Ο Γιάννης Καισαρίδης μάς μιλά για τις «Ώρες αιώρες»!

Η νέα συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Καισαρίδη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος με τίτλο «Ώρες αιώρες» (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ). Οι στιγμές, οι ώρες της ιστορίας του προηγούμενου αιώνα αιωρούνται ως ανεμοδαρμένο πέπλο πάνω από την πόλη, λικνίζονται κανονικά και ακανόνιστα, τακτικά και άτακτα.

Κύριε Καισαρίδη, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

Η συλλογή καταγράφει κρίσιμες «ώρες» των ηρώων από τη χαραυγή του 20ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, οι οποίες τους συνδέουν με καίριες ιστορικές στιγμές της εποχής ή σημαντικά κοινωνικά γεγονότα της περιοχής. Η δράση διαδραματίζεται κυρίως εντός μιας πόλης του ελληνικού βορρά ή πέριξ αυτής. Ορισμένα κείμενα της συλλογής «συνομιλούν», σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, μεταξύ τους. Άλλα συνδέονται με στιγμές της ζωής ή του έργου συγγραφέων (Δημήτριος Βικέλας, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Κική Δημουλά, Μιχαήλ Χουρμούζιος, Κωνσταντίνος Καβάφης και Νίκος Μπακόλας, Γιόζεφ Μπρόντσκι, Οσίπ Μαντελστάμ), έτσι όπως τις βίωσε ο εκάστοτε ήρωας.

Γιατί επιλέγετε να εκφράζεστε με διηγήματα;

«Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή, σταθερό στον αιώνα θα διαρκέσει» λέει ο ποιητής. Ίσως γι’ αυτό, όσο ματαιόδοξο κι αν ακούγεται. Πάντως έχω γράψει κι ένα μυθιστόρημα, την «Αποτομή».

Πόσο μακριά μπορεί να ταξιδέψει μια «βελόνα»;

Εξαρτάται από το χέρι που την οδηγεί, την αιτία-«δύναμη» που την κινεί, στα βάθη τής –σπάνια- πολύχρωμης ή –συνήθως- μαύρης-κατάμαυρης μνήμης, που άλλοτε φθείρεται και σκίζεται, άλλοτε μαζεύει κι άλλοτε πλαδαρεύει… Στην ιστορία της Μύριαμ Μορδεχάι του βιβλίου μου η βελόνα περιμένει δεκαετίες μες στο κορμί τής ηρωίδας το «νόστιμον ήμαρ», την ημέρα που θα επιστρέψει και πάλι (για τελευταία, φευ, φορά) στο σπίτι της η Μύριαμ…

Με τί μουσική θα ντύνατε την ανάγνωση των «Ωρών Αιώρων»;

“Aaa, look at all the lonely people…” (Eleonor Rigby – Beatles)

Τί μπορεί να ξαναδώσει νόημα στη ζωή ενός ανθρώπου, όταν έχει χαθεί η ελπίδα και η αισιοδοξία;

Η ομορφιά.

«Μαζεύετε» ή «πετάτε»;

«Παλιά, όλο μάζευα – τώρα, όλο πετάω» λέει ένας ηλικιωμένος ήρωας στις «Ώρες αιώρες». Εγώ ακόμη μαζεύω.

Ο Καμύ είχε πει ότι «όσα γνωρίζει γύρω από την ηθική και την ευθύνη τα έχει μάθει από το ποδόσφαιρο». Εσείς από τί πιστεύετε ότι διδασκόμαστε ηθική και ευθύνη στις μέρες μας;

Προφανώς ο Αλμπέρ Καμύ θα είχε στον νου του κάποιες παιδικές αλάνες στης Αλγερίας τα μέρη, όπου παιδί χάρηκε παιγνίδι και παρέα… – άλλες εποχές, άλλες αρχές, άλλες ανάγκες. Τώρα πια, η βαρβαρότητα περισσεύει… Εγώ, προσπαθώ ν’ αφουγκραστώ την αθωότητα των αδυνάτων, των ζώων την καρτερία και των φυτών την υπομονή.

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Ετοιμάζω. Έχει ως κεντρικό θέμα την προσπάθεια κάποιων μικρών «διαβόλων» ν’ αναστήσουν ένα νεαρό αγόρι, θύμα τους. Για την ώρα, ούτε αυτοί μπορούν να αναστήσουν το αγόρι, ούτε εγώ το βιβλίο…

Ευχαριστούμε πολύ!

Σχόλια