Ρώνη Νικολάου: «Η δύναμη ή η αδυναμία που επιδεικνύει ο καθένας από εμάς έχει να κάνει αποκλειστικά με τον εαυτό μας»

Μια ιστορία, ένα υφαντό με χρωματιστές κλωστές εκτυλίσσεται στις σελίδες του νέου βιβλίου της Ρώνης Νικολάου «Το κέντημα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Κυρία Νικολάου, πείτε μας λίγα λόγια για το «Κέντημα».

“Το Κέντημα” είναι ένα μυθιστόρημα που ξετυλίγει την ιστορία της Κασσάνδρας και αποτελεί ουσιαστικά μια κατάθεση ψυχής. Μέσα από την ιστορία της θέλησα να σκιαγραφήσω μια μορφή βίας που παραμένει αθέατη, όμως λειτουργεί διαρκώς στο παρασκήνιο. Αποδομεί εκ των έσω και ακρωτηριάζει ψυχολογικά το θύμα και όταν έχει πλέον κάμψει κάθε του αντίσταση, αυτή κλιμακώνεται και περνάει από την ψυχολογική στη σωματική βία.

Η Κασσάνδρα συνειδητοποιεί πως η ζωή είναι σαν ένα κέντημα. Το σχέδιο προϋπάρχει και είναι το πεπρωμένο. Οι κλωστές είναι οι άνθρωποι με τους οποίους διασταυρώθηκαν οι δρόμοι της. Όλοι ζούμε και υφαίνουμε και όλοι θέλουμε να έχουμε ένα όμορφο, στρωμένο σχέδιο. Όμως η πίσω πλευρά του κεντήματος μας αποκαλύπτει την αλήθεια. Ο τρόπος με τον οποίο το έχουμε υφάνει, το πόσους κόμπους κάναμε, πόσα μπλεξίματα δημιουργήσαμε, όλα αποτυπώνονται στην πίσω πλευρά του κεντήματος.

Η Κασσάνδρα βρίσκει το θάρρος για να γυρίσει το κέντημα της ζωής της από την πίσω πλευρά και αυτό αποτελεί το πρώτο βήμα προς την ελευθερία της. Η εύρεση της δικής της αλήθειας απαλλαγμένης από κάθε είδους προσμίξεις και νοθείες, θα αποτελέσει το εργαλείο με το οποίο θα ξεμπλέξει ή θα κόψει τις κλωστές. Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να ξεφύγει η Κασσάνδρα από αυτή τη βία, είναι να βρει την αλήθεια της. Να την αντικρίσει δίχως φόβο, να παλέψει με τους δαίμονες της και να τους νικήσει και τότε έρχεται η εξιλέωση που σπάει τα δεσμά και την απελευθερώνει.

“Το κέντημα” όμως δεν αναφέρεται μόνο στη βία. Καθώς ξετύλιγα την ιστορία της, μπήκα σε σκέψεις και αναρωτήθηκα αν τελικά είναι μόνο η βία  ή μήπως υπάρχει και κάτι βαθύτερο που πηγάζει από εμάς τους ίδιους και μας κάνει ευάλωτους. Οι απαντήσεις που έψαχνα να βρω με έκαναν να νοιαστώ, να σκεφτώ πώς μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους, πώς μπορώ να κάνω τη διαφορά μέσα από αυτό το βιβλίο.

Το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, μας οδηγεί στην αλήθεια και αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο στα χέρια μας. Αρκετοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να βρουν τη δική τους αλήθεια και έτσι δεν μπορούν να απελευθερωθούν από όλα αυτά που τους βασανίζουν και τους κάνουν ευάλωτους, με αποτέλεσμα να θυματοποιούν τον εαυτό τους.

Θα έλεγα λοιπόν ότι “Το κέντημα” είναι ένα βιβλίο που χαρίζει αυτά τα “άλλα μάτια” στους αναγνώστες. Είναι ένα βιβλίο που κουβαλάει γνώση και ανοίγει πόρτες.

Κάθε άνθρωπος κεντάει ο ίδιος τη ζωή του με τις κλωστές που θέλει ή υπάρχει προσχεδιασμένο το σχέδιο, το κάδρο;

Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει το δικό του μοναδικό σχέδιο πάνω στο οποίο υφαίνει το κέντημα της ζωής του. Όμως υπάρχει και η ελεύθερη βούληση και αυτή βρίσκεται στις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Η ελεύθερη βούληση βρίσκεται στην επιλογή των κλωστών, των ανθρώπων που διαλέγουμε να έχουμε γύρω μας. Βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της ύπαρξης του σχεδίου, καθώς είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για το εάν θα καταφέρουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο, να παραμερίσουμε κάθε ψευδαίσθηση και να συνειδητοποιήσουμε πως διαβαίνουμε έναν μοναδικά προδιαγεγραμμένο δρόμο, πως υφαίνουμε ένα κέντημα. Μα το πιο σημαντικό είναι πως η ελεύθερη βούληση βρίσκεται στην επιλογή που έχουμε να αντικρίσουμε τη δική μας αλήθεια που κρύβεται στην πίσω πλευρά του κεντήματος. Βρίσκεται στο θάρρος και την προαίρεση μας να πάρουμε την απόφαση να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και τις επιλογές μας και αυτή η ελεύθερη βούληση είναι που τελικά θα μας οδηγήσει στην αυτογνωσία, φέρνοντάς μας πιο κοντά στον ανώτερο εαυτό μας και πιο κοντά στην επίτευξη της ευτυχίας.

Τι χρώμα έχει η δική σας κλωστή;

Μαζί με την Κασσάνδρα, έκανα και εγώ το δικό μου ταξίδι. Αντίκρισα το κέντημα μου και αναζήτησα ανάμεσα στα χρώματα τη δική μου κλωστή. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως η αρχική επιλογή του δικού μου χρώματος έγινε παρορμητικά, δίχως να γνωρίζω ποια πραγματικά ήμουν. Μετά το ταξίδι μου, κοίταξα με εκείνα τα “άλλα” μάτια και τότε κατάλαβα. Κατάλαβα πως δεν είχε σημασία ποιο χρώμα είχα επιλέξει, καθώς τώρα πλέον είμαι το λευκό. Είμαι το χρώμα που δεν έχει αποχρώσεις, που περιέχει τις ενέργειες και τα χρώματα όλων των υπόλοιπων νημάτων της ζωής μου. Το χρώμα της πραότητας, της ηρεμίας και της βαθιάς κατανόησης. Κατανόηση για τους ανθρώπους, κατανόηση για αυτόν τον δρόμο, για αυτό το ταξίδι που λέγεται “ζωή”.

Οι παρακάτω στοίχοι του Ελύτη νομίζω ότι τα λένε όλα:

“Μου αναλογεί το λευκό

Πρέπει να το καταλάβουμε ότι ο ποιητής ποιεί.

Εάν θέλει να βγάζει από μαύρο, μαύρο – λογαριασμός δικός του.

Αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης που αναλογεί στην ψυχή του.

Εμένα, όπως σας είπα και στην αρχή, μου αναλογεί το λευκό.

Και σας εξομολογούμαι πως η κατεργασία του λευκού μέρους της ψυχής είναι πιο σκληρή κι από του μαρμάρου.“

Προτιμάτε τα διλήμματα ή τους μονόδρομους;

Ο μονόδρομος, όπως το λέει και η λέξη, οδηγεί σε έναν και μόνο δρόμο. Δεν προσφέρει επιλογές. Και πώς μπορεί να υπάρξει ένας άνθρωπος, μια ψυχή, χωρίς επιλογές;

Από την άλλη, τα διλήμματα δίνουν δύο επιλογές, από τις οποίες καμία δεν είναι απολύτως ικανοποιητική ή εύκολα επιτεύξιμη, οδηγώντας στη λήψη δύσκολων αποφάσεων, όμως παρόλα αυτά τα διλήμματα ενέχουν επιλογή.

Η απάντηση μου λοιπόν στην ερώτησή σας είναι πως προτιμώ τα διλήμματα καθώς ακόμα και αν είναι δύσκολη η τελική απόφαση, τα διλήμματα μου χαρίζουν τη δυνατότητα της επιλογής.

Συμφωνείτε με τον Προυστ για το ταξίδι της ανακάλυψης;

Δεν είναι ότι απλώς συμφωνώ με τον Προυστ, αλλά ταυτίζομαι απόλυτα μαζί του. Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν έχει να κάνει με καινούργια μέρη, αλλά με καινούργια μάτια. Και είναι ένα ταξίδι που κανείς δεν μπορεί να κάνει για λογαριασμό μας ή να μας γλιτώσει από αυτό. Η ζωή η ίδια είναι ένα ταξίδι ανακαλύψεων και εμπειριών. Μέσα από τις δύσκολες ή τις εύκολες καταστάσεις που βιώνουμε, ανακαλύπτουμε αυτά που δεν φαίνονται. Αντικρίζουμε πόρτες που δεν ξέραμε ότι είναι εκεί για να τις ανοίξουμε. Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την ύπαρξη όλων εκείνων που κάποιος δεν μπορεί να τα δει αν δεν έχει τα κατάλληλα μάτια για να τα κοιτάξει. Αυτό ονομάζεται “σοφία¨ και είναι το δώρο που μας απονέμεται στο τέλος αυτού του ταξιδιού.

Γιατί κατά τη γνώμη σας οι άνθρωποι μένουν σε κακοποιητική σχέση;

Όπως προείπα, όταν ξετύλιγα την ιστορία της Κασσάνδρας, μπήκα σε σκέψεις και αναρωτήθηκα αν τελικά είναι μόνο η βία  ή μήπως υπάρχει και κάτι βαθύτερο που πηγάζει από εμάς τους ίδιους και μας κάνει ευάλωτους. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι η δύναμη ή η αδυναμία που επιδεικνύει ο καθένας από εμάς έχει να κάνει αποκλειστικά με τον εαυτό μας και με το πόσο είμαστε συμφιλιωμένοι με την δική μας αλήθεια.

Το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, μας οδηγεί στην αλήθεια και αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο στα χέρια μας. Είναι ο τρόπος για να κάνουμε τη διαφορά, να αποκτήσουμε αυτά τα “άλλα μάτια” που χρειαζόμαστε για να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά, για να απελευθερωθούμε, να γίνουμε πιο δυνατοί έτσι ώστε η βία να μην μπορεί να μας ακουμπήσει. Να γίνουμε πιο αισιόδοξοι και πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι. Να μάθουμε να ζούμε καλύτερα και να συνυπάρχουμε πιο αρμονικά.

Θα έλεγα λοιπόν πως κατά τη γνώμη μου ότι οι άνθρωποι που μένουν σε  μια κακοποιητική σχέση το κάνουν από άγνοια. Αγνοούν τη δύναμη που κρύβεται μέσα τους, αγνοούν της αλήθεια τους, αγνοούν το γεγονός πως υπάρχει τρόπος να ξεφύγουν, αρκεί να βρουν το θάρρος να παλέψουν με τους δαίμονες τους, να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους, να απαλλαγούν από την παθητικότητα τους και να απελευθερωθούν από τα δεσμά που τους κάνουν ευάλωτους.

Οι κακοποιητικοί άνθρωποι αυτό θέλουν, αυτό εκμεταλλεύονται. Την αδυναμία που πηγάζει από την άγνοια των θυμάτων τους.

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Ήδη έχω ολοκληρώσει το δεύτερο βιβλίο μου, το οποίο και ευελπιστώ να κυκλοφορήσει εν ευθέτω χρόνο. Το βιβλίο λέγεται “Επιφάνειες” όπου ο κεντρικός χαρακτήρας είναι και πάλι η Κασσάνδρα.

Παρόλο που τα δυο βιβλίο συναντιούνται σε κάποια σημεία, το καθένα από αυτά αποτελεί ξεχωριστή οντότητα. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σε εκείνο το βιβλίο, είναι η αλληλεπίδραση που υπάρχει μεταξύ της Κασσάνδρας και του αναγνώστη, καθώς μαζί ξεκινάνε ένα ταξίδι μέσα στις επιφάνειες της ύπαρξης μας

Τέλος, έχω αρχίσει δειλά – δειλά να γράφω το τρίτο βιβλίο αυτού του κύκλου που έχει ως κεντρικό χαρακτήρα και πάλι την Κασσάνδρα. “Η Λευκή Σελίδα” όπως ονομάζεται το βιβλίο, θα χρειαστεί τον χρόνο του προκειμένου να ολοκληρωθεί έτσι όπως το έχω σχηματίσει στο μυαλό μου.

Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε βιβλίο είναι ένα κομμάτι από την ψυχή του συγγραφέα που το μοιράζεται με το κοινό του. Προσωπικά θεωρώ πως αυτή η διαδικασία είναι κάτι μοναδικό που θέλω να ζήσω με όσα περισσότερα βιβλία μπορώ.

Σας ευχαριστούμε πολύ!