
Ο Μιχάλης Φακίνος δε χρειάζεται συστάσεις. Δημοσιογράφος, καθηγητής δημοσιογραφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αλλά και συγγραφέας έργων που έχουν ανέβει στο θέατρο και μεταφραστεί σε αρκετές ξένες γλώσσες. Χρόνια τώρα, σαν καπετάνιος με τιμόνι την πένα του, μας ταξιδεύει στο χωροχρόνο, προσγειώνοντάς μας απότομα στην καθημερινότητα από τη μια στιγμή στην άλλη, όπως συνέβη και στο τελευταίο του βιβλίο «Φύλακας στην πισίνα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).
Κύριε Φακίνε, πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο τον «Φύλακα στην πισίνα».
Ο ήρωας του μυθιστορήματος φυλάει μια στεγνή πισίνα χρόνια περιμένοντας να έρθει το νερό. Μόνος και ξεχασμένος, για να γεμίσει τις ακυρωμένες μέρες του, δημιουργεί, πότε με τη φαντασία του και πότε επηρεασμένος από την πραγματικότητα, ένα παράλληλο σύμπαν από θραύσματα της μνήμης, ατομικής και συλλογικής, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο και μελαγχολικό θίασο με πρωταγωνιστές δύο αινιγματικούς άντρες, τον Μεσιέ Ντετρουά με τις πολλές ταυτότητες και τον σιωπηλό Δάσκαλο.
«Ένα πλακάκι ξεκολλάει και σπάει με κρότο στον πάτο της άδειας πισίνας» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) Πόσο μακριά μπορεί να πάει μια ιστορία που ξεκινά με αυτή την πρόταση;
Παραδόξως αυτός ο κρότος ξυπνάει τη Μνήμη και τα κοιμισμένα όνειρα, και μας πηγαίνει στους τυφλωμένους στρατιώτες από τα αέρια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια γυμνή και κουρεμένη γουλί γυναίκα που την διαπομπεύουν με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στον Γ’ Παγκόσμιο, μας οδηγεί μπροστά σε ένα ακαταλαβίστικο σχήμα γραμμένο πάνω στον τοίχο των συνθημάτων, σε μια πόλη με διαδηλώσεις και σ’ ένα ζευγάρι κροκοδιλέ παπούτσια που αλλάζουν συνεχώς πόδια.
Συγγραφέας νεκρολογιών το επάγγελμα ενός εκ των ηρώων του έργου. Γιατί κάποιος να θέλει να του απαγγείλουν όμορφα λόγια μετά θάνατον;
Για να καλύψουν με ωραίο περιτύλιγμα τις ακαθαρσίες των επωνύμων καθαρμάτων κι από την άλλη να στολίσουν με ωραία, ανύπαρκτα κατορθώματα αυτούς που λέμε «ανθρώπους χωρίς ιστορία» για να μη λένε οι επόμενες γενιές ότι πέρασαν απ’ τη ζωή χωρίς να ακουμπήσουν τίποτα. Ψεύδη κατανοητά και ανθρώπινα.
Ταξίδι στο χρόνο, αλλά και τρομακτικά επίκαιρο το βιβλίο. Αν είχατε επιλογή, σε ποια εποχή θα θέλατε να είχατε ζήσει;
Τροβαδούρος στο Μεσαίωνα που με τα τραγούδια μου να αναγγέλλω τον ερχομό της Αναγέννησης.
Ποια η σχέση σας με το χρόνο;
Μακάρι να ήξερα. Πάντως, επειδή ο χρόνος κυλάει ερήμην μας, σαν κόκκος σινάπεως που είμαι θα ήθελα, στο χρόνο που μου αντιστοιχεί, να βρω εκείνες τις μικρές ευτυχίες που θα παλέψουν με τις μικρές και μεγάλες δυστυχίες.
Υπάρχει κάποια παιδική σας ανάμνηση που σας έχει στιγματίσει;
Πέρα από τη φτώχεια και τις σκοτεινές μέρες η παιδική μου ηλικία είναι χρωματιστή. Νομίζω πως ήταν η καλύτερη περίοδος ελευθερίας και δημιουργικής αλητείας.
Κάπου στο βιβλίο σας λέτε «πρώτα ένιωσε το φόβο. Ο φόβος είναι παλιός, τον ήξερε πως τον κουβάλαγε πάντα μέσα του». Τελικά, ποιοι φόβοι είναι οι χειρότεροι, αυτοί που κουβαλάμε από πάντα μέσα μας ή εκείνοι που αποκτάμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας;
Οι παλαιοί φόβοι, αυτοί που κουβαλάμε όλοι στα κύτταρά μας, είναι δουλεμένοι μέσα μας και γι’ αυτό κάπως διαχειρίσιμοι. Τους καινούργιους, άγνωστους φόβους φοβάμαι.
Πώς συνυπάρχουν στο σπίτι δύο τόσο δυνατές «πένες» και διατηρούν ένα τόσο επιτυχημένο γάμο (σύζυγός του είναι η γνωστή και πολύ αγαπημένη συγγραφέας Ευγενία Φακίνου);
Όταν γνωριστήκαμε με την Ευγενία δεν είμαστε συγγραφείς. Ταιριάξαμε και αγαπηθήκαμε σαν δυο νέα, απλά παιδιά, με τα προσόντα του ο καθένας που στην πορεία ο ένας διαμόρφωνε την προσωπικότητα του άλλου προσθέτοντας και αφαιρώντας. Όμως, όταν αρχίσαμε να γράφουμε, και ο ένας και ο άλλος μπαίναμε στο κουτάκι μας, στον δικό του κόσμο μνήμης και εμπειριών, με κατανόηση και σεβασμό. Μετά, όταν βγαίναμε απ’ το κουτάκι μας, γινόμαστε πάλι ο Μιχάλης και η Ευγενία.
Ετοιμάζετε κάποια καινούργια δουλειά;
Έχω τρεις ιστορίες που προσπαθώ να τις ενώσω σε μία. Έχω ήδη ανοίξει το αλχημικό εργαστήρι μου ανακατεύοντας στο καζάνι τα υλικά του Χάους. Να δούμε τι θα βγει. Χρυσός ή σκατά;
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS