«Ο σχοινοβάτης» 

του Κριστιάν Μπομπέν από τις εκδόσεις Κίχλη 

Στο σχοινοβάτη ο αφηγητής συναντά στην εξοχή έναν άνθρωπο με κεφάλι αλόγου. Μια φιλία γεννιέται ανάμεσά τους. Κατά τις συχνές συναντήσεις τους λαμβάνουν χώρα συ-ζητήσεις οι οποίες θυμίζουν τους πλατωνικούς διαλόγους. Τα θέματα που συζητιούνται διαδοχικά είναι τα ακόλουθα: η σχέση ποίησης και τσίρκου· η αδυναμία των βιβλίων και της γραπτής γνώσης να εξηγήσουν τον κόσμο και να προσφέρουν χαρά· η αιφνίδια ανακά-λυψη της άνοιξης – ανακάλυψη που δεν έχει σχέση με την εποχή, αλλά αφορά το άνοιγμα των αισθήσεων και της ψυχής στο μεγαλείο των απλών πραγμάτων. Μία των ημερών, και αφού προηγουμένως εγχειρίζει στον αφηγητή ένα ποίημα «που κόβει την ανάσα», ο άν-θρωπος με το κεφάλι αλόγου εξαφανίζεται. 

Πίσω από την απέριττη απλότητα της πλοκής του Σχοινοβάτη, στην οποία οφείλεται α-σφαλώς ένα μέρος της γοητείας του, ανιχνεύονται θέματα που απασχόλησαν διαχρονικά τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. Τα θέματα αυτά ο Κριστιάν Μπομπέν τα επαναπροσεγγίζει με έναν μοναδικό τρόπο: συνδυάζοντας την ποίηση με το στοχασμό και διαποτίζοντας την αφήγησή του με μιαν έντονη πνευματικότητα. 

Μετάφραση: Φοίβος Ι. Πιομπίνος – Béatrice Connolly 

Σελίδες: 40  

ISBN: 978-618-5004-17-0  

Ο Κριστιάν Μπομπέν γεννήθηκε το 1951 στο Λε Κρεζό της Βουργουνδίας, όπου και πέθανε το 2022. Σπούδασε φιλοσοφία. Έζησε με φραγκισκανική απλότητα, απομονωμένος στην καρδιά ενός δάσους, ως άλλος αναχωρητής, έξω από την τύρβη των παρισινών λογοτεχνικών κύκλων. 

Εκτός από μυθιστορήματα, αφηγήματα και δοκίμια εξέδωσε και πολλές ποιητικές συλλογές. Τελικά, η διασημότητα που τόσο πολύ απέφευγε, τον βρήκε το 1992 για το βιβλίο του Le Très-Bas, αφιερωμένο στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, το οποίο του απέφερε το Prix des Deux Magots κι έναν χρόνο αργότε-ρα το Μέγα Καθολικό Λογοτεχνικό Βραβείο (Grand Prix Catholique de Littérature). Το 2016 η Γαλλική Ακαδημία του απένειμε ένα βραβείο για το σύνολο του έργου του. 

Ο Μπομπέν άφησε έργο με έντονο ποιητικό χαρακτήρα, που αποπνέει γνήσια πνευματικότητα. Όπως είπε κάποτε: «Ονειρεύομαι πάντοτε να επιτύχω μια γραφή που, ενώ θα παραμένει ευτυχής, δεν θα παρα-λείπει τίποτα από την ανθρώπινη δυστυχία».  

Σχόλια