Η τομογραφία μιας συνέντευξης

Λίγες μέρες πριν πληροφορηθήκαμε ότι αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός δε θα προβεί σε διάγγελμα, αλλά θα δώσει συνέντευξη στη ΝΕΡΙΤ ενόψει της τρίτης ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος κριτής της κίνησης αυτής του κ. Σαμαρά διαψεύστηκε παταγωδώς από την πραγματικότητα.
Αυτή η πραγματικότητα ήταν μια συνέντευξη που περισσότερο με διάγγελμα έμοιαζε παρά με συνέντευξη πρωθυπουργού δυτικού κράτους στη δημόσια τηλεόραση. Η ‘’δημοσιογραφική ερώτηση’’ ήταν κάτι σαν αναγκαστικό διάλειμμα ανάμεσα στις πρωθυπουργικές τοποθετήσεις, κάτι σαν πάσα για αυτά που θα έλεγε ο συνεντευξιαζόμενος στη συνέχεια. Οι δημοσιογράφοι με το βλέμμα τους επικροτούσαν άκριτα τα λεγόμενα του κ. Σαμαρά. Στο ίδιο βλέμμα υποκρυπτόταν δυστυχώς και μια ειρωνεία για το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θεσμικά αποτελεί το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και επιβάλλεται να απολαμβάνει ανάλογου σεβασμού από τη δημόσια τηλεόραση.

‘’Χάχανα’’ προκαλεί το γεγονός ότι χρειάστηκαν δύο (!) δημοσιογράφοι, προφανώς για να σηκώσουν το τεράστιο βάρος αυτής της συνέντευξης. Δημοσιογράφοι, οι οποίοι θεώρησαν περιττό να απαντήσουν στην ερώτηση του κ. Σαμαρά ‘’είναι αυτό δημοκρατία;’’. ‘’Χάχανα’’, αλλά και θλίψη, διότι θυμίζει την εποχή, όπου ‘’χρειάζονταν’’ πολλοί υπάλληλοι της ΕΡΤ, για να κρατήσουν μια κάμερα παίρνοντας από πάνω και υπερωρίες.

Εύκολα εξάγεται το συμπέρασμα ότι η ΝΕΡΙΤ αποτελεί ένα μασκαρεμένο κομματικό όργανο, ένα κυβερνητικό δεκανίκι, που σε τίποτα δε θυμίζει πρότυπο δημόσιας τηλεόρασης.

Με τον πιο απροκάλυπτο, αλλά και άτσαλο τρόπο λοιπόν ο κ. Σαμαράς ακύρωσε ο ίδιος στην πράξη την πολυδιαφημιζόμενη μεταρρύθμιση της ΕΡΤ, μια από τις κορωνίδες της πολιτικής του. Έδειξε, εκτός αυτού, ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτέλεσε μια κίνηση – Σοκ και Δέοντος παρά μια ουσιαστική αλλαγή δομών και πρακτικών.

Πέραν των ανωτέρω παρατηρήσεων συμπεριφορών συνεντευξιαζόντων και συνεντευξιαζόμενου, οι οποίες προσφέρονται για εξαγωγή ενδιαφερόντων συμπερασμάτων, υπάρχουν και κάποιες παρατηρήσεις ουσίας, οι οποίες μπορούν να γίνουν πάνω στα λεγόμενα καθαυτά του πρωθυπουργού.

Ο κ. Σαμαράς δε μίλησε ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, αλλά περισσότερο ως πρόεδρος μιας ΝΔ που πάει σε εκλογές. Δεν είπε, επίσης, κάτι καινούριο, αλλά προέβη σε μια επανάληψη του καλέσματος συναίνεσης, που είχε κάνει πριν τη δεύτερη ψηφοφορία για την Προεδρική εκλογή. Ενός καλέσματος, που, αν και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, είναι ετεροχρονισμένο και αποσκοπεί κυρίως στο να μη μείνει ο πρωθυπουργός μόνος του με το ‘’μουτζούρη’’ στο χέρι στο τέλος αυτής της σκληρής πολιτικής παρτίδας. Να μη χρεωθεί κοντολογίς τη διενέργεια πρόωρων εκλογών επιρρίπτοντας ακεραία την ευθύνη στο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αντώνης Σαμαράς κατά τα γνωστά συνέχισε να τζογάρει στο φόβο παρά στην ελπίδα κάτι που έδειξε να έρχεται σε αντίθεση με τις χριστουγεννιάτικες ευχές του στην αρχή στης συνέντευξης. Προειδοποίησε πως ‘’Ότι χτίσαμε με αίμα τα τελευταία χρόνια, μπορεί να χαθεί σε μια μέρα’’, έκανε λόγο για ‘’πιστωτικό γεγονός’’, ενώ έθεσε για ακόμη μια φορά το δίλημμα σταθερότητα και πορεία του πλοίου στο λιμάνι ή ρίσκο και πορεία στο άγνωστο.

Μίλησε, τέλος, για ‘’Ιφιγένεια’’ αναφερόμενος στην Ελλάδα. Μιλώντας, όμως, έτσι εύκολα κανείς για Ιφιγένεια, κινδυνεύει να γίνει ένας σύγχρονος Κάλχας προκαλώντας μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και αυτό θα ήταν εθνική τραγωδία.

Ξενοφών Γρηγόρης

Σχόλια