Γιάννης Μπερούκας: «Το πεπρωμένο θα σου δέσει τα μάτια και θα σε πάρει μαζί του, ό,τι και να κάνεις»

Η νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Μπερούκα – η έκτη κατά σειρά- κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ο τίτλος της «Οι ακροβάτες της επόμενης μέρας» και τα ποιήματά της εξυμνούν τη ζωή, την αισιοδοξία, αλλά και το θάνατο (περισσότερα δείτε εδώ).

Κύριε Μπερούκα, πείτε μας λίγα λόγια για τη νέα σας ποιητική συλλογή.

«Οι ακροβάτες της επόμενης μέρας» είναι μια αθέατη τροχιά που απλώνεται μέσα στο χρόνο, και ψηλαφίζει, πίκρες και χαρές, ζωή και θάνατο, ένας τυφλός κριτής, που στο βάθος όμως βλέπει μόνο πολύχρωμα μπαλόνια.

Ποια θεωρείτε τη «μεγαλύτερη φάρσα» της ζωής;

Είναι δίπλα μας και μπορεί να την ακούσεις, να ουρλιάζει μέσα σε μια μονότονη επανάληψη, στην υποκρισία ίσως των αλληλέγγυων, και των άσπονδων φίλων, πετρωμένη σε αδιάβατες επιθυμίες που κυματίζει τα βράδια στης ερημιάς τους άδειους δρόμους και στων άστρων τα περάσματα.

Είναι καλό ή κακό το να ελπίζει κανείς για το ανέλπιστο;

Όσο ανατέλλει ο ήλιος η ελπίδα ποτέ δεν θα χάνεται

κι ας χαμογελάει δίπλα σου πικρόχολα η πραγματικότητα.

Η ελπίδα, που πάντα υπάρχει, αλλά μερικές φορές,

αρχίζει και γίνεται επικίνδυνη.

«Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του». Αλλάζει δηλαδή το πεπρωμένο κάποιου;

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, έλεγαν οι αρχαίοι, θα σου δέσει τα μάτια και θα σε πάρει μαζί του, ό,τι και να κάνεις.

Έχει σύνορα ο χρόνος;

Όχι, τυφλός καθοδηγητής είναι μόνο, με πολλά μνημονικά κύτταρα κι εσύ περιπλανιέσαι μέσα του και προσπαθείς να λύσεις το αίνιγμα.

«Πότε τελειώνει αυτός ο κόσμος»;

Ο κόσμος συνεχώς αλλάζει, και κάθε μέρα τελειώνει και πάλι ένα καινούργιο ταξίδι αρχίζει, έτσι όπως και το ταξίδι του Οδυσσέα. Κρυστάλλινο σκοτάδι είναι, που σπάει στο φως και σε γεμίζει με ψευδαισθήσεις.

Εδώ σ’ αυτόν τον πλανήτη, με δανεικά πρόσωπα ζούμε κι ετοιμαζόμαστε για το επόμενο ταξίδι, μέσα από το μεταφυσικό φως της αναχώρησης.

Ποια εποχή του χρόνου προτιμάτε; Ποια σάς εμπνέει περισσότερο;

Καλοκαίρι και μόνο καλοκαίρι, η Ελλάδα άλλωστε καλοκαιρινή χώρα ήταν και είναι, ο χειμώνας είναι μόνο για δημιουργία.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;

Βέβαια, πάντα κάτι θα ετοιμάζω, η ποίηση για μένα είναι ένα είδος τροφής, ο κολλημένος ιδρώτας πάνω στο σώμα, ίσως και το δίκοπο μαχαίρι στη γυρισμένη μου πλάτη.

Σας ευχαριστούμε πολύ!