ, τσακώνεται για τους Iron Maiden και τους Metallica, παθιάζεται με τα τραγούδια της Pattie Smith. Η μουσική είναι ζωή, ξεπερνάει τα είδη της, και ηλεκτρίζει της σελίδες του βιβλίου. Ιδανική μουσική υπόκρουση για να το διαβάσεις, είναι η μουσική που σε κάνει να νιώθεις όμορφα.

«Ένα όνειρο που δεν το θυμάσαι όταν ξυπνάς πάει στο πουθενά». Είναι προτιμότερο να μη θυμάσαι ένα όνειρο ή να το θυμάσαι αλλά να μη γίνει ποτέ πραγματικότητα;

Το να μη θυμάσαι αυτό που ονειρεύτηκες μπορεί να σε λυτρώσει μεσοπρόθεσμα, αλλά έτσι δεν θα ζήσεις ποτέ αληθινά. Το να το θυμάσαι αυτό που ονειρεύτηκες αλλά να μην μπορεί να γίνει πραγματικότητα είναι οδυνηρό. Σε κάνει να πονάς. Αλλά ο πόνος είναι πραγματικός, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της εξέλιξής μας ως άνθρωποι και προσωπικότητες.

Τί λείπει περισσότερο από τους σημερινούς έφηβους κατά τη γνώμη σας;

Ανεξαρτησία.

Επίσης –και όσο αντιφατικό και αν φανεί σε κάποιους αυτό- λείπει η αγάπη της οικογένειάς τους.

Γιατί «ο θάνατος είναι πιο ευγενικός από τα όνειρα»;

Διάλεξες ένα απόσπασμα από μια πολύ φορτισμένη σκηνή του βιβλίου. Θα μου επιτρέψεις παρακαλώ να αφήσω τον κάθε αναγνώστη να αφουγκραστεί το νόημα της φράσης αυτής.

Τί θα θυμάστε για πάντα από την περίοδο του κορονοϊού;

Τον ύπνο που αναπλήρωσα από όλες τις αμέτρητες νυχτερινές βάρδιες που έκανα όλα αυτά τα χρόνια στο ξενοδοχείο, και το χρόνο με την οικογένειά μου. Ανακάλυψα δύο παιδιά που είχαν ανάγκη τον πατέρα τους.

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Ναι και θα είναι σε φουρτουνιασμένα, παράλληλα μήκη κύματος με «Το Κουτί».

Ευχαριστούμε πολύ!