Ο Κωνσταντίνος Δομηνίκ μάς μιλά για το «Κακό Ανήλιο»!

Δώδεκα ιστορίες, δώδεκα διηγήματα που εκτυλίσσονται στην ελληνική ύπαιθρο αποτελούν το «Κακό Ανήλιο» του Κωνσταντίνου Δομηνίκ που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Ίκαρος (περισσότερα δείτε εδώ). Θρύλοι, δοξασίες, αερικά και πνεύματα κυκλοφορούν στις σελίδες και θυμίζουν στον καθένα μας κάτι που έχει ακούσει και του έχουν διηγηθεί παλιά…

Κύριε Δομηνίκ, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

Αποτελείται από δώδεκα μικρά διηγήματα, που διατρέχουνε την ύπαιθρο και τα βουνά της Πιερίας. Είναι φανταστικές ανταποκρίσεις ενός κρυφού, ανήλιου κόσμου και των κατοίκων του – άνθρωποι που βρέθηκαν αίφνης να παλεύουνε με θρύλους, βιώνουν αληθινούς εφιάλτες, νταντεύουν στοιχειά και νεκρούς.

Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Όταν άρχισα να γράφω τις ιστορίες του βιβλίου, θυμήθηκα μια περιοχή λίγο πιο πάνω απ’ το χωριό μου: το Κακό Ανήλιο, όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι. Μέρος, που πιο παλιά ήτανε δύσβατο, δασώδες. Άγριο. Άναψε λοιπόν φανός μες στο κεφάλι μου – καθώς πέρα από ανήλιο, το μέρος αυτό φάνταζε και κακό. Κι έτσι το έβαλα –κάπως επιδερμικά εντούτοις, μόνο με τ’ όνομα– σε κάνα δυο από τα διηγήματα, για την επίτευξη ατμόσφαιρας. Συνειδητοποιώντας, όμως, ταυτόχρονα, ότι ως γενικός τίτλος, θα μπορούσε να αποτελεί κι ένα είδος νοητής μήτρας: μια δεξαμενή, απ’ όπου ξεπηδάνε, με υλική μορφή, οι φόβοι και οι εφιάλτες των χαρακτήρων του βιβλίου.

Τι είναι για εσάς πίστη;

Ελπίδα. Κουράγιο. Παρηγοριά. Χωρίς αυτά κανείς μαυρίζει, γίνεται κι ο ίδιος κακός κι ανήλιος.

Η τύχη υπάρχει, είναι φίλος ή εχθρός σας;

Δεν το γνωρίζω. Εφόσον όμως δεχόμαστε ότι υπάρχει –την επικαλούμαστε καθημερινά, έτσι κι αλλιώς, με το παραμικρό– και είναι, όπως λέτε, φιλική ή εχθρική, γιατί να μη δεχθούμε ότι υπάρχουν κι άλλες, ανώτερες δυνάμεις, φιλικές ή εχθρικές, αντίστοιχα.

Κατά τη γνώμη σας, γιατί ο κόσμος πιστεύει στη μαγεία; Ποια η ανάγκη του για την ύπαρξη του εξωπραγματικού;

Για τον ίδιο λόγο που θα έπρεπε κανονικά να πιστεύει και στην επιστήμη – νιώθει ότι δεν του αρκεί η παγιωμένη πραγματικότητα. Είναι το καλούπι του ανθρώπου τέτοιο. Εξού π.χ. και η τέχνη. Η λογοτεχνία. Για μαγεία πρόκειται.

 «Τι σας ξαστρίζει στη ζωή σας»;

Εδώ, στο βιβλίο, η λέξη «ξάστρισμα» έχει αρνητική, πιο σκούρα βαφή. Επειδή μου φέρνει στο νου αστέρι ολόκληρο, που το τρίβεις στον τρίφτη, σαν καμιά μπλάνα τυρί. Λοιπόν, τι προσπαθεί να με ξαστρίσει: η στεγνή και δυσκοίλια πραγματικότητα. Οι παιδικές μου αναμνήσεις, που πλέον μου φαίνονται ότι έχουν συμβεί μέσα σε όνειρα άλλου, τρίτου. Η προβιά του θανάτου – είναι πολλά. Τώρα, το γιατί – μάλλον επειδή μεγαλώνω.

Υπάρχει θρύλος ή ιστορία που ακούσατε και σάς στιγμάτισε;

Μια περίπτωση μαγείας που είχε συμβεί στην οικογένεια μου, προτού γεννηθώ. Ψήγματα της υπάρχουν διάσπαρτα σε μερικά από τα διηγήματα.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;

Δουλεύω πάνω σε κάποιες νέες ιστορίες. Η μια, η μακρύτερη, ίσως μου βγει νουβέλα.

Ευχαριστούμε πολύ!