Το νέο βιβλίο της Βάσιας Μαυράκη «Χίλια χρόνια μετά… κι άλλα χίλια» είναι γεγονός! Ο έρωτας ταξιδεύει στο χρόνο, εγκλωβίζεται σ’ αυτόν, αλλά και ο χρόνος γεμίζει από έρωτα, τροφοδοτείται απ’αυτόν.
Kυρία Μαυράκη, τοποθετείτε την πλοκή της ιστορίας σας σε τρεις πολύ διαφορετικές εποχές. Πώς συνδέονται αυτές μεταξύ τους και γιατί τις επιλέξατε;
Είναι αλήθεια, τρεις διαφορετικές εποχές για τους ίδιους όμως πρωταγωνιστές. Η πρώτη πάει πολύ πίσω στο χρόνο, στην εποχή εκείνη που ο Όλυμπος ήταν η κατοικία των δώδεκα θεών της μυθολογίας μας και που το αρχέγονο δάσος του Πηλίου ήταν ο τόπος των Κενταύρων. Η δεύτερη στον 11ο αιώνα, στο ακριτικό βόρειο Αιγαίο, εκεί που οι πειρατικές γαλέρες κούρσευαν τα πλούσια νησιά μας και η τρίτη στο παρόν, στον σύγχρονο κόσμο μας, με τους πρωταγωνιστές να κινούνται πάλι σε μέρη γνωστά, εκεί που κατέθεσαν τον έρωτά τους πριν χίλια… και άλλα χίλια χρόνια! Μάλλον οι εποχές επέλεξαν τους ήρωες μου και η μεταξύ τους σύνδεση δεν ήταν τίποτε άλλο από τον μεγάλο, καρμικό έρωτα που ένωσε τον Άρχοντα με την Ιπποδάμεια, τον Άγγελο με την Ηλέκτρα, τον Άρχη με τη Δαμεία… τον Άνδρα με τη Γυναίκα.
Οι ήρωες σας συναντιούνται όχι σε μια, αλλά σε τρεις ζωές. Είναι η μοίρα που δίνει μια ευκαιρία στον ανεκπλήρωτο έρωτά τους;
Είμαι θιασώτης της Μοίρας που καθορίζει τις ζωές μας με τη γέννησή μας και ίσως πριν καν και από αυτήν! Όχι μοιρολατρικά και όχι αποκλείοντας την ελεύθερη βούληση, αλλά δίνοντας τους τα ποσοστά της αξίας που τους αναλογεί στη ζωή. Τα Μεγάλα της ζωής μας είναι θέμα μοίρας και ξεκαθαρίζω, θέμα μοίρας, όχι τύχης. Το μοιραίο είναι το αναπόφευκτο, κρύβει το τυχερό και το άτυχο μέσα του. Τα Μικρά της ζωής είναι στη δική μας βούληση, είναι στη διαχείρισή μας και καμιά φορά μας μπερδεύουν κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε και τα μεγάλα. Οι ήρωες μου είχαν τρεις ευκαιρίες για να ολοκληρώσουν κάτι που έμενε μισό, κάτι που δεν χόρτασαν, κάτι που το ακούμπησαν μόνο μα δεν το έσφιξαν στην αγκαλιά τους τις δύο πρώτες φορές. Έτσι ήταν το μοιραίο για αυτούς, να εκπληρωθούν όλα την τρίτη φορά!
Γιατί η μοίρα είναι γενναιόδωρη με κάποιους και αμείλικτη με άλλους; Είναι στο χέρι μας να αντιστρέψουμε τις βουλές της;
Μια απάντηση στη διαφορετικότητα της μοίρας των ανθρώπων θα αποτελούσε ο νόμος της ανταπαδοτικότητας, ο νόμος του «Κάρμα». Αν το δεχόμαστε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε και να αποδεχθούμε ευκολότερα γιατί η μοίρα είναι με άλλους γενναιόδωρη και με άλλους αμείλικτη. Αν μας έλεγε κάποιος «βλέπεις τον ρακένδυτο αυτό άνθρωπο που ζητιανεύει στην άκρη του δρόμου; Σε προηγούμενη ενσάρκωση του ήταν ο Ιεροφάντης, ο Αιγύπτιος γιατρός που δοκίμαζε τη δράση των δηλητηρίων πάνω στους καταδικασμένους σε θάνατο», τότε θα στεναχωριόμασταν τόσο πολύ; Ίσως σκεφτόσασταν πως ήταν μια εξήγηση που μπορούσε να δικαιολογήσει όλη αυτή την αδικία που υπάρχει γύρω μας. Και αυτό δεν κρύβει καμία εκδικητικότητα, απλώς κρύβει μια ευκαιρία για αποκατάσταση γιατί μόνο τότε θα είχε αξία. Η μοίρα μας έχει τη δική της πορεία και δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα που μας φέρνει. Αυτό που μπορούμε να επιλέξουμε, αυτό που είναι στο δικό μας χέρι, είναι ο τρόπος που θα τα διαχειριστούμε.
Έχετε ταξιδέψει πολύ. Οι αποδράσεις αποτελούν για εσάς την κυριότερη πηγή έμπνευσης ή λειτουργούν βοηθητικά σε μια ιστορία πλασμένη αποκλειστικά από τη φαντασία;
Νομίζω πως στη συγγραφή τα πάντα λειτουργούν βοηθητικά. Ξέρετε, υπάρχει μια όμορφη αραβική παροιμία που λέει πως το μυαλό μοιάζει με ένα καλάθι, αν δεν το γεμίσεις δεν θα μπορείς να βγάλεις και τίποτα από αυτό! Έτσι αισθάνομαι να έχουν λειτουργήσει τα ταξίδια για εμένα, σαν ένας αποθηκευτικός χώρος εμπειριών και εικόνων που όποτε χρειαστώ μπορώ να ανατρέξω και να ανασύρω. Η πιο απίστευτη μυθοπλασία, η πιο ακραία φανταστική ιστορία έχει πάντα ψήγματα αλήθειας μέσα της. Πιστεύω πως οι συγγραφείς, ακόμη και αυτοί που το αρνούνται, έχουν περάσει μικρά προσωπικά κομμάτια μέσα στη μυθοπλασία τους γιατί το δημιούργημα δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητο από τον δημιουργό του. Θα ήταν σαν το παιδί που αρνείται το DNA των γονιών του! Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, ό,τι μου έχει δώσει εμπειρίες στη ζωή έχει τροφοδοτήσει και την φαντασία μου και μέρος των εμπειριών μου είναι και τα ταξίδια μου!
Τί σας αρέσει να κάνετε όταν δεν γράφετε και δεν ταξιδεύετε;
Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους! Μου αρέσει να φαντάζομαι τις ζωές τους και να βρίσκω στα πρόσωπά τους τους μελλοντικούς πρωταγωνιστές μου. Όταν οι άνθρωποι περπατούν αμέριμνοι ή σκεφτικοί, όταν συζητούν ή πίνουν τον καφέ τους, όταν εκφράζονται χειρονομώντας ή φωνάζοντας, μαρτυρούν πράγματα για τις ζωές τους που θα μπορούσαν να γίνουν βιβλία. Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουν βιώσει στη ζωή τους τουλάχιστον μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει βιβλίο. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, από αυτά με το τσουχτερό κρύο περίμενα το φανάρι να γίνει πράσινο, όταν ένας άνδρας με σηκωμένους τους γιακάδες του παλτό του πέρασε μερικούς πόντους μπροστά από το παρμπρίζ μου. Είχε ένα τσιγάρο στο στόμα του, πριν περάσει απέναντι κοντοστάθηκε, το απομάκρυνε από τα χείλη του, το κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα με μίσος και μετά το πέταξε στο έδαφος και το έλιωσε με το πόδι του. Όταν γύρισα σπίτι το ίδιο βράδυ, έγραψα μια ολόκληρη ιστορία για τον άγνωστο άνδρα με το τσιγάρο στα χείλη…
Κατά πόσο επηρεάζει τον άνθρωπο να ξέρει τί πρόκειται να του συμβεί; Είναι για καλό να ξέρει να προετοιμαστεί ή κατάρα που δεν μπορεί ν’ αποφύγει;
Η άγνοια είναι ευλογία, υποστηρίζουν μερικοί. Η άγνοια επιβάλλεται όσο ο άνθρωπος είναι νέος και παλεύει να καταφέρει τη ζωή. Μα η επίγνωση του τι πρόκειται να του συμβεί επιβάλλεται, ιδιαίτερα μετά τη δεύτερη Κρόνια επιστροφή. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο συμφιλιωνόμαστε με το πεπερασμένο της ζωής, έχουμε αποκτήσει σοφία μέσα από τις εμπειρίες μας και καταλαβαίνουμε, ότι υπάρχει και κάτι «άλλο» που πρέπει να ψάξουμε. Τότε ναι, έχει αξία το να προετοιμαζόμαστε και να αναζητάμε αλήθειες που νεότεροι δεν θα ακουμπούσαμε ποτέ! Όμως δεν υπάρχει πρέπει, δεν υπάρχει νόμος, δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Υπάρχει μόνο η εσωτερική προδιάθεση, η εσωτερική φωνή του κάθε ανθρώπου που τον καθοδηγεί και αυτό φυσικά εξαρτάται από τη «συνειδητότητα» στην οποία έχει καταφέρει να φτάσει.
Αν είχατε τη δυνατότητα να αλλάξετε κάτι στη ζωή σας, τί θα ήταν αυτό;
Τι ωραία ερώτηση! Αν μου την κάνατε πριν από μερικά χρόνια δεν θα ήξερα τι να σας απαντήσω. Σήμερα όμως μπορώ να σας πω ανεπιφύλακτα πως δεν θα άλλαζα τίποτα! Δεν είναι εγωιστικό αυτό που σας απαντώ, ούτε σημαίνει πως έχω καταφέρει να έχω την τέλεια ζωή, αλλά γνωρίζω πια πως στον συγκεκριμένο χωροχρόνο που μου έλαχε, αυτή τη ζωή έπρεπε να βιώσω. Μάλλον κάτι πρέπει να έκανα καλά στο «παρελθόν», γιατί σε αυτή την ενσάρκωση μου δόθηκαν δώρα για τα οποία δεν πάλεψα πολύ. Ζω μια ισορροπημένη ζωή γεμάτη δημιουργία, γεμάτη ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε, γεμάτη κήπους, λουλούδια, σκύλους, γάτες… γιατί η ισορροπία είναι προϋπόθεση για την ευτυχία των ανθρώπων! Άλλωστε, κατά τον Paulo Coelho, παράδεισος είναι το μέρος που μπορείς να μπεις, να ξεπεζέψεις και να πιεις νερό μαζί με το άλογο και τον σκύλο σου…
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS