Ο Γρηγόρης Φεϊζατίδης μάς μιλά για το «Θεό πίσω απ’ τη ντουλάπα»!

Η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Γρηγόρη Φεϊζατίδη «Ο θεός πίσω από τη ντουλάπα» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περιλαμβάνει ιστορίες ανθρώπων της καθημερινότητας, που βρίσκονται σε σταυροδρόμια ή μονόδρομους της ζωής τους (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Κύριε Φεϊζατίδη, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

Το βιβλίο περιλαμβάνει εννιά ιστορίες που διαδραματίζονται στη σημερινή εποχή. Οι ηρωίδες και οι ήρωες βρίσκονται ένα βήμα πριν από κάποιο σημαντικό σταυροδρόμι της ζωής τους, βιώνουν κάτι – ασήμαντο ίσως για τους πολλούς – που θα ταράξει συθέμελα τον κόσμο τους, τις απόψεις, τη ματιά, την κοσμοθεωρία τους. Ένας έρωτας, ένας θάνατος, η εμφάνιση του Θεού, η εξαφάνιση της γνωστής πραγματικότητας… Και υπεύθυνη για κάθε συνταρακτικό γεγονός, για κάθε δυσκολία και κάθε τρομακτική αλλαγή, είναι μια ηρωίδα κοινή σε όλες τις ιστορίες: Η νεοελληνική πραγματικότητα. Η απεικόνισή της γίνεται ρεαλιστικά αλλά δανείζομαι και κάποια στοιχεία από τον κόσμο του αγαπημένου μου Φανταστικού.

Γιατί «ο Θεός είναι πίσω απ’ την ντουλάπα»;

Ο τίτλος της συλλογής προέρχεται από το ομότιτλο διήγημα. Ένας πολιτικός μηχανικός (ο οποίος παλιότερα και σε πολύ δύσκολες στιγμές είχε προσευχηθεί καλώντας κοντά του τον Ύψιστο) ακούει τη Φωνή του Θεού να του μιλάει πίσω από τα έπιπλα του σπιτιού.

Ξεκινάει τότε έναν αγώνα που κρατάει σχεδόν δύο χρόνια, μια προσπάθεια να συλλάβει και να διώξει μια για πάντα από το σπίτι του τη Φωνή. Κι εμείς παρακολουθούμε τόσο το κυνηγητό όσο και τους διαλόγους τους, ενώ, με αναδρομές στο παρελθόν, μαθαίνουμε σιγά σιγά τα γεγονότα που οδήγησαν στη συγκεκριμένη μέρα καθώς και τους λόγους για τους οποίους ο Θεός τελικά “συμπυκνώνεται” και “εντοπίζεται” πίσω από την ντουλάπα.

Τελικά, πού είναι ο Θεός;

Η σύντομη απάντηση είναι… δεν έχω ιδέα.

Ίσως ο τίτλος της συλλογής να είναι λίγο παραπλανητικός· στα διηγήματα κυριαρχεί η αναζήτηση των ανθρώπινων ορίων και όχι της Θείας παρουσίας. Επίσης οι ήρωες προσπαθούν να κατανοήσουν τη φύση της πραγματικότητας, όπως αυτή έχει δομηθεί από ανθρώπινες δράσεις και όχι από Θεία παρέμβαση.

Η πίστη στην ύπαρξη ή όχι του Θεού είναι προσωπική, εσωτερική υπόθεση του καθενός μας. Αν πιστεύουμε πως υπάρχει και πως είναι πανταχού παρών, τότε ένα κομμάτι Του σίγουρα βρίσκεται και μέσα μας ή εμείς “πλέουμε” συνεχώς μέσα Του.

Ποια η σχέση σας με τον χρόνο;

Η σχέση μου με τον χρόνο έχει αρκετά προβλήματα. Πιστεύω πως χρειαζόμαστε κάποιον σύμβουλο σχέσεων ή κάποιον life coach που είναι και της μόδας. Τον χρόνο τον αγαπώ, αλλά υποψιάζομαι πως τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία. Πάντα είναι λίγος, θέτει ασφυκτικές προθεσμίες, όταν τον χρειάζομαι εξαφανίζεται, όταν επιθυμώ να περάσει γρήγορα εκείνος πορεύεται βασανιστικά αργά. Με αγχώνει αλλά, για να είμαι δίκαιος, μου έχει φερθεί καλά, έχω αποκομίσει πολλά δώρα μέχρι τώρα στο πέρασμά του.

Υπάρχει τελικά αντικειμενική πραγματικότητα και τι μας επαναφέρει σ’ αυτήν;

Ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο δεν έχει καταφέρει να βρει απάντηση ούτε η επιστήμη ούτε η φιλοσοφία τα τελευταία 2500 χρόνια είναι το αν υπάρχει μόνο μία αντικειμενική πραγματικότητα ή αν ο καθένας από εμάς φτιάχνει μια δική του, πλαστή πραγματικότητα η οποία και συγκρούεται ή συγχωνεύεται ή τέμνεται ή απλά πορεύεται παράλληλα με εκείνη του διπλανού του.

De facto, όλοι μας γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε μια λειψή πραγματικότητα. Ξέρουμε από τα μαθηματικά και τη φυσική πως ότι κι αν έχουμε ανακαλύψει στο σύμπαν αποτελεί μόνο το 5% του κόσμου μας. Γνωρίζουμε πως υπάρχει κι ένα υπόλοιπο 95%, ξέρουμε πώς επιδρά και πώς μας επηρεάζει αλλά δεν καταφέραμε ακόμα να το ανακαλύψουμε. Του δώσαμε όμορφα εξωτικά ονόματα όπως σκοτεινή ενέργεια και σκοτεινή ύλη.

Από αυτό το 5% οι ανθρώπινες αισθήσεις αντιλαμβάνονται μόνο ένα απειροελάχιστο κομμάτι, ένα εκατομμυριοστό του εκατομμυριοστού του εκατομμυριοστού. Και ακόμα λιγότερο.

Όλοι μας ζούμε σε μια ελλιπή, μια κουτσουρεμένη εικόνα του κόσμου. Απλά έχουμε συμφωνήσει (για να συνεννοούμαστε και να επιβιώνουμε) σε κάποιες συνθήκες: Αυτή την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία θα τη λέμε κόκκινο χρώμα, εκείνη πράσινο χρώμα. Συμφωνήσαμε και προχωράμε με τη ζωή μας μια χαρά ακόμα κι αν τα χρώματα δεν είναι υπαρκτά.

Ο κοινός τόπος αυτών των συνθηκών, αυτές οι κοινές παραδοχές συνιστούν – ακόμα κι αν είναι λανθασμένες – μια “αντικειμενική πραγματικότητα”. Και ο καθένας μας χρησιμοποιεί κάποιους φάρους για να πορεύεται ή κάποιες άγκυρες για να μένει σταθερός μέσα της. Πιστεύω πως τη μεγαλύτερη σταθερότητα ή τη μεγαλύτερη δύναμη για επαναφορά μας τη δίνει η αγάπη.

Οι ήχοι ή οι εικόνες τρομάζουν περισσότερο τους ανθρώπους;

Οι ήχοι.

Η όραση και η αφή είναι κυρίαρχες αισθήσεις στον άνθρωπο και συνδέονται άρρηκτα με το συνειδητό κόσμο. Το βλέπω, άρα υπάρχει. Το αγγίζω, άρα υπάρχει. Δεν συμβαίνει το ίδιο με την ακοή.

Τόσο η μουσική όσο και οι μεμονωμένοι ήχοι πυροδοτούν μια σειρά βιολογικών διεργασιών. Ερευνητές καθηγητές έχουν κάνει μελέτες σε μουσική, βιολογία και ψυχολογία και έχουν καταλήξει σε κάποια πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα ως προς τη σειρά με την οποία αντιδρά το μυαλό μας στους ήχους. Τα 4 πρώτα στάδια αυτής της αντίδρασης ανήκουν στο ασυνείδητο: Φαντασία, Ένταση, Πρόβλεψη, Αντίδραση. Μόνο το πέμπτο, η Εκτίμηση, ανήκει σε συνειδητή λογική σκέψη. Μέχρι να φτάσει στιγμή που θα αναλάβει η λογική, έχουμε προλάβει να νοσταλγήσουμε, να λυπηθούμε, να συγκινηθούμε και φυσικά να τρομάξουμε ή να τρομοκρατηθούμε.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;

Ετοιμάζω κάποια διηγήματα και ένα ιστορικό μυθιστόρημα.

Σας ευχαριστούμε πολύ!