Ραφαέλα Χαμπίπη: «Έχουμε χάσει την πίστη στη μοναδικότητά μας»

«Βία και Φόμο» είναι ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής της Ραφαέλας Χαμπίπη από τις εκδόσεις Μετρονόμος (περισσότερα δείτε εδώ). Πρόκειται για αφηγηματικά συμπυκνωμένες ιστορίες που όλοι έχουμε βιώσει ή σκεφτεί.

Κυρία Χαμπίπη, πείτε μας λίγα λόγια για τη «Βία και Φόμο».

Είναι μια εξιστόρηση όσων εξομολογήσεων με έφεραν κοντά με τους άλλους. Πραγματικά γεγονότα που με κάποιον τρόπο όλοι μοιραζόμαστε με διαφορετικές λεπτομέρειες αλλά κοινές θεματικές. Είναι οι ιστορίες μας, τα συναισθήματα που μας ενώνουν. Είναι οι μέρες που μαζί αντέχουμε.

Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Συνοψίζει όλη την αφύσικη κατάσταση την οποία έχουμε συνηθίσει. Όσα μας επιβάλλονται και όσα ανεχόμαστε. Έχουμε χάσει την πίστη στη μοναδικότητά μας αλλά και στη συλλογική δύναμη που αυτή μας προσφέρει. Μαθαίνουμε στη βία και μάλιστα διαγωνιζόμαστε ποιος θα σκληραγωγηθεί πρώτος. Και όποιος μένει απ’ έξω εκτελείται κοινωνικά.

Για ποιο λόγο θα σπάζατε έναν καθρέφτη;

Κόντρα στην ιδεοληψία έχω σπάσει πολλούς και πάντα είμαι ικανοποιημένη με όσα βλέπω. Κυρίως με αφορούν τα όρια. Άλλες φορές τα σέβομαι και μένω εντός τους και άλλες τα ξεπερνώ δίχως να κοιτάξω πίσω. Είναι σημαντικό πάντως να έχεις την επιλογή, να γνωρίζεις πως κάθε πράξη είναι συνειδητή. Τελευταία σκέφτομαι πως θα έσπαζα έναν για να φτιάξω κάτι καινούργιο με τα κομμάτια του. Ίδια ύλη, διαφορετικές δυνατότητες.

Η μνήμη είναι φίλη ή εχθρός;

Η μνήμη είναι ζήτημα διαχείρισης. Από τη μία είμαστε οι ιστορίες μας, αλλά ταυτόχρονα η εξιδανίκευση του παρελθόντος είναι επικίνδυνο μονοπάτι και οδηγεί στην αδράνεια ακόμα και στην παραίτηση. Όπως ιστορική μνήμη είναι απαραίτητη για την ανάγνωση μιας σύγχρονης συγκυρίας έτσι και η προσωπική αποτελεί εργαλείο για αυτοκριτική, αυτογνωσία και διαρκή βελτίωση.

Υπάρχει κάτι που θα σας έκανε να φωνάξετε «κουράστηκα»;

Η ίδια η καθημερινότητα κουράζει. Οι ζοφερές ειδήσεις κουράζουν. Το αίσθημα πως όσο και να προσπαθούμε πάντα θα θέλει κι άλλο. Κάποτε φώναξα πως κουράστηκα να είμαι συνέχεια λυπημένη. Και αυτή η κούραση μου έδειξε τον δρόμο προς κάτι πιο φωτεινό.

Τι θεωρείτε αναπόφευκτο;

Είναι αναπόφευκτη η ρήξη με την απόλυτη αλήθεια. Νομίζω είναι πολύ ευτυχές αυτό. Είτε με όσα διδαχτήκαμε είτε με όσα κάποτε διακηρύξαμε με φοβερή σοβαροφάνεια και δήθεν ωριμότητα. Συνήθως σε πολύ νεαρές ηλικίες νομίζουμε πως ξέρουμε τα πάντα και δε μας σοκάρει τίποτα. Και κάπως καθώς μεγαλώνουμε κι άλλο, είναι και σα να μικραίνουμε. Νέα βιώματα μας επανατοποθετούν σε μια αμφισβήτηση. Όσο ζεις μαθαίνεις και αυτό είναι τόσο υπέροχο.

«Ξεχνάει ποτέ κανείς ν’ ονειρεύεται»;

Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούν οι άνθρωποι το μέλλον. Ακόμη και στην τηλεόραση όλες οι μυθοπλασίες είναι τοποθετημένες στο παρελθόν. Αναρωτιέμαι αν ξαφνικά πουλάει το vintage και γιατί. Και  αν τύχει να βγει μια ταινία για το μέλλον, πολύ συχνά θα πρόκειται για δυστοπία. Μας φοβίζει το μέλλον γιατί το παρόν μας είναι τόσο βίαιο. Τόσο απελπιστικό. Οπότε, ναι ξεχνά κανείς να ονειρεύεται, ειδικά αν πρέπει να επικεντρωθεί στο πως θα επιβιώσει.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;

Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς δουλειά, αλλά πάντα γράφω και αυτή την περίοδο βάζω σε τάξη όλες τις σκόρπιες λέξεις μου.

Σας ευχαριστούμε πολύ!