«10 Ζωές στο Φως της Ψυχανάλυσης»

του Gabriel Rolon από τις εκδόσεις Ιβίσκος

Το «Δέκα Ζωές στο Φως της Ψυχανάλυσης» είναι το πρώτο βιβλίο του Γκαμπριέλ Ρολόν, το οποίο και τον καθιέρωσε στην καρδιά των αναγνωστών ως έναν από τους κορυφαίους συγγραφείς στον τομέα του, καθώς καταφέρνει με τρόπο μοναδικό και ανθρώπινο να κάνει προσιτή και κατανοητή την ψυχανάλυση σε όλους.

Δέκα αληθινές «ιστορίες ζωής» ξετυλίγονται με τρόπο αριστοτεχνικό, διαβαίνοντας μέσα από την αγάπη, τη μοναξιά, τη ζήλια, την απιστία, το πένθος, τη σεξουαλικότητα, την ενοχή. Ιστορίες συνηθισμένων ανθρώπων με τους οποίους ο καθένας μας αναπόφευκτα ταυτίζεται και που η καθεμιά τους αφηγείται κάτι πολύτιμα θεραπευτικό για τον ίδιο μας τον εαυτό.

«Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο γραμμένο αποκλειστικά για ψυχολόγους, αλλά για όλους όσοι ενδιαφέρονται για τον πόνο και τη δυνατότητα να τον ξεπεράσουν. Έχω δει τους πρωταγωνιστές του να γίνονται κομμάτια, να γελάνε, να κλαίνε, να απογοητεύονται και να θυμώνουν στο γραφείο μου. Συνεδρίες στις οποίες ψυχαναλυτής και ασθενής καταλήγουν σε μια συμφωνία να βαδίσουν μαζί το μονοπάτι που οδηγεί στην αλήθεια ως το μόνο μέσο για να ξεκλειδώσουν τον πόνο…» γράφει ο δόκτωρ Γκαμπριέλ Ρολόν.

Σελίδες: 360

ISBN: ISBN 978-618-5505-55-4

Ο Γκαμπριέλ Ρολόν γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες το 1961 και σπούδασε στο τμήμα Ψυχολογίας του ομώνυμου Πανεπιστημίου. Μετά την αποφοίτησή του ειδικεύτηκε στην ψυχανάλυση, όπου διαπρέπει τόσο μέσω της ακαδημαϊκής του καριέρας, όσο και ως συγγραφέας αλλά και μέσω της έντονης συμμετοχής του στα μέσα ενημέρωσης. Σήμερα θεωρείται κορυφαίος στον τομέα του σε όλη την Ν. Αμερική αλλά και παγκοσμίως. Ήταν ομιλητής στο Παγκόσμιο Συνέδριο Ψυχανάλυσης που οργανώθηκε το 2012 στην Πόλη του Μεξικού, ενώ καλείται συχνά από πανεπιστήμια της Αργεντινής και του εξωτερικού προκειμένου να συμμετέχει σε δραστηριότητες και να παραδίδει σεμινάρια κλινικής ψυχανάλυσης.

Το 10 Ζωές στο Φως της Ψυχανάλυσης είναι το πρώτο του βιβλίο, το οποίο αποτελεί διεθνές best seller. To δεύτερο βιβλίο του σημείωσε επίσης μεγάλη επιτυχία και κυκλοφορεί ήδη στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ιβίσκος με τίτλο Θεραπεύοντας την Ψυχή. Άλλά έργα του είναι τα Los padecientes, Encuentros – El lado B del amor, Medianoche en Buenos Aires, Historias inconscientes, Cara a cara και La voz ausente.

Η τηλεοπτική σειρά Historias de Divan, βασισμένη στα βιβλία του, διακρίθηκε από το Ιβηροαμερικανικό Δίκτυο Οικοβιοηθικής της ΟΥΝΕ- ΣΚΟ για το πολιτιστικό και ηθικοκοινωνικό της ενδιαφέρον.

Αποσπάσμα από το βιβλίο

«Κοίτα, αυτό που συμβαίνει στην οικογένειά σου έχει όνομα: “σύμφωνο σιωπής”. Τουλάχιστον, εμείς οι ψυχαναλυτές το αποκαλούμε έτσι. Και αναφέρεται στη συμφωνία που γίνεται, ας υποθέσουμε, μεταξύ κάποιου που έχει καρκίνο και της οικογένειάς του. Μια συμφωνία βάσει της οποίας ο ασθενής δεν αγγίζει το θέμα, ούτε η οικογένεια το συζητά, και

όλοι μιλούν σαν να μην πρόκειται να συμβεί τίποτα. Σε αυτήν την περίπτωση διακυβεύεται ένα θέμα πολύ σημαντικό, που είναι ο θάνατος, και υπάρχει ένα σύμφωνο σιωπής που είναι το πρώτο το οποίο, ως ψυχαναλυτής, θα επιχειρήσω να διαλύσω».

Η ζήλια εμπίπτει στο πλαίσιο μιας τριγωνικής σχέσης. Σε αυτό το πρόβλημα διακυβεύονται τρία στοιχεία: ο ερωτευμένος, το αγαπημένο πρόσωπο και «ο άλλος», και ο φόβος που έχει ο ζηλιάρης είναι ότι το άτομο που αγαπά δίνει σε «αυτόν» τον άλλο (ο οποίος συνήθως αλλάζει με την πάροδο του χρόνου) εκείνο που θα έπρεπε να δίνει μόνο στον ίδιο. Και γιατί να το δώσει στον άλλο; Εκεί του επιβάλλεται ασυνείδητα η ακόλουθη συλλογιστική: το δίνει στον άλλο διότι τον αγαπάει περισσότερο από τον ίδιο. Και τον αγαπάει περισσότερο, διότι σίγουρα ο άλλος είναι καλύτερος και πιο αξιόλογος. Είδαμε πώς η ζήλια του Ντάριο έφερε στο προσκήνιο την ανασφάλειά του και τη χαμηλή του αυτοεκτίμηση.

Γενικώς, ο ασθενής έρχεται αναστατωμένος, τσιτωμένος και αποφεύγει την άμεση οπτική επαφή. Πρόκειται να μιλήσει για πράγματα που τον πονούν, ή που τον κάνουν να ντρέπεται, οπότε αποφεύγει το βλέμμα ώστε να μην αισθάνεται ότι τον παρατηρούν. Πρόκειται για έναν αμυντικό μηχανισμό που κληρονομείται από την παιδική ηλικία. Όταν ένα παιδί φοβάται, καλύπτει το κεφάλι, επειδή σκέφτεται ότι αν αυτό δεν βλέπει, τότε δεν θα φαίνεται ούτε εκείνο. Με τον ίδιο τρόπο, οι ενήλικες πιστεύουν ασυνείδητα ότι είναι ασφαλείς αποστρέφοντας το βλέμμα όταν φοβούνται να εκτεθούν.

Από το βιβλίο

Σχόλια