Μουράτης Κοροσιάδης: «Πολύ συχνά, οι άνθρωποι δεν θέλουμε την αλήθεια, θέλουμε μόνο τη μαγεία»

Ενώ θα μπορούσαν να είναι απλές καθημερινές ιστορίες , τα διηγήματα της συλλογής «ήμερες ημέρες» του Μουράτη Κοροσιάδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, μάς θέτουν απέναντι από τον εαυτό μας, τη ζωή μας, τη μοίρα και το θάνατο (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Κύριε Κοροσιάδη, πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.

Τα διηγήματα της συλλογής αναφέρονται στην ανθρώπινη συνθήκη και, ουσιαστικά, συνεχίζουν και διευρύνουν την θεματολογία που ξεκίνησε με την πρώτη μου συλλογή «Το Σύνθημα». Αναφέρονται, δηλαδή, στην προσπάθεια του ανθρώπου να δώσει νόημα στη ζωή του, να την επανανοηματοδοτεί συνεχώς, να επιχειρεί να κατανοήσει την δικαιοσύνη του θανάτου, την τυφλότητα της μοίρας, την τυραννία του χρόνου. Στον άνθρωπο που αγωνίζεται να εκδημοκρατίσει τον ίδιο το Θεό, θέτοντας το μοιραίο ερώτημα: να προσβλέψει στον από μηχανής Θεό ή στον από μηχανής Άνθρωπο;

Ασφαλώς, κεντρική θέση έχει η γυναίκα, της οποίας ο βίος χαρακτηρίζεται από την ανδρική προκατάληψη, τις ανασχέσεις, τους περιορισμούς. Αλλά τονίζεται και ο αγώνας της να απαλλαγεί από την υποτιθέμενη αντρική ηγεμονία και υπεροχή.

Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Ο τίτλος «ήμερες ημέρες» ενέχει ένα είδος ειρωνείας, καθώς, ενώ οι περισσότεροι αποζητούμε την ηρεμία στη ζωή μας, κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για να ζούμε μέσα σε ένα κλίμα ψυχικής ανησυχίας και ανεπίγνωστης αναμονής.

Απέχουμε από τη φύση και την ηρεμία που αυτή προσφέρει. Έτσι, προκύπτει το ερώτημα: Μήπως, αντί να προσπαθούμε να υποτάξουμε και να «εξημερώσουμε» τη φύση, αντί να επιχειρούμε να την «εξανθρωπίσουμε»,  θα ήταν προτιμότερο να μας εξημερώσει αυτή;

Ποιο διήγημα απ’ αυτά που περιλαμβάνονται σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εσάς;

 Δεν νομίζω πως μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Όλα διακρίνονται από ένα προβληματισμό που με αφορά ως άνθρωπο.

«Ο έρωτας είναι όπως η πίστη». Πρέπει κανείς ν’ αφήνεται άνευ όρων ή να είναι επιφυλακτικός για την «οδύνη» που ίσως επιφέρει;  

Αυτό, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι κάτι που δεν είναι στο χέρι μας. Εξάλλου, η πλήρης φράση από το διήγημα λέει: «Ο έρωτας, όμως, είναι όπως η πίστη. Δεν ζητά αποδείξεις. Ούτε θέλει πανοπλίες. Μόνο άφημα. Στη δίνη του. Αλλά και στην οδύνη του. Πάθει μάθος». Ας θυμηθούμε και τη φράση του Φρόιντ: «Ο έρωτας είναι η αναιτιολόγητη υπερτίμηση ενός προσώπου». Αν μπορούσε, λοιπόν, κανείς να αφήνεται ή να μην αφήνεται στον έρωτα, αν μπορούσε κανείς να το ελέγχει αυτό, νομίζω ότι δεν θα υπήρχε στον κόσμο ούτε ποίηση ούτε λογοτεχνία ούτε κινηματογράφος ούτε μουσική.

Πολύ συχνά, οι άνθρωποι, δεν θέλουμε την αλήθεια. Θέλουμε μόνο τη μαγεία.

Ποια λέξη δε θα (ξανα)λέγατε ποτέ;  

Η ζωή δείχνει πως τέτοιες βεβαιότητες δεν υπάρχουν.

Θα αλλάζατε ποτέ όνομα, ποιο θα επιλέγατε και γιατί;  

Ο ήρωας, τον οποίο υπονοείτε, στο διήγημα Το Όνομα, προτείνει την αλλαγή του ονόματος. Άλλωστε, και ο ίδιος αλλάζει όνομα. Ουσιαστικά, προτείνει να προσπαθεί κανείς να κατασκευάσει μια νέα ταυτότητα μέσα από συνεχείς ταυτίσεις με άλλα πρόσωπα. Με ήρωες, στην προκειμένη περίπτωση. Αυτό είναι μια συνηθισμένη ανθρώπινη πρακτική. Ταυτιζόμαστε με ιδεολογίες, με αντικείμενα για να καλύψουμε ένα εγγενές έλλειμμα. Οφείλουμε, όμως, να ξέρουμε ότι αυτό είναι αδύνατο. Πάντα θα μας διαφεύγει αυτή η απούσα πληρότητα και πάντα θα την αναζητούμε. Πηγαίνοντας από ταύτιση σε ταύτιση. Δίχως τέλος. Είναι ένας σισύφειος αγώνας.

Οι άνθρωποι όταν βαριούνται προτιμούν να ψάχνουν το θάνατο ή τη ζωή;  

Νομίζω ότι αυτό που, πραγματικά, μας συγκροτεί και μας κινητοποιεί είναι η επιθυμία. Η επιθυμία για κάτι. Όταν απουσιάζει η επιθυμία, τότε δεν υπάρχει νόημα. Ούτε λόγος ύπαρξης. Υπάρχει η παραίτηση. Είτε αφορά τον εξωτερικό κόσμο είτε τον εσωτερικό.

Το desidero του Φρόιντ, το επιθυμώ, δηλαδή, είναι το cogito, το σκέπτομαι, του Ντεκάρτ. Κατά συνέπεια, το σκέπτομαι άρα υπάρχω, θα έπρεπε, ίσως, να αντικατασταθεί από το επιθυμώ άρα υπάρχω. Αυτό θα μπορούσε να ήταν ένα αντίδοτο στην υπαρξιακή μας πλήξη.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;  

Οι ήμερες ημέρες εκδόθηκαν πριν μερικούς μήνες. Χρειάζεται μια ανάπαυλα κανείς, πριν επιχειρήσει το επόμενο βήμα. Αν, όμως, το δούμε κυριολεκτικά, ναι. Ετοιμάζω, και με εντατική δουλειά μάλιστα, τη νέα φθινοπωρινή και χειμωνιάτικη παραγωγή στον κήπο μου. Φυτεύοντας τα εποχιακά οπωρολαχανικά μου.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

Σχόλια