Αυτή τη σαιζόν η ομάδα όπερας «The Medium Project» ανεβάζει στο Θέατρο Σημείο το «Trouble in Tahiti» του Leonard Bernstein σε σκηνοθεσία Ραίας Τσακηρίδη. Η κυρία Τσακηρίδη μίλησε στην ιστοσελίδα μας για την παράσταση.
Κυρία Τσακηρίδη, πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.
Ακούγοντας και μόνο τον τίτλο του έργου του Leonard Bernstein “trouble in Tahiti ” θα ταξίδευε κάποιος με το μυαλό του σε μέρη εξωτικά. Αλλά, αυτή είναι η ειρωνεία του Ιδιοφυούς συνθέτη για αυτή τη μοναδική φορά και λιμπρετίστα. Το πρόβλημα – “trouble”- σε αυτή την περίπτωση η αποξένωση ενός ζευγαριού εντός της καθημερινής οικογενειακής ζωής, ενώ στη συνείδηση μας φαντάζει εξωτικό ξαφνικά εμφανίζεται στη ζωή μας ως ένα πρόβλημα υπαρκτό. Με άλλα λόγια, στο έργο παρακολουθούμε τις καθημερινές στιγμές ενός τυπικού Αμερικανικού ζευγαριού εντός 24ωρων.
Πόσο εύκολο για είναι για ένα θεάτρικό σκηνοθέτη που έχει περιορισμένο χώρο, μόνο μια σκηνή, να αποδώσει ένα έργο που έχει γίνει ήδη κινηματογραφική ταινία;
Απαιτεί αρκετή φαντασία . Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου, το να φτιάχνεις κόσμους στο εδώ και στο τώρα ώστε να μεταφέρεις στον θεατή όλες αυτές τις εικόνες που μπορεί να έχεις μέσα στο μυαλό σου. Από το αρχικό στήσιμο του έργου που γίνεται σε οποιοδήποτε χώρο μπορείτε να φανταστείτε που κατά καιρούς κάνουμε πρόβες, ως τη προσαρμογή στον τελικό χώρο η ουσία για εμένα παραμένει πάντα ίδια. Το να μπορεί δηλαδή κάθε στοιχείο της σκηνοθεσίας να με πείσει και να έχει νόημα για τον θεατή .
Στο έργο απομυθοποιείται το «αμερικανικό όνειρο» που τρέφεται χρόνια, πιστεύοντας και δίνοντας ελπίδα, πως ίσως είναι καλύτερα να ζεις κάπου αλλού. Τελικά εκτός από το ειδυλλιακό περιβάλλον, ποιο στοιχείο χρειάζεται για την ευτυχία;
Θεωρώ οτι η ευτυχία δεν είναι μια μόνιμη συναισθηματική κατάσταση, αλλά αποτελείται από πολλές ευτυχισμένες στιγμές που συμβαίνουν όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε την ωριμότητα να ορίζουμε τη ζωή μας και να την ζούμε. Δηλαδή οταν κάποιος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της ίδιας του της ζωής τότε ακόμα και η έννοια της ελπίδας γίνεται προβληματική, διότι ” ελπίζοντας ” μπορεί κάποιος να μείνει χρόνια αδρανής περιμένοντας μέχρις ότου η “ελπίδα να πεθάνει τελευταία”.
Ποιο είναι για εσάς το ιδανικότερο μέρος του κόσμου, εκεί που θα θέλατε να ζείτε;
Αυτήν τη δεδομένη στιγμή της ζωής μου το ιδανικό μέρος για να ζήσω είναι αυτό που ζω τώρα , εδώ στην Αθήνα του 2016.
Έχετε ανεβάσει αρκέτα έργα στο παρελθόν. Από την προσωπική σας εμπειρία, αγαπά ο Έλληνας την όπερα;
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα οτι ο Έλληνας αν ξεπεράσει το πρώτο στάδιο του φόβου από άγνοια και κάνει το βήμα να μπει στην όπερα τελικά ισως και να μαγευτεί .
Ακόμα με βρίσκουν άγνωστοι στο δρόμο και μου μιλάνε για την πρώτη τους εμπειρία που κάποιος τους έφερε σε κάποια παραστασή μας με το ” medium project” στο παρελθόν, λέγοντας μου πόσο πολύ μαγεύτηκε , οτι δεν περίμενε να είναι κάτι τόσο προσιτό, οτι νόμιζαν οτι παρακολουθούσαν μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Αλλά και στη Εθνική λυρική σκηνή όπου εργάζομαι οι παραστάσεις είναι πάντα γεμάτες ευτυχώς πια και με νεανικό κοινό.
Είναι προδιαγεγγραμμένη η «καλλιτέχνικη» μοίρα ενός παιδιού που μεγαλώνει σε γονείς τραγουδιστές της όπερας;
Παρόλο που είμαι η μόνη από τα αδέρφια μου που έχω ακολουθήσει καλλιτεχνικό επάγγελμα, και μετά από μακροχρόνιες σπουδές, έκανα αρκετούς κύκλους στη ζωή μου για να βρω τι πραγματικά θέλω. Δεν είναι πάντα εύκολο όταν δεν έχεις την “πολυτέλεια” της άγνοιας κινδύνου. Γιατί, λόγω οικογένειας, καλείσαι αμέσως να είσαι ένας άξιος επαγγελματίας. Αλλά, για μένα ήταν μια συνειδητή απόφαση και ήξερα ότι δε μπορούσα να ζήσω αλλιώς.
Υπάρχει κάποια παιδική σας ανάμνηση που στιγμάτισε τη ζωή ή την καριέρα σας;
Έχω πολλές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Όταν με έπαιρναν οι γονείς μου από το σχολείο για να πάμε περιοδεία , όταν καθόμουν στα παρασκήνια περιμένοντας να βγώ στη σκηνή βλέποντας το άγχος των τραγουδιστών , σαν να χωρίζονται τα πάντα σε δύο κόσμους αυτός μπροστά στα φώτα και ο άλλος πίσω από την σκηνή. Αλλά πριν απο ολα αυτά χαραγμένο μέσα μου είναι η πρώτη φορά που μου ανακοίνωσε η μαμά μου οτι θα παίξω ένα παιδικό ρόλο στη ” μαντάμ Μπατερφλαι ” όπερα του Πουτσίνι σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου , ημουν πέντε χρονών. Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ από την χαρά και τον ενθουσιασμό μου. Αυτό το συναίσθημα ανακαλώ κάθε φορά που μπαίνω σε ένα καινούριο έργο.
Ετοιμάζετε κάποια νέα δουλειά;
Βέβαια υπάρχει σχεδιασμός με το medium project για τα επόμενα χρόνια, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο.
Ευχαριστούμε πολύ!
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS