
Αν η Ελλάδα είναι η πατρίδα της δημοκρατίας, η Βρετανία είναι η πατρίδα του κοινοβουλευτισμού. Πόσο σεβαστή γίνεται η δημοκρατία εδώ; Δυστυχώς ελάχιστα. Και ό,τι δε γίνεται σεβαστό, ευτελίζεται. Ο ευτελισμός αυτός, ο οποίος είχε φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα με την προηγούμενη κυβέρνηση, συνεχίζεται και σήμερα με τις ευλογίες της Αριστεράς της πρώτης φοράς.
Γράφει ο Ξενοφών Γρηγόρης
Εύκολα βρίσκει ο καθένας πάμπολλα τέτοια δείγματα ευτελισμού με μια απλή παρατήρηση των πολιτικών γεγονότων, αρκεί να μη φορά κομματικές παρωπίδες. Θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι η δημοκρατία έχει αντιστραφεί, αφού σε πολλές περιπτώσεις γίνονται σεβαστές οι απόψεις θλιβερών μειοψηφιών σε βάρος της γνώμης της ευρείας πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου. Σαν να χάθηκε η πραγματική ουσία της δημοκρατίας διανύοντας τη μικρή απόσταση μεταξύ Πνύκας και Βουλής.
Στη μακρινή Γηραιά Αλβιώνα σέβονται τον κοινοβουλευτισμό; Η απάντηση είναι ναι. Χωρίς υποσημειώσεις και περίεργες εξαιρέσεις. Οι Βρετανοί πολιτικοί επιδεικνύουν πολιτικό πολιτισμό, αναπόσπαστο και ζωτικό στοιχείο του κοινοβουλευτισμού. Αυτό φάνηκε με τον πιο κρυστάλλινο τρόπο στις τελευταίες εκλογές.
Καταρχάς, οι Μίλιμπαντ, Κλεγκ και Φάρατζ παραιτήθηκαν από την ηγεσία των κομμάτων τους πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των εκλογικών αποτελεσμάτων παραδεχόμενοι τη βαριά ήττα τους και αφήνοντας χώρο για αλλαγή στο κόμμα τους. Από την άλλη ο κ. Σαμαράς παραμένει πεισματικά πρόεδρος στο κόμμα του παρά τις πολλές φωνές αμφισβήτησης, κάτι που καταδεικνύει μια στρεβλή αντίληψη για την έννοια του κόμματος από την πλευρά του πρώην πρωθυπουργού.
Αυτός το αντιλαμβάνεται περισσότερο ως ιδιοκτησία του, παρά ως κύτταρο της δημοκρατίας και συστατικό του κοινοβουλευτισμού, το οποίο χρήζει ανανέωσης. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση, αφού στη ΝΔ του κ. Σαμαρά οι αποφάσεις παίρνονταν περισσότερο από την κλειστή προεδρική ομάδα παρά από τα συλλογικά όργανα.
Τα προεκλογικά debate του πρότυπου βρετανικού κρατικού καναλιού BBC αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε προεκλογικής καμπάνιας. Η δημόσια αντιπαράθεση των απόψεων των κομμάτων μπροστά στα μάτια του βρετανικού κοινού θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ο διάλογος είναι η βάση της δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα ο κ. Σαμαράς υπό το βάρος της αδυναμίας υπεράσπισης της πολιτικής του απέρριψε την πρόταση Τσίπρα για τηλεμαχία λέγοντας το αμίμητο ‘’εγώ δε συνομιλώ με υβριστές’’. Η ελληνική κοινωνία δεν περίμενε κάτι άλλο από τον πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος δεν παρέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου στο νυν πρωθυπουργό δημιουργώντας τις χειρότερες των εντυπώσεων.
Πίσω στη Βρετανία ο μεγάλος χαμένος Εντ Μίλιμπαντ δείχνοντας αυτονόητο πολιτικό πολιτισμό τηλεφώνησε στον Κάμερον και του ευχήθηκε καλή τύχη. Ο τελευταίος στον επινίκιο λόγο του δεν παρέλειψε να εξάρει την προσφορά του πρώτου στα κοινά, καθώς και να ευχαριστήσει τον ηγέτη των Φιλελευθέρων, αντίπαλό του, αλλά μέχρι πρότινος αντιπρόεδρο της κυβέρνησης συνασπισμού Συντηρητικών – Φιλελευθέρων Νικ Κλέγκ.
Στο διχασμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα τέτοιες δηλώσεις φαντάζουν ουτοπικές. Νικητές και ηττημένοι δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα επιδιδόμενοι σε έναν ανελέητο μετεκλογικό αγώνα περαιτέρω επιβολής. Και αν κάποιος περίμενε μια τέτοια στάση από τη ΝΔ, δε θα περίμενε το ίδιο από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ.
Η σημερινοί κυβερνώντες δεν αναγνωρίζουν σήμερα καμία από τις θετικές ενέργειας των προηγούμενων στήνοντας κοινοβουλευτικά δικαστήρια, όπως η επιτροπή ‘’αλήθειας’’, για άγρα εντυπώσεων. Προτίμησαν συν τοις άλλοις την εύκολη και βολική συμμαχία με τους ΑΝΕΛ αρνούμενοι να επιδιώξουν ευρύτερες συμμαχίες, τις οποίες έχει όσο τίποτα ανάγκη η Ελλάδα σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Χρησιμοποίησαν προεκλογικά και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν μετεκλογικά διχαστική γλώσσα καλλιεργώντας νοσηρό μετεμφυλιακό κλίμα.
Ο λαός τελικά μαθαίνει να συνηθίζει σε όλο και λιγότερο πολιτικό πολιτισμό. Εκπαιδεύεται να παραβλέπει τις αρρυθμίες του κοινοβουλευτισμού και τελικά καταλήγει να συμβιβάζεται με λιγότερη δημοκρατία. Είναι άμοιρος ευθυνών; Σαφέστατα όχι.
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS