«Κανείς δε μιλάει για τα πεύκα» είναι ο τίτλος της συλλογής διηγημάτων από τις εκδόσεις Κέδρος με τα οποία μας συστήνεται συγγραφικά η Καλιρρόη Παρούση. Ιστορίες της καθημερινότητάς μας, έρωτες, οικονομική κρίση και άλλα ζητήματα που έχουμε αντιμετωπίσει προβάλλουν μπρόστα στον αναγνώστη (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).
Καλιρρόη, πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο σου «Κανείς δε μιλάει για τα πεύκα», μου κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Στα δέκα διηγήματα του βιβλίου διαβάζουμε αλληλοσυμπλεκόμενες ιστορίες με πρωταγωνιστές είτε καθημερινούς βιοπαλαιστές είτε στελέχη πολυεθνικών εταιρειών ή απλώς τα μέλη μιας οικογένειας που ασφυκτιούν μέσα στο βαρετό τους μικρόκοσμο και ως εκ τούτου βιώνουν τα επώδυνα αισθήματα της υπαρξιακής αγωνίας και του οντολογικού κενού. Ο έρωτας κι ο χωρισμός, η πολιτική βία, τα χρέη, οι νέες τεχνολογίες, η κρίση ταυτότητας, η εργασιακή επανάσταση, η ομοφυλοφιλία κι η καριέρα είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται στα Πεύκα σε μια προσπάθεια συγκερασμού (αλλά και αλληλοσπαραγμού) της ιδιωτικής με τη δημόσια σφαίρα.
Υπάρχει στα διηγήματά σου κάποιοςχαρακτήρας με τον οποίο ταυτίζεσαι;
Νομίζω πως υπάρχουν στοιχεία από την προσωπικότητα μου σε κάθε χαρακτήρα, τόσο σε βαθμό ταύτισης όσο και σε βαθμό αποταύτισης. Βιώνω το γράψιμο σαν μία συγκρουσιακή διαδικασία που δεν μου επιτρέπει να αγαπήσω, να μισήσω ή να ταυτιστώ απόλυτα με έναν χαρακτήρα.
Τί θεωρείς αφετηρία στη ζωή σου;
Τη δυνατότητα επαναπροσέγγισης κι αναστοχασμού, ακόμη και σε σχέση με τα πιο φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα της καθημερινής ζωής, αυτά που περνάμε συνήθως στο ντούκου ή που τα αποδεχόμαστε με τρόπο μηχανικό σαν να πρόκειται για κάτι δεδομένο. Όλα μπορούν να είναι αφετηρία.
Ποια παιδική ανάμνηση σε έχει στιγματίσει;
Υπήρξε κομβική για τη ζωή μου η σχέση που είχα ως παιδί με τον παππού μου. Οι βόλτες μας, τα αστεία μας, το παιχνίδι με την τράπουλα, όλα αυτά, αποτελούν εμπειρίες που με καθορίζουν και με διαμορφώνουν ακόμη και σήμερα ως ενήλικα. Δεν περνάει μέρα που να μην τον σκέφτομαι.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Να χάσω τη μνήμη μου. Ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη είναι ένας άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, ένας άλλος Ούρλιχ από το ομώνυμο έργο του Μούζιλ.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός;
Ακούγεται κάπως κλισέ, αλλά ο αγαπημένος μου προορισμός είναι αυτός που δεν έχω πάει ακόμη. Ανήκω στους ανθρώπους που τείνουν να μεταθέτουν το αίσθημα της ευτυχίας στο μέλλον. Δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα, κι αν κάτι είναι αγαπημένο μου, μάλλον θα το καταλάβω όταν θα έχει παρέλθει, ετεροχρονισμένα, αλλά τότε θα είναι ήδη αργά, θα έχω ήδη μπει σε διαδικασία αναμονής ενός νέου αγαπημένου προορισμού, ο οποίος με τη σειρά του, όταν έρθει η ώρα, θα μετατεθεί σε κάτι που δεν έχω ζήσει ακόμη, στον τόπο που δεν έχω ακόμη επισκεφτεί κι όταν γίνει κι αυτό φτου κι από την αρχή.
Αγαπημένος συγγραφέας και βιβλίο;
Μου είναι δύσκολο να απομονώσω κάτι συγκεκριμένο από όλα τα αναγνωστικά μου αγαπημένα. Τα βιβλία που έχω διαβάσει πάνω από μία φορά είναι αυτά που μάλλον έχω αγαπήσει περισσότερο. Το Κάτω από το ηφαίστειο του Λόουρι, Τα κύματα της Γουλφ, η Αμερικάνικη Λήθη του Γουάλας, η Σκακιστική Νουβέλα του Τσβάιχ…
Ετοιμάζεις κάποια νέα δουλειά;
Ναι, αλλά είναι εξαιρετικά νωρίς για να μπορέσω να μιλήσω γι’ αυτό. Εδώ με το ζόρι καταφέρνω να περιγράψω τα Πεύκα σε κάποιον που δεν τα έχει διαβάσει. Όταν ήμουν μικρή κι άκουγα τους μεγάλους να λένε «το έργο τέχνης μιλάει από μόνο του» φανταζόμουν τον κύριο Τέχνη να μπαίνει σε μια μεγάλη αίθουσα με πολύ κόσμο και να αυτοσυστήνεται. Και τώρα το κάνω, αλλά είμαι περισσότερο υποψιασμένη ότι κάτι τέτοιο μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί.
Ευχαριστούμε πολύ!
(Φωτογραφίες: Δημήτρης Σουμέλης)
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS