Ιωάννα Μαυρέα: η «Μπερνάρντα Άλμπα» αφήνει για λίγο το σπίτι της και μιλά στο clevernews.gr!

«Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ανεβαίνει στο Χώρο Τέχνης & Δράσης Βρυσάκι για δεύτερη χρονιά. Ο περιορισμένος χώρος της αυλής, σχεδόν ασφυκτικός όταν εκτυλίσσεται η ιστορία μας, αποτελεί το ιδανικότερο σκηνικό, επιτρέποντας στον Ένκε Φεζολλάρι, σκηνοθέτη της παράστασης, να δημιουργήσει και να διευκολύνει το θεατή να «εγκλωβιστεί» μαζί με τις τραγικές φιγούρες των ηρωίδων σε άλλη εποχή, κάπου πολύ μακριά…

Εκεί συναντήσαμε την πρωταγωνίστρια του ομώνυμου ρόλου Ιωάννα Μαυρέα, που με την καθηλωτική της ερμηνεία μας γέμισε συναισθήματα, τα οποία μεταβάλλονταν και εναλλάσονταν: μίσος, οργή, απορία, οίκτος, λύπηση, συμπόνοια και όλα αυτά μέσα σε μιάμιση σχέδον ώρα.

Κυρία Μαυρέα, πόσο επίκαιρο είναι στην εποχή μας το κείμενο της «Μπερνάρντα Άλμπα»;

Αν το δούμε σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, το έργο δυστυχώς είναι επίκαιρο. Ζούμε μία δικτατορία, ανίκανοι να αντιδράσουμε. Ευνουχισμένοι, ασφυκτιούμε κάτω από ένα καθεστώς βίας χωρίς καμία ελπίδα.

Παίζετε τον ομώνυμο τίτλο, αυτόν της αυστηρής μητέρας. Πόσο εύκολο είναι να μπεις στην ψυχολογία και τη λογική μιας τέτοιας ηρωίδας;

Οι άνθρωποι της γενιάς μου, είμαι 47 χρονών, έχουμε εικόνες αυστηρών ανθρώπων. Είτε από το συγγενικό είτε από το φιλικό περιβάλλον. Εγώ τουλάχιστον είχα. Άνθρωποι που έχουν υποστεί και οι ίδιοι βία οπότε και την αναπαράγουν. Εκτός αυτού έχω την αίσθηση ότι όλοι έχουμε μία δυνάμει σκοτεινή περιοχή μέσα μας.

Ο ηθοποιός νιώθει κάποιο «ειδικό» βάρος όταν καλείται να ερμηνεύσει ρόλους που στο παρελθόν έχουν ταυτιστεί με «ιερά τέρατα» του χώρου; Πώς νιώθετε εσείς όταν, για παράδειγμα, γνωρίζετε ότι το ρόλο σας έχει υποδυθεί η Κατίνα Παξινού;

Αν κάθε φορά σκεφτόμαστε πόσοι άνθρωποι έχουν πάει την τέχνη, την επιστήμη, τη ζωή γενικότερα μπροστά δε θα έπρεπε να σηκωνόμαστε από τα κρεβάτια μας.

Το «Βρυσάκι» ως χώρος είναι, κατ’ εμέ, η ιδανικότερη επιλογή για το ανέβασμα αυτού του έργου. Πληρως ατμοσφαιρικό, αλλά έχει την αδυναμία της περιορισμένης χωρητικότητας θεατών. Ένας καλλιτέχνης προτιμά αυτού του είδους τους χώρους, που συμβάλλουν στην πλοκή και αποτελούν μέρος του σκηνικού ή τα μεγάλα θέατρα πολλών θέσεων, που είναι ωστόσο πιο «απρόσωπα»;

Ο κάθε χώρος έχει τα θετικά και τα αρνητικά και ουσιαστικά εξυπηρετεί την κάθε παράσταση.

Προτιμάτε να παίζετε κλασσικά έργα ή έργα συγχρονων συγγραφέων;

Συνήθως τα κλασικά έργα αφορούν το σήμερα. Παίζει πάντα ρόλο η σκηνοθεσία και η διάθεση.

Ποιον ρόλο έχετε «απωθημένο», που δεν έχετε παίξει μέχρι στιγμής;

Δεν έχω τέτοιου είδους απωθημένα.

Ετοιμάζετε κάποια νέα δουλειά;

Στις 21 και 22 Ιουλίου, θα παίξω στην Αντιγόνη του Ανουίγ σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου στο REX, ενώ τον Οκτώβριο θα γίνει στο θέατρο Τέχνης επανάληψη της παράστασης “Τα παιδιά του Ήλιου” σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Μετά βλέπουμε…