21 διηγήματα γραμμένα σε διαφορετικές αφηγηματικές μορφές το καθένα, μικρές ιστορίες που εύκολα θα γίνονταν ταινίες, συναντά ο αναγνώστης στο νέο βιβλίο του Νίκου Τσιπόκα «Τα αχνά φώτα της Μάρφα» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέδρος (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).
Κύριε Τσιπόκα, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.
«Τα αχνά φώτα της Μάρφα» είναι το τέταρτο βιβλίο μου με 21 διηγήματα, φτιαγμένα όλα από την ομορφιά της ζωής. Διηγήματα ζωντανά, πλημμυρισμένα με εικόνες άγριας τρυφερότητας, σαν σκηνές σινεμά που μεταμορφώνονται άμεσα σε μικρού μήκους ταινίες. Το βιβλίο εξελίσσεται όπως ένα αφηγηματικό installation με γλώσσα άμεση, σκληρή, με αιχμές. Διηγήματα που περιγράφουν την λαχτάρα, τις συμπτώσεις, το αλλόκοτο, με καταιγιστικό συναισθηματικό ρεαλισμό.
Οι ιστορίες σας εκτυλίσσονται σε διάφορα μέρη και τοποθεσίες. Αν αναγκαζόσασταν να επιλέξετε ένα μέρος, ποιο θα ήταν αυτό;
Η Μάρφα, μια κωμόπολη στην έρημο στα σύνορα με το Μεξικό. Το αλλόκοτο της απόκοσμης γαλήνης της σε κυριεύει, μαζί με την απάνθρωπη καταστολή της συνοριοφυλακής και τον πόθο από χιλιάδες κομματιασμένους μετανάστες, που επιχειρούσαν ασταμάτητα κάθε νύχτα να περάσουν από απέναντι στην Μαμά-America. Κυρίως όμως για τα αχνά φώτα της και τους αντικατοπτρισμούς τους.
«Σκοτώνεται ποτέ ο πόνος»;
Ο πόνος δημιουργεί συναισθήματα και ένταση, ίσως όμως καλύτερα να πονάς, παρά να πεθαίνεις από ανία. Σε κάνει να αναζητάς όλα τα κομμάτια σου, να τα ενώνεις και να τα δέχεσαι. Ναι, σκοτώνεται ο πόνος αν έχεις μάτια για αγάπη και χέρια για αγκαλιές, αν νιώθεις τις λάμψεις, το φως, τα χρώματα, μέσα απ’ τα σώματα, μέσα απ’ τα στόματα.
Υπάρχει κάτι που θεωρείτε αφετηρία στη ζωή σας;
Κάθε καινούργιο άγγιγμα, κάθε ανάσα θα έπρεπε να είναι μια αφετηρία και ένα σκίρτημα, για να ξεδιψάσουμε και να ξενερώσουμε επιτέλους με την σκληρή μοναξιά των social και των ψηφιακών μέσων. Προσπαθώ να εξελίσσομαι, να νιώθω, να γεύομαι. Έχω ακούσει για κάποιους ανθρώπους, που ένα τραγούδι άγνωστο, μια μουσική παράξενη τους έκανε να αλλάξουν τα πάντα στην ζωή τους, κάποιο τυχαίο απόγευμα, μέσα σε μια στιγμή.
Διήγημα ή μυθιστόρημα; Μεγάλου ή μικρού μήκους ταινία;
Διηγήματα με «χίλια». Την τεράστια ανάλυση των μυθιστορημάτων ποτέ δεν την κατάλαβα. Προτιμώ γλώσσα άμεση που να «πυροβολάει» και ναι, μέσα σε μόλις τρεις σελίδες να ακουμπάς χίλιες εικόνες, που σε αναστατώνουν.
Μα πώς γίνεται να αφήνεις συναισθήματα από μισοτελειωμένα βιβλία πριν σε πάρει ο ύπνος και να τα ξαναβρίσκεις την επόμενη;
Και φυσικά μεγάλου μήκους ταινίες γιατί είναι ωραίο να έχεις τον χρόνο να μεταμορφώνεσαι, σε αυτή την υπέροχη μετάβαση, να λιώνεις από λαγνεία πάνω στο σύννεφο, να μην θέλεις με τίποτα να ανάψουν πάλι τα φώτα στην κινηματογραφική αίθουσα, να μην τελειώσει ακόμα, γιατί σου αρέσει τόσο, αυτή η νέα συναρπαστική ζωή σου.
Ποιο μουσικό θέμα θα συνόδευε τέλεια την ανάγνωσή του;
MAGAZINE
SECONDHAND DAYLIGHT
FEED THE ENEMY
It’s always raining over the border…
Στιγμές έντασης ή γαλήνης;
Ποτέ δεν τα ξεχώρισα…
Πάνε μαζί, το ένα ακολουθεί το άλλο, περπατούν σαν διδυμάκια, χορεύοντας…
Είναι όπως μετά από κατακλυσμιαίο με ηφαιστειακή ένταση έρωτα να σου λένε: «Με κάνεις και νιώθω σαν ήρεμη θάλασσα»
Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;
Στον εγκλεισμό ετοίμασα μια νέα σειρά διηγημάτων που ελπίζω να βρουν και αυτά την θέση τους σε κάποιες ψυχές.
Ευχαριστούμε πολύ!
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS