Η λοβοτομή της συλλογικής μνήμης

του Ξενοφώντα Γρηγόρη

Γύρω από τα γεγονότα του Νοεμβρίου ’73 στήθηκε ένα πλέγμα θρύλων, ρητορικών υπερβολών και ασύστολων ψευδών, που μόνο σκοπό είχε να ξεπλύνει το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς και να την νομιμοποιήσει πολιτικά(…) Μας είπαν για δολοφονημένους εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, όπου όμως κανείς δεν έχασε τη ζωή του.(…) Στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1980 το Πολυτεχνείο λειτούργησε ως ο απόλυτος καθεστωτικός μύθος νομιμοποίησης του πασοκισμού.
Τα παραπάνω αποτελούν αποσπάσματα από την ανάρτηση της ΟΝΝΕΔίτισσας κ. Παπαγγελή αναφορικά με την επέτειο του Πολυτεχνείου. Μια ανάρτηση, την οποία η ευειδής κορασίδα αναγκάστηκε να κατεβάσει εξαιτίας των αντιδράσεων. Μια ανάρτηση που θα ήταν αστεία, γραφική σε κάθε άλλη εποχή. Αν, για παράδειγμα, γινόταν πριν πέντε χρόνια θα το προσπερνούσαμε θεωρώντας το μεμονωμένο παράδειγμα.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Δεν είναι μόνη της η κ. Παπαγγελή. Είναι και πάνω από μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι υποστηρίζουν τα ίδια και ακόμη χειρότερα. Οι οποίοι ευχαρίστως θα κατάθεταν στεφάνι λίγο πιο πάνω από το Πολυτεχνείο στο κολαστήριο της ΕΑΤ – ΕΣΑ στην Μπουμπουλίνας. Είναι και τόσοι άλλοι ακροδεξιοί, περιθωριακοί στα μεταπολιτευτικά χρόνια, ‘’ξεπλυμένοι’’ και στην πρώτη γραμμή της κυβερνητικής πολιτικής σήμερα.
Ας θυμηθούμε την κόντρα του κ. Πλεύρη με το δήμαρχο Χαλανδρίου αναφορικά με την ανάκρουση του ύμνου του ΕΑΜ. ‘’ Κύριε Ρούσο τι σχέση έχει το ΕΑΜ με την 28η’’ είχε αναρωτηθεί δήθεν αφελώς ο ακροδεξιός πολιτικός. Και ακροδεξιό δεν τον χαρακτηρίζω εγώ, αλλά αυτοχαρακτηρίζεται, αφού αποκαλεί το δικτάτορα Μεταξά ‘’σύντροφο’’. Ας θυμηθούμε και τη φωτογραφία του κ. Βορίδη με το τσεκούρι.
Ας θυμηθούμε και αναρωτηθούμε. Τι πήγε τόσο στραβά στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία;
Μάλλον συνηθίσαμε στην εύκολη λήθη και στις επετειακές φιέστες μια φορά το χρόνο. Γιορτάζουμε το έπος του’40 χωρίς να μιλάμε για τους συνεργάτες των Γερμανών, τους ταγματασφαλίτες, για την Εθνική Αντίσταση, για τους χιλιάδες Έλληνες Εβραίους που μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τους κομμουνιστές που ο Μεταξάς είχε αφήσει κλεισμένους στα κελιά τους και τους βρήκαν οι Γερμανοί, όταν κατέκτησαν την Ελλάδα.
Γιορτάζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου χωρίς να ρίχνουμε φως σε όλα τα γεγονότα, εμφυλιακά και μετεμφυλιακά, τα οποία οδήγησαν στην Επταετία. Τα πέτρινα χρόνια δε διδάχθηκαν στη νέα γενιά με αποτέλεσμα περσόνες σαν την κ. Παπαγγελή να αποκαλούν πέτρινα τα χρόνια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (!).
Τιμάμε τους ήρωες, αλλά δεν περιθωριοποιούμε τους ‘’εφιάλτες’’ κάθε περιόδου. Ας μη θυμόμαστε μόνο τη Μελίνα και το Μίκη, ας θυμηθούμε και τόσους άλλους που τα είχαν καλά με το καθεστώς, συμμετείχαν στις φιέστες του, έκαναν ταινίες και έβγαζαν τραγούδια. Επωφελήθηκαν με αντάλλαγμα την ένοχη σιωπή τους.
Αγνοούμε τη σύγχρονη ιστορία μας, αφού αυτή καλά καλά δε διδάσκεται στα σχολεία. Η ύλη συνήθως φτάνει μετά βίας μέχρι το κίνημα στο Γουδί, δηλαδή μέχρι το 1909 (!).  Αλλά όποιος λαός δε διδάχθηκε από την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Πόσο μάλλον εμείς που δεν τη διδαχθήκαμε καν.

Σχόλια