Η Μαριλένα Παππά μάς μιλά για τη «Μέρα του Καρναβαλιού»!

Ένα χωριό, ένα καρναβάλι, μια κλειστή κοινωνία, θάνατος και αναγέννηση συνθέτουν το κάδρο του νέου βιβλίου της Μαριλένας Παππά «Η Μέρα του Καρναβαλιού» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ). Πρόκειται για μία ξεχωριστή νουβέλα, στην οποία παρόλο που κυριαρχούν αντίρροπα συναισθήματα στο τέλος ο ήρωας μας καταφέρνει ν’ εξαγνιστεί…

Κυρία Παππά, πείτε μας λίγα λόγια για την «Μέρα του Καρναβαλιού». 

Αν πρέπει να πω λίγα «βιογραφικά» στοιχεία για το βιβλίο είναι ένας ανορθόδοξος, μη συμβατικός τρόπος να μιλήσω για την αγάπη. Δύο στοιχεία καθορίζουν όλη την πλοκή – ο χρόνος και ο χώρος. 

Ο χρόνος: Όλα διαδραματίζονται στη διάρκεια μίας ημέρας. Ταυτόχρονα ο πρωταγωνιστής μου, ο έφηβος, όλα αυτά τα χρόνια δε μεγαλώνει ποτέ. Η ενηλικίωση και η ωρίμανση που αντανακλάται στον έφηβο, αλλά και σε μια ολόκληρη κοινωνία δεν έχει χρόνο, δεν έχει όριο. Συμβαίνει τη στιγμή που το έδαφος είναι πρόσφορο. Ο χώρος: Ένα χωριό χαμένο στη ζούγκλα. Επειδή το βιβλίο είναι αρκετά βίαιο, αλλά ταυτόχρονα λυρικό νομίζω ότι υποσυνείδητα θεώρησα ότι η ζούγκλα μου επιτρέπει να συνδυάσω αυτά τα αντίθετα στοιχεία με ρεαλισμό, όπως ακριβώς συναντώνται και στη φύση σε απόλυτη ισορροπία. 

Αν πρέπει να μιλήσω γι’ αυτό σαν μία προσωπική εμπειρία είναι σίγουρα το πιο παράξενο βιβλίο που έχω γράψει, ένα έργο στο οποίο είδα πολλά κομμάτια του εαυτού μου να διαλύονται και να ξαναενώνονται. Σε αυτό το ταξίδι, είχα στο μυαλό μου έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Ήταν ο έφηβος, ο Ομάρ, ο Προφήτης, ο Ισμαήλ. Πάνω του έκανα όλες τις προβολές, του κακού, του καλού, του εαυτού μου. Ήταν ο καμβάς μου για να δημιουργήσω ελεύθερη αυτόν τον παράλογο κόσμο. Κάποιες φορές σκέφτομαι αν τα βιβλία μας θα ήταν ίδια αν δεν είχαμε συναντήσει κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας.

Υπάρχει ισορροπία στο καλό και το κακό;

Δεν είμαι σίγουρη ούτε κι εγώ η ίδια. Υπάρχει ισορροπία στο καλό και το κακό μέσα μας; Δεν ξέρω. Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι το φως πάντα καλύπτει το σκοτάδι.

Ποιο «λιοντάρι» καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στην εποχή μας; 

Χαίρομαι πολύ που κάνετε αναφορά στη συγκεκριμένη σκηνή. Ο έφηβος κάπου στη ζούγκλα κατευθυνόμενος προς την καλύβα του Προφήτη έρχεται αντιμέτωπος με έναν από τους φόβους του. Κι εκεί συνειδητοποιεί ότι ο φόβος του δεν είναι τόσο ισχυρός όσο νόμιζε. Έτσι συμβαίνει με όλα τα «λιοντάρια» που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Όσο τα σκεφτόμαστε από απόσταση φαίνονται τεράστια και τρομακτικά. Όσο πιο κοντά ερχόμαστε αντιλαμβανόμαστε πόση δύναμη έχουμε μέσα μας. Η εποχή μας, αλλά κι όλες οι εποχές, είναι γεμάτη από τέτοια λιοντάρια.

Μπορεί ν’ αλλάξει η ζωή του ανθρώπου σε μία ημέρα; 

Ναι, μπορεί. Το πιστεύω τόσο βαθιά. Πιστεύω στην αλλαγή.

Τί σας γεννά χαρά και ευτυχία; 

Ξέρω ότι νιώθω σίγουρη για τον εαυτό μου μόνο όταν γράφω. Τη στιγμή που γράφω ο φλύαρος συναισθηματικός μου κόσμος, η λογική μου, η ανάσα μου εναρμονίζονται και γίνομαι αυτή που πρέπει να είμαι – έτσι νιώθω. Έτσι γινόταν από τότε που ξεκίνησα να γράφω, από τα 7 μου χρόνια έως και σήμερα πάντα νιώθω το ίδιο. Η χαρά είναι στιγμιαία, η ευτυχία είναι δύσκολη, η σιγουριά όμως γι’ αυτό που είσαι μπορεί να σε βγάλει από τεράστια αδιέξοδα.

Ποιο βιβλίο θα έχει η βαλίτσα των διακοπών σας;

Θα πάρω σίγουρα μαζί μου το Μονόγραμμα – πάντα τον Αύγουστο διαβάζω λίγους στίχους. Φέτος αποφασίσαμε με την παρέα μου να οργανώσουμε μία μεταμεσονύχτια λογοτεχνική βραδιά στη Νάξο και νομίζω ότι θα ήθελα να διαβάσω το Αποχαιρετιστήριο του Νικόλα Βαπτσάροφ.

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Ναι, ετοιμάζω κάτι καινούργιο για το οποίο νιώθω πολύ περήφανη. Είναι ένα μυθιστόρημα με αναφορές στην οικογένειά μου, στον παππού μου, στα αντίο που δεν του είπα, στο ιστορικό πλαίσιο του Εκτοπισμού των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης. Ανυπομονώ.

Ευχαριστούμε πολύ!