Νοοσοφία. Μία κριτική στην “κρίση” του Νίκου Καρβέλα…

Επιμέλεια: Σάντυ Αντωνακάκη

Επανεκκίνηση. Αναδιάρθρωση. Επαναπρογραμματισμός. Ή με πιο απλά Ελληνικά, τα πάνω κάτω. Αυτά είναι λίγα από τα τόσα που προτείνει και θα έβρισκε ιδανικά ο Νίκος Καρβέλας σε έναν κόσμο δίκαιο, σωστό και εύρυθμο.

Ο Νίκος Καρβέλας μοιράζεται τις σκέψεις του, τους συνειρμούς του και τις “ευχές” του για μια κοινωνία που θα έβγαζε νόημα και δεν θα είχε βγει από τις ράγες του, αιώνες τώρα.

Είναι προφανές πως η συγγραφή του βιβλίου του πήρε χρόνια, το αναφέρει άλλωστε. Τέτοια ροή σκέψης και συμπερασμάτων δε γίνονται σε μια εβδομάδα (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Ο λόγος του είναι χειμαρρώδης, αλλά σε καμία περίπτωση ασεβής. Μάλιστα θα έλεγα ότι διέκρινα ψήγματα συστολής ή ανασφάλειας, κυρίως για το πώς θα δεχτεί ο αναγνώστης τις απόψεις του, κάτι που δεν ταιριάζει στο φαινόμενο Καρβέλας και στην ροκ στάση ζωής που μας έχει συνηθίσει έως τώρα. Και δε νομίζω ότι το κάνει από φόβο τι θα πει ο κόσμος. Μάλλον η έννοια του έγκειται περισσότερο στο να προλάβει την αντίρρηση του αναγνώστη γιατί ο μέσος νους να μην έχει φτάσει στο επίπεδο σκέψης που προσπαθεί να μας οδηγήσει ο συγγραφέας, παρόλο που είμαστε αντιδραστικός ως λαό.

Ο Νίκος Καρβελας τόλμα και αμφισβητεί τα πάντα, τους μεγαλύτερους θεσμούς υπό τους οποίους μεγαλώσαμε, θαυμάζουμε, υπακούμε (αλλά τους ξέρουμε πραγματικά;): τη δημοκρατία (όπως είναι σήμερα), τη θρησκεία, την οικογένεια. Θεωρεί αρχή όλου του κακού τη γλώσσα. Ναι, τη γλώσσα! Όχι το χρήμα, όχι τον εγωισμό, αλλά αυτό που και ο ίδιος ονομάζει ως δηλητήριο, την ίδια τη γλώσσα που μετέδωσε ιδέες, δεδομένα, συνειρμικά συναισθήματα, ιδεολογίες ολόκληρες ακόμα και διαχωρισμό κοινωνικών τάξεων από γράμματα που μπήκαν σε μια σειρά και δημιούργησαν ένα τερατούργημα.

Ο Νίκος Καρβέλας, εκτός από όλα τα άλλα, είναι και λεξιπλάστης. Δημιουργεί νέες λέξεις στο βιβλίο του που αποτυπώνουν καλύτερα κάποια νοήματα και τολμά να τα βάλει με “λέξεις κλειδιά” της ζωής μας όπως νους, πνεύμα, ψυχή και σοφία, θεωρώντας τες επικίνδυνες και δηλητηριώδεις ( εδώ κάπου να πω πως χαμογέλασα, μιας και το πρώτο του παιδί το λένε Σοφία).

Όσο προχωράει η ανάγνωση, ο συγγραφέας τολμά και ξεδιπλώνει περισσότερο τις σκέψεις του, αφού πρώτα έχει προετοιμάσει τον αναγνώστη με μια κλιμακωτή επεξήγηση των σκέψεων του και έρχεται σε δύο πολύ σημαντικά κεφάλαια της κοινωνίας: Τη γυναίκα και το Θεό. Πρόκειται για μια εξύμνηση της γυναικείας φύσης και ταυτόχρονα ένα μανιφέστο για το τι ρόλο θα έπρεπε να έχει η γυναίκα όχι μόνο στην κοινωνία, στην πολιτική κλπ., αλλά ακόμη και στις ίδιες τις λέξεις που είναι κατεξοχήν ανδροκρατούμενες, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Ίσως ο συνειρμός μου είναι “ελαφρύς”, αλλά όσο διάβαζα το βιβλίο, θυμόμουν σκηνές από την πρόσφατη ταινία της Barbie, που μιλάει επίσης για την πατριαρχια και την άνιση ζυγαριά της κοινωνίας. Ίσως πιο ροζ και πιο light, ναι, αλλά είναι αισιόδοξο ότι αρχίσουμε και παίρνουμε ερεθίσματα από πολλά μέσα και επίπεδα για τον ρόλο της γυναίκας τα τελευταία 3000 χρόνια.

Ανέφερα πιο πάνω ότι ο Νίκος Καρβέλας προτείνει τα πάνω κάτω και δεν εννοούσα μόνο την υπόσταση της γυναίκας στην κοινωνία. Ο συγγραφέας τονίζει ότι ο λαός, η εργατική τάξη, οι πολλοί τέλος πάντων, είναι πιο δυνατοί από την ελίτ και αν συσπειρώνονταν ή συνειδητοποιούσαν τη δύναμη τους θα μπορούσαν να ανατρέψουν την πυραμίδα με έναν τρόπο δικαιότερο. Άλλωστε, η βάση της πυραμίδας είναι μεγαλύτερη από την κορυφή της!

Κάποιοι ανίδεοι θα χαρακτήριζαν το βιβλίο αναρχικό. Εγώ θα το χαρακτηρίσω ρηξικέλευθο. Και θα ήθελα να διαβάσω παραπάνω τέτοιες σκέψεις. Τολμάει να βάζει ερωτηματικά στα πάντα, σαν έναν καλό ψυχολόγο και να μας βάζει στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσουμε όχι μόνο έννοιες, αλλά και τις ίδιες μας τις αρχές, μέσα μας.

Και τι σημαίνει Νοοσοφία;

Όπως γράφει και ο ίδιος ” Η νοοσοφία δε μιλάει με ιδέες, ούτε για ιδέες”. Δε θα σας πω.

Κάντε το δώρο αυτό στον εαυτό σας να το διαβάσετε!