Όταν το παρελθόν ανοίγει την πόρτα σε καλεί να πας, δεν μπορείς παρά να το ακολουθήσεις. Πού σε πηγαίνει όμως; Μήπως στο παρόν ή το μέλλον; Στα ερωτήματα και στις καταστάσεις της ζωής που είναι ανεξίτηλα μέσα σου; Τα διηγήματα της Τριαντάφυλλης Πολίτη που περιλαμβάνονται στη συλλογή «Βραδιές τζαζ και άλλες ιστορίες με θέα το παρελθόν» (εκδόσεις Βακχικόν, περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ) είναι μικρά ταξίδια στο χρόνο, αλλά και τις σημαντικές στιγμές του καθενός.
Κυρία Πολίτη, πείτε μας λίγα λόγια για τις «Βραδιές τζαζ».
Το βιβλίο μου «Βραδιές Τζαζ και άλλες ιστορίες με θέα το παρελθόν» είναι μία συλλογή διηγημάτων, η δεύτερη κατά σειρά συλλογή μου για την ακρίβεια, πάνω στην οποία δούλεψα αρκετούς μήνες για να δώσω στα κείμενά μου την μορφή που ήθελα να έχουν σε αυτό το βιβλίο. Οι ήρωες των ιστοριών μου προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να πιαστούν από την αισιόδοξη πλευρά της ζωής, να αφήσουν πίσω τους τα δεσμά του παρελθόντος, οτιδήποτε τους στοιχειώνει και τους κρατάει εγκλωβισμένους σε δυσάρεστες καταστάσεις, όπως η απώλεια και η μοναξιά, και νοσταλγώντας την χαρά, την αγάπη και την ανεμελιά περασμένων χρόνων να ζήσουν ξανά ευτυχισμένοι και ελεύθεροι. Οι ιστορίες μου διαδραματίζονται σε πολλές διαφορετικές πόλεις του κόσμου, στην Ευρώπη, την Μεγάλη Βρετανία και φυσικά την Ελλάδα, κάποιες εκ των οποίων γραμμένες με αρκετό χιούμορ και κάποιες άλλες με μια μεταφυσική διάθεση.
Ο χρόνος είναι φίλος ή εχθρός;
Θα μιλήσω μέσα από τα μάτια των ηρώων μου και θα σας πω με σιγουριά πως η ώρα περνά πολύ γρήγορα όταν δεν θέλεις να περάσει. Όταν μοιράζεσαι όμορφες στιγμές και καταστάσεις, όταν είσαι ευτυχισμένος και θέλεις η στιγμή που ζεις να κρατήσει για πάντα, τότε ο χρόνος είναι σίγουρα εχθρός. Φίλος είναι συνήθως στον πόνο, «γιατρός» όπως λένε, με φάρμακο την λήθη, όπως είναι για τους ήρωες των ιστοριών μου στο «Μόνο να μη βρέξει» ή στο «Άνοιξη στην καρδιά».
Όταν κοιτάτε στο παρελθόν, τί θέα έχετε;
Το παρελθόν το κοιτάζω μέσα από ένα μεγάλο παράθυρο με πολλά τζάμια που ανοίγεται μπροστά μου αφήνοντας όλο το φως του να πλημμυρίσει την αίθουσα. Η θέα του έχει απ’ όλα, ψηλά βουνά, απέραντη θάλασσα, κάμπους, ποτάμια, δύσβατους δρόμους, με ξερόχορτα και καλαμιές, αλλά και αμμουδερές ζεστές παραλίες, έναστρους ουρανούς, λαμπερά καλοκαίρια και πολλά αγαπημένα πρόσωπα. Κυρίως όμως, έχει κάπου εκεί ανάμεσα και τον νεότερο εαυτό μου, το χαρούμενο ανέμελο παιδί, με την έντονη επιθυμία για ζωή που πάντα αγαπώ και προσέχω.
Έχετε βρεθεί ποτέ σε δύσκολο δίλημμα;
Για να είμαι ειλικρινής τα διλήμματα για μένα δεν διαρκούν πολύ, ώστε να χρειαστεί να βρω τρόπο να τα ξεπεράσω. Συνήθως ακολουθώ το ένστικτό μου.
Πώς διαχειριστήκατε την περίοδο της καραντίνας;
Αρχικά αγωνιώντας. Ήταν κάτι εντελώς πρωτόγνωρο και φυσικά απίστευτο για μένα έχοντας πάντα ως δεδομένο τις ταχύτητες της εξελικτικής πορείας του αιώνα μας στους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ο φόβος της απώλειας της υγείας από την μία ημέρα στην άλλη, της δικής μου αλλά κυρίως των ανθρώπων που αγαπώ, με είχε αναγκάσει μοιραία να κλειστώ στο σπίτι, νωρίτερα ακόμα και από κάθε επιβολή μέτρου. Το ζήτημα που προέκυψε από αυτόν τον εγκλεισμό ήταν η μοναχικότητα. Πώς ένας άνθρωπος ύστερα από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα θα μπορούσε να επανενταχτεί στην κοινωνία ομαλά. Τί συναισθήματα του προκαλεί μια τέτοια κατάσταση; Η σκέψη να αγγίξουμε κάποιον, να δώσουμε το χέρι μας, να αγκαλιαστούμε ξανά. Με αυτή την ανησυχία προέκυψαν και τα κείμενα που θέλησα να συμπεριλάβω στο βιβλίο μου και που εν τέλει αφορούν και μια μερίδα ανθρώπων που βιώνουν έναν αντίστοιχο αναγκαστικό εγκλεισμό στην ζωή τους ανεξαρτήτως πανδημίας, για τους δικούς του λόγους ο κάθε ένας.
Τί είναι για εσάς ευτυχία;
Ευτυχία για μένα είναι πολλά πράγματα. Τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός το δειλινό, τα χρώματα των φύλλων τις μέρες του Φθινοπώρου, η συγκίνηση που μπορεί να σου προσφέρει μία μελωδία, ένα αγαπημένο τραγούδι. Μια εγκάρδια αγκαλιά, ένας καφές με φίλους που θα γελούν με τα «παλιά», η μυρωδιά του καφέ το πρωί. Το χαμογελαστό πρόσωπο της κόρης μου, ένα πεταχτό φιλί πριν φύγει για το σχολείο. Πολλά, μικρά καθημερινά πράγματα που γεμίζουν την ψυχή…
Αλήθεια, «όταν γυρίσει κανείς όλο τον κόσμο, τί θα του μείνει να ονειρεύεται»;
Πιστεύω πως κανείς δεν μπορεί να γυρίσει πραγματικά όλο τον κόσμο. Πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν θα έχει δει ή δεν θα έχει κάνει. Κάτι ακόμα να επιθυμεί.
Αν το δεχτούμε ωστόσο σαν υπόθεση μπορώ μόνο να σας πως για μένα. Αν είχα καταφέρει να γυρίσω όλο τον κόσμο θα ονειρευόμουν με ποιους τρόπους θα μπορούσα να τον κάνω ακόμα καλύτερο.
Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;
Ναι, είναι μία αρκετά δημιουργική περίοδος. Ετοιμάζω ένα μυθιστόρημα και επίσης δουλεύω πάνω σε μικρότερες φόρμες. Αν δεν έχουν αντίρρηση οι ήρωές μου, ελπίζω να τα ολοκληρώσω σύντομα.
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας.
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS