Η νέα ποιητική συλλογή του Στέργιου Φωτόπουλου «ρωγμή» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος προσεγγίζει κοινωνικοπολιτικά τον έρωτα ή μήπως ερωτικά τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα; (περισσότερα δείτε εδώ).
Κύριε Φωτόπουλε, πείτε μας λίγα λόγια για τη νέα σας συλλογή.
Η συλλογή εκκινεί απ’ την πολυκύμαντη σημερινή πραγματικότητα στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο και συνδιαλέγεται με αναστοχαστικό τρόπο με τον υπαρξισμό και τον έρωτα, αποζητώντας το φως. Εξού και ο τίτλος «ρωγμή» που είναι εμπνευσμένος απ’ το τελευταίο ποίημα της συλλογής, καθώς επίσης κι από έναν αγαπημένο στίχο του Λέοναρντ Κοέν, «Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.»
Τι βλέπετε μέσα από τη «ρωγμή»;
Τη συνέχεια της ροής της ζωής με τα καλά και τα άσχημά της, την εξέλιξή μας με τις αρτιότητες και τις ατέλειές μας.
Έχετε αποστρέψει το βλέμμα προσφάτως;
Το έχω κάνει κατά το παρελθόν από αμηχανία, δυσαρέσκεια ή περιφρόνηση. Εντούτοις, δεν πιστεύω ότι βοηθά. Εκούσια ή ακούσια, η πρακτική αυτή, μεσο-βραχυπρόθεσμα, τείνει να επιφέρει αρνητικά συναισθήματα ως επί το πλείστον.
Υπάρχει πολιτική ποίηση; Πώς θα την ορίζατε στις μέρες μας;
Θα έλεγα πως ναι. Άλλωστε, κάθε πράξη μας δε φέρει μία πολιτική διάσταση, ένα πολιτικό περιεχόμενο; Για μένα, πολιτική ποίηση καθώς και ποίηση εν γένει, είναι οτιδήποτε ενέχει ειλικρίνεια, αγάπη και σεβασμό.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο «αν» της ζωής σας;
Νομίζω ότι κατά καιρούς με έχουν απασχολήσει αρκετά «αν». Πρόκειται για μια διαδικασία (εσωτερικού) διαλόγου, προβληματισμού και αναστοχασμού. Σκέψεις γύρω από πράξεις και παραλείψεις συχνά νοηματοδοτούν περαιτέρω την ύπαρξή μου.
Πιστεύετε ότι έχουμε «εθισμό στην ανελευθερία»;
Σε κάποιο βαθμό ναι. Παρά τα ατομικά δικαιώματα ή την απουσία εξαναγκασμού, ζούμε εντός ενός κοινωνικού κομφορμιστικού πλαισίου με δεδομένες βεβαιότητες, μεταξύ των οποίων η «αρετή» της αγοράς και της κατανάλωσης. Ωστόσο, πέρα απ’ τις εν λόγω έννοιες και πτυχές, τις οποίες έχει αναπτύξει με ενάργεια ο Κορνήλιος Καστοριάδης και άλλοι, επιτρέψτε μου να επικαλεστώ τον σπουδαίο Τάσο Λειβαδίτη, ο οποίος έγραψε στο «Εκκρεμές» (εκδ. Μετρονόμος), «Γεννιέσαι χωρίς να σε ρωτήσουν, πεθαίνεις ενώ δεν το θέλεις – αυτή είναι η ζωή. […]». Όσον αφορά τον εθισμό, αν μη τι άλλο, η δύναμη της συνήθειας είναι ορισμένες φορές ακατανίκητη.
Ετοιμάζετε νέα δουλειά;
Αυτήν την περίοδο επικεντρώνομαι στ’ ακαδημαϊκά γραπτά και τις αναλύσεις που παράγω για την εργασία μου στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσον αφορά την ποίηση, ελπίζω ότι θα τα πούμε εν καιρώ.
Ευχαριστούμε πολύ!
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS