Στο θέατρο Άβατον ανεβαίνει αυτή την περίοδο η παράσταση «Nordost» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μακαλιά (Περισσότερα δείτε εδώ).
Θα ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξουμε για ποιο λόγο θα πρέπει κανείς να δει την παράσταση αυτή, γιατί δεν είναι μόνο ένας. Το κείμενο του Τόρστεν Μπουχστάινερ σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα είναι καθηλωτικό, ενώ η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μακαλιά, που «ποντάρει» στην ανάδειξή του με τη βοήθεια των εξαιρετικών ερμηνειών των τριών πρωταγωνιστριών, αποτελούν τη συνταγή του επιτυχημένου αποτελέσματος που απολαύσαμε στο θέατρο Άβατον.
Με απέριττη σκηνογραφία, όση χρειάζεται για να παραπέμπει στην αποπνικτική κατάσταση ομηρίας και τους επιδέξιους φωτισμούς του Γιώργου Ψυχράμη, ο θεατής δεν έχει επιλογή, παρά να γίνεται αυτομάτως μέρος αυτής της παράστασης, «όμηρος» και συμπάσχων.
Το Clevernews.gr μίλησε με τις πρωταγωνίστριες Στέλλα Γκίκα, Νάντια Δαλκυριάδου και Λίνα Εξάρχου.
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο «Nordost» που ανεβάζετε αυτή την περίοδο στο θέατρο Άβατον.
Στ. Γκ.: Ο Τόρστεν Μπουχστάινερ έχει καταφέρει να γράψει ένα θεατρικό έργο με την δομή ενός ντοκυμαντέρ με εκπληκτικό μοντάζ κι όλα αυτά μέσα από το λόγο.Πρόκειται για τρεις παράλληλους μονολόγους τριών γυναικών οι οποίες εμπλέκονται στην ομηρία στο θέατρο της Ντουμπρόβκα στη Μόσχα, όταν εισέβαλαν Τσετσένοι επαναστάτες κατά τη διάρκεια της παράστασης, απαιτώντας να αποσυρθούν τα ρωσικά στρατεύματα από την Τσετσενία. Αν και επέλεξε να δώσει στο κείμενό του τη μορφή αυτή , δεν υστερεί καθόλου σε θεατρικότητα, γιατί φρόντισε να δημιουργήσει τρεις ζωντανούς χαρακτήρες που δίνει ο καθένας τους μια διαφορετική οπτική του γεγονότος και του τρόπου με τον οποίο ανατράπηκε η ζωή του, εξαιτίας του. Αντίθετα, όπως μπλέκονται οι μονόλογοι μεταξύ τους και συναντιούνται φωτίζοντας μια συγκεκριμένη στιγμή από τρεις διαφορετικές πλευρές καταφέρνει να αυξήσει την ένταση και να τοποθετήσει τον θεατή στο κέντρο του γεγονότος και μάλιστα από μέσα, από την εσωτερική διαδρομή της κάθε ηρωίδας.
Ν.Δ.: Το Nordost είναι ένα θεατρικό έργο, του γερμανού Τόρστεν Μπουχστάινερ, το οποίο βασίζεται σε γεγονότα. Πιο συγκεκριμένα, το 2002, 42 Τσετσένοι αυτονομιστές, εισέβαλαν στο θέατρο της Μόσχας και διέκοψαν την παράσταση του μιουζικαλ Nordost. Κράτησαν επί τρεις ημέρες τους 850 θεατές όμηρους , με βασική απαίτηση την αυτονομία της Τσετσενίας και την παύση του πολέμου. Αυτή την ομηρία περιγράφει ο Μπουχστάινερ στο εργο του πολύ γλαφυρά, με εξαιρετική δομή με φοβερό ρυθμό και προσεγμένο λόγο, μέσα από τις αφηγήσεις τριών γυναικών που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα, μιας «Μαύρης χήρας», μιας Ρωσίδας θεατή και μιας γιατρού που ήταν έξω από το θέατρο.Το εντυπωσιακό και ενδιαφέρον του έργου είναι ότι δεν θέλει να κάνει ένα μνημόσυνο για το συμβάν, αλλά να φωτίσει τους λόγους του.
Λ. Ε.: το Nordost είναι ένα στοίχημα για τον ηθοποιό… Μια αληθινή ιστορία, ένα πραγματικό γεγονός που καλείσαι να αφηγηθείς χωρίς να είναι κάτι βαρετό, αλλά χωρίς να είναι και μελοδραματικό.. Άλλωστε όταν κάτι θλιβερο έχει συμβεί στη ζωή μας ποτέ δεν το περιγράφουμε με το συναίσθημα της στιγμής, αλλά με την ανάμνησή του.. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει αυτό το χάρισμα να φθίνει με το χρόνο, όχι ο εγκέφαλος, τα συναισθήματά του και οι μνήμες του. Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω αυτό το έργο, αλλιώς θα πέσω σε παραφιλολογίες…
Πώς σας έγινε η πρόταση να συμμετάσχετε στο συγκεκριμένο έργο;
Στ. Γκ.: Ο Δημήτρης Μακαλιάς, ευτυχώς, σκέφτηκε να μου προτείνει το ρόλο της Όλγας και δεν μου πήρε καθόλου χρόνο να αποφασίσω ότι θέλω να συμμετέχω σ αυτή την δουλειά. Ένιωσα ότι ήρθε σαν απάντηση στην αγωνία μου να πάρω μια θέση απέναντι σε ότι μας συμβαίνει αυτή την εποχή. Και μεις, οι ζωές μας, με έναν τρόπο βρισκόμαστε σε ένα καθεστώς ομηρίας. Βλέπουμε τη ζωή μας όπως την ξέραμε, να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας χωρίς, προς το παρόν, να μπορούμε να αντιδράσουμε. Οι αυταπάτες μας “σκάνε” εκκωφαντικά και μας αφήνουν έκπληκτους κι αποσβολωμένους.
Ν.Δ.: Το έργο αυτό είναι από τα αγαπημένα μου, έπαιξα σ αυτό το 2012 στη Θεσσαλονίκη, με άλλους συντελεστές .Φέτος ήρθα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και σε μια κουβέντα με το Δημήτρη Μακαλιά , εξέφρασα την επιθυμία να ασχοληθώ ξανά με το έργο αυτό, το οποίο γνώριζε και αγαπούσε και ο Δημήτρης και τον ενδιέφερε η ιδέα να το σκηνοθετήσει. Και ξαφνικά, από μια χαλαρή κουβέντα, φτάσαμε να ασχολούμαστε σοβαρά , να γίνεται πραγματικότητα αυτό που φανταστήκαμε και σε κάθε πρόβα να καταλήγουμε ότι το έργο αυτό είναι εξαιρετικό και χαιρόμαστε που το ανεβάζουμε.
Λ. Ε.: Χτυπάει το τηλέφωνο ντριιιιιιιν και έγινε η πρόταση, απλά, λιτά και ξαφνικά και έτσι απλά έγινε και αποδεκτή!!!
Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν πρωτοδιαβάσατε το κείμενο του ρόλου σας;
Στ. Γκ.: Η Όλγα είναι μια καλοβολεμένη και καλόβολη αστή, με μια ήσυχη καθημερινότητα για την οποία παλεύει καθημερινά. Η χαρά της είναι δουλεμένη με προσπάθεια και έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ασφαλής. Οι ώρες της ομηρίας της, η βάναυση εισβολή της πραγματικότητας του πολέμου που μέχρι τώρα έβλεπε στις νυχτερινές ειδήσεις πίνοντας με τον καλό της σύζυγο ένα ποτήρι κρασί,συνειδητοποιεί, με βίαιο τρόπο, ότι είναι πραγματικός. Αυτό την κάνει ένα τραγικό πρόσωπο και τον θεατή που ταυτίζεται μαζί της μιάς και την ξέρει πολύ καλά, είναι η μητέρα του, η γειτόνισσα, η συνάδελφος, αυτός ο ίδιος, να κάνει μαζί της αυτή την διαδρομή από την ασφάλεια του καθίσματός του. Αλλά δεν μπορεί να μην σκεφτεί ότι κι αυτή από την ασφάλεια του καθίσματός της είδε τον κόσμο της να γκρεμίζεται. Ένιωσα ότι είναι ένας ρόλος που θέλω πολύ να δουλέψω.
Ν.Δ.: Ενθουσιάστηκα όταν διάβασα όλο το κείμενο, όχι μόνο το ρόλο μου, από τη γραφή του Μπουχστάινερ. Ο ρόλος αυτός , πιο συγκεκριμένα, είναι εκτός από καλογραμμένος και πολύ προκλητικός για έναν ηθοποιό, έχει πολλή δουλειά, πολύ ψάξιμo, δίνει αφορμή για συζητήσεις και διαβάσματα.
Λ. Ε.: Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο γενικότερα εέπα…ΑΜΑΝ!!! Πόσα λόγια Θεέ μου!!! Μετά είδα εικόνες πραγματικές στο youtube και είπα πάλι ωχ Θεέ μου! Όταν επικεντρώθηκα τελικά στο ρόλο μου είπα για να δούμε τί θα κάνουμε με εσένα κυρία Ταμάρα μας… Η συνέχεια στη σκηνή…
Πώς είναι ο Δημήτρης Μακαλιάς ως σκηνοθέτης και μάλιστα σε ένα έργο τόσο διαφορετικό από την κωμωδία με την οποία τον έχουμε ταυτίσει;
Στ. Γκ.: Ο Δημήτρης είναι ένας χαρισματικός, αληθινά έξυπνος άνθρωπος που κατάλαβε ότι ένα τέτοιο κείμενο δεν σηκώνει “εξυπνάδες”. Το άφησε να μιλήσει και μας οδήγησε με διακριτικότητα και προσοχή ώστε ότι συμβαίνει να είναι οργανικό και βιωμένο. Έπρεπε να “ζήσουμε” στο μέτρο που μπορούμε, αυτή την εμπειρία και να την αφηγηθούμε με το απόσταγμά της. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή για την οποία είμαι ευγνώμων. “Ζήσαμε” μια βίαιη εμπειρία με απλότητα, ευγένεια και καλή διάθεση.
Ν.Δ.: Ο Δημήτρης είναι ψύχραιμος και ήρεμος , διαβάζει καλά, έχει «καθαρό» μυαλό και δείχνει εμπιστοσύνη. Σ αυτό το έργο που έχει τόσο μεγάλη σημασία πώς θα διαχειριστεί ο ηθοποιός τον εαυτό του πανω στη σκηνή, ο Δημήτρης μου έδωσε δύναμη , σιγουριά και ορμή. Με «προετοίμασε» καλά με δυο λόγια.
Λ. Ε.: Εγώ επειδή είδα το Δημήτρη για πρώτη φορά στο θέατρο σε κάτι όχι αμιγώς κωμωδία, δεν μπορώ να πω πως δεν τον είχα φανταστεί να κάνει και κάτι άλλο εκτός από κωμωδία… Ο ηθοποιός-σκηνοθέτης που είναι άριστος στην κωμωδία είναι άριστος και στο δράμα και τούμπαλιν. Όλα μέσα από την ψυχή μας έρχονται άλλωστε. Δεν υπάρχουν κατηγορίες, το ένα μπλέκεται μέσα στο άλλο και γίνονται ένα τελικά… Μερικές φορές θα πρέπει να μη βάζουμε ταμπέλες σε έναν ηθοποιό, ειδικά όταν μια πορεία τον έχει χαρακτηρίσει κάπως λόγω συνθηκών, λόγω ικανοτήτων, λόγω πολλών πραγμάτων…
Τελικά στη ζωή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»;
Στ. Γκ.: Μπορώ σ αυτήν την ερώτηση να απαντήσω ξεκάθαρα, όχι. Τα “μέσα” που οδηγούν στο σκοπό είναι ο δρόμος που χαράζουμε, ο τρόπος που αγωνιζόμαστε, τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να φτάσουμε στον όποιο σκοπό. “Δείχνουν” ποιοί είμαστε και δείχνουν και σε μας ποιοί είμαστε. Σημασία δεν έχει τι σκέφτεσαι, σημασία έχει που στέκεσαι, τι κάνεις.
Ν.Δ.: Τελικά στη ζωή «ο σκοπός καθορίζει τα μέσα».
Λ. Ε.: Γιατί ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την ερώτηση;;; (γέλια)
Ποιον ρόλο από αυτούς που έχετε ερμηνεύσει μέχρι στιγμής στην καριέρα σας θεωρείτε ότι σας έχει «στιγματίσει» (και γιατί);
Στ. Γκ.: Όλοι οι ρόλοι που είχα τη χαρά να υποδυθώ μέχρι σήμερα με έχουν “στιγματίσει”-για να χρησιμοποιήσω το ρήμα σας- κι ο καθένας από αυτούς έριξε ένα φως που με βοήθησε να “δω” καλύτερα, ένα κομμάτι του εαυτού μου, να το κατανοήσω περισσότερο και να το αγαπήσω περισσότερο.
Ν.Δ.: Δεν θα μπορούσα να πω , πως κάποιος ρόλος με στιγμάτισε. Ισως θυμάμαι λίγο πιο έντονα την «Σελεστίνα», του Χοσέ Ριβέιρα,στο Μικρο Θέατρο στη Θεσσαλονίκη πριν 8-9 χρόνια. Ήταν ο πρώτος μεγάλος ρόλος αφότου τελείωσα τη σχολή και όλα ήταν πολύ πολύ έντονα.
Λ. Ε.: Σταθμούς στη ζωή και στην καριέρα μου έχω δύο. Αποκτώ σιγά σιγά και τρίτο, όπως φαίνεται… Στον πρώτο μου σταθμό με συνεπήρε η μαγική μουσική του musical CABARET στο θέατρο Βεάκη και η δεύτερη ήταν στο θέατρο Χώρα με το RENT, όπου κλήθηκα να υποδυθώ την Joanne, μια διαφορετικής σεξουαλικής προτίμησης γυναίκα…
Ετοιμάζετε κάποια νέα δουλειά;
Στ. Γκ.: Έχω τη χαρά να ζω από την δουλειά μου και την “υποχρέωση” όλο κάτι να ετοιμάζω. Εύχομαι για τον εαυτό μου και η επόμενη δουλειά να μου δώσει την ευχαρίστηση να γνωρίσω κι άλλους άξιους και καλούς ανθρώπους κι άλλο ένα κομμάτι του εαυτού μου που περιμένει να “ανακαλυφθεί” μέσω ενός καλού κειμένου.
Ν.Δ.: Παράλληλα με το Nordost , έχω ξεκινήσει να ασχολούμαι με το θέατρο για πολύ μικρά παιδιά. Δυο ηθοποιοι, μια χορεύτρια και μία μουσικός έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα,τους Anumati και εχουμε ετοιμάσει την πρώτη παράσταση για παιδια 4-18 μηνών! Λέγεται «Θα βγω απ’ το αυγό» και παρουσιάζεται στο θέατρο Άβατον κάθε Σαββατοκύριακο.
Λ. Ε.: Ετοιμάζω τον καλύτερο και το μεγαλύτερο ρόλο της ζωής μου!!! (γέλια)
Ευχαριστούμε πολύ!
ΥΓ: Όσοι δεν έχετε δει την παράσταση, αυτή την εβδομάδα Παρασκευή 27 και Σάββατο 28 Μαΐου είναι οι δύο τελευταίες παραστάσεις.
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS