«Μικρό θλιμμένο κορίτσι» (Little Girl Blue)

από τις 21 Nοεμβρίου στους κινηματογράφους από την Weirdwave

H Weirdwave, από τις 21 Νοεμβρίου, παρουσιάζει στους κινηματογράφους την ταινία docufiction της Μόνα Ασάς Μικρό θλιμμένο κορίτσι με την εκπληκτική Μαριόν Κοτιγιάρ στον ρόλο της μητέρας της σκηνοθέτριας: της διακεκριμένης συγγραφέως και φωτογράφου Καρόλ Ασάς που το 2016 αυτοκτόνησε.

Η πραγματική ιστορία της σκηνοθέτριας Μόνα Ασάς που χρησιμοποιεί το σινεμά για να επανασυνδεθεί, μετά θάνατον, με την διάσημη μητέρα της Καρόλ Ασάς         

Mια βαθιά προσωπική και καλλιτεχνική αναζήτηση από τη Γαλλίδα σκηνοθέτιδα, η οποία επαναφέρει στη μνήμη τη σύνθετη ζωή της αείμνηστης μητέρας της.

Η ταινία, με πρωταγωνίστρια τη Μαριόν Κοτιγιάρ σε έναν καθηλωτικό ρόλο, συνδυάζει ντοκιμαντέρ και δραματικά στοιχεία για να αποτυπώσει την ιστορία της μητέρας της σκηνοθέτριας, Καρόλ—μιας γυναίκας που σημαδεύτηκε από τραυματικές εμπειρίες, συγκρούσεις με την αυτοεκτίμησή της και ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες.

Η Ασάς χρησιμοποιεί τα προσωπικά αρχεία της μητέρας της, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων φωτογραφιών, ηχογραφήσεων, σημειώσεων και ημερολογίων, για να διερευνήσει το συναισθηματικό τοπίο της Καρόλ, ζωντανεύοντας την οδυνηρή αλλά αποκαλυπτική ιστορία μιας ταραγμένης ψυχής. Και να καταλάβει τι οδήγησε τη μητέρα της στην αυτοκτονία…

Η ερμηνεία της Κοτιγιάρ αποτυπώνει την Καρόλ με αυθεντικότητα, αντικατοπτρίζοντας τη δύναμη και την ευαισθησία της, και επιτρέποντας στο κοινό να γίνει μάρτυρας ενός συγκινητικού ταξιδιού μέσα από το τραύμα που περνά από γενιά σε γενιά και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις των συναισθηματικών πληγών.

Η αφήγηση ξεκινά με την αυτοκτονία της Καρόλ το 2016, και συνεχίζεται με την αναζήτηση της κόρης της, η οποία προσπαθεί να ανασυνθέσει τη ζωή της μητέρας της για να κατανοήσει τον αντίκτυπο των δυσκολιών της ζωής αυτής, στη μεταξύ τους σχέση.

Η ταινία μιλά για την ψυχική υγεία, την ψυχική κληρονομιά, την απώλεια, την μνήμη και τις οικογενειακές σχέσεις, και φυσικά για τη σχέση μητέρας-κόρης και γι’ αυτό ακριβώς μας αφορά όλους. Οι αναφορές σε λογοτεχνικές μορφές, όπως ο Ζαν Ζενέ και η Μαργκερίτ Ντυράς, δίνουν στην ταινία έναν βαθύ εσωτερικό τόνο.

H σκηνοθέτρια κατάφερε να μεταμορφώσει την διάσημη γαλλίδα ηθοποιό στη μητέρα της, επέμενε μάλιστα πως η Κοτιγιάρ έπρεπε να μείνει στον ρόλο ακόμα και μετά το γύρισμα, πίνοντας ας πούμε με θορυβώδη τρόπο το τσάι της –ακριβώς όπως έκανε η μαμά της.

Η σταδιακή μεταμόρφωση της ηθοποιού σε Καρόλ Ασάς καταγράφεται άλλωστε μέσα στην ίδια την ταινία: στην αρχή, η Κοτιγιάρ μένει με τα εσώρουχα και η σκηνοθέτρια της δίνει να φορέσει τα ρούχα της μητέρας της, τα γυαλιά της, τα κοσμήματά της, ενώ στο τέλος τη βλέπουμε να φορά φακούς επαφής για να αλλάξει το χρώμα των ματιών της, να βάζει μια περούκα και να χρησιμοποιεί το άρωμα της Ασάς. Μετά,  την βλέπουμε να ακούει την ηχογραφημένη φωνή της Καρόλ και να την μιμείται. Και ύστερα να συναντά πραγματικούς φίλους της συγγραφέα.

Η Μόνα Ασάς, με όχημα το σινεμά, δεν ιχνηλατεί μόνο τη δική της σχέση με τη μητέρα της, αλλά και την παθολογική σχέση της Καρόλ Ασάς με τη δική της μητέρα, την συγγραφέα Μονίκ Λανζ,για την οποία μάλιστα είχε γράψει βιβλίο.

Με την ταινία της επιχειρεί ένα είδος «ψυχολογικής αρχαιολογίας» στην οποία, μέσα από θραύσματα, επιχειρεί να ξαναζωντανέψει  τη ζωή της μητέρας της, τη σχέση της με τους άντρες και την κακοποίηση και χειραγώγηση που και η ίδια βίωσε.

Μιλώντας για τη σχέση μητέρας-κόρης η Μαριόν Κοτιγιάρ λέει:

«Αν μία παθολογική κατάσταση παραμένει επί χρόνια σε μια οικογένεια, και δεν βάλεις όλη σου την ενέργεια να την θεραπεύσεις, να κοιτάξεις το τραύμα και τον φόβο κατάματα ώστε να πεις «Στοπ! Δεν θέλω αυτό να ξανασυμβεί», τότε θα αναπαράγεται ξανά και ξανά…».

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών (2023), ενώ η Μαριόν Κοτιγιάρ  έλαβε υποψηφιότητα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στα Βραβεία Σεζάρ.

Σκηνοθεσία: Μόνα Ασάς

Με τη Μαριόν Κοτιγιάρ

Διάρκεια: 95’