Συνεντεύξεις

Κωνσταντία Κοζανίτου: «Η ευτυχία δεν ορίζεται, δεν εκφράζεται με λέξεις»

Κωνσταντία Κοζανίτου: «Η ευτυχία δεν ορίζεται, δεν εκφράζεται με λέξεις»

«Μια ανάσα η ζωή» είναι το νέο μυθιστόρημα της Κωνσταντίας Κοζανίτου από τις εκδόσεις Κέδρος (περισσότερα από το βιβλίο δείτε εδώ). Πρόκειται για ένα οδοιπορικό σε τόπους και ζωές, σε όνειρα, προσδοκίες και ανατροπές.

Κυρία Κοζανίτου, πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας «Μια ανάσα η ζωή».

Το βιβλίο μου βασίζεται σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις. Η Αθανασία ή χαϊδευτικά Θανασούλα συναντάει το πεπρωμένο της στα Ιεροσόλυμα. Οι αξίες που τη διέπουν, τα βιώματα στους Άγιους Τόπους, η πολυπολιτισμικότητα, οι συγκρούσεις των καιρών, 1941-1949, η φιλομάθειά της, η προσφυγιά, ο ξεριζωμός, η προδοσία διαμορφώνουν τον χαρακτήρα της και καθορίζουν την μετέπειτα πορεία της. Από προσωπικά βιώματα προέκυψε ο τίτλος που υπάρχει σε μια φράση της διήγησης.

Αν έπρεπε να επιλέξετε μόνο έναν προορισμό από αυτούς που αναφέρονται στο βιβλίο για να ζήσετε, ποιος θα ήταν αυτός;

Έχω ταξιδέψει και στη Μικρασία και στα Ιεροσόλυμα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη μια γενιά μετά την ηρωίδα μου. Νοερά, έζησα την πορεία της οικογένειας Παπαδοπούλου από τη Ξάνθη στα Ιεροσόλυμα. Κοιμόμουν και ξυπνούσα τρία περίπου χρόνια μαζί τους, όταν έγραφα το βιβλίο. Στη Σμύρνη, που επισκέφτηκα το 2004, θα μπορούσα να ζήσω, οι δύο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, εκτός από τη θρησκεία έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Στα Ιεροσόλυμα, επίσης, θα μπορούσα να κατοικήσω , στη νιότη μου όμως, τότε που δεν λογάριαζα κινδύνους και απώλειες ζωής. Στη σημερινή μου κατάσταση, συναισθηματικά ορμώμενη, λόγω οικογένειας και φίλων, επιλέγω την ‘ασφαλή’ για τα δεδομένα μου Θεσσαλονίκη. Ιδανικά, την αγαπημένη Θεσσαλονίκη των φοιτητικών μου χρόνων.  

Ποιος τόπος ορίζεται τελικά ως «πατρίδα»;

‘Όπου γης και πατρίς’ έλεγαν οι παππούδες μας. Εκείνοι έζησαν σε άλλες καταστάσεις, σε σκληρούς καιρούς, όπου πρώτιστη ανάγκη ήταν η επιβίωση . Αναγκαία συνθήκη για την ηρωίδα μου και την οικογένειά της η επιστροφή στα πάτρια εδάφη.  Προσωπικά, έχοντας εξασφαλίσει οικονομικούς πόρους  από μια μόνιμη εργασία, σε ειρηνική εποχή, επέλεξα τον δικό μου τρόπο ζωής. Έμεινα σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην Κύπρο, στην Αγγλία και έχω επισκεφτεί πολλές χώρες στο εξωτερικό. Η Ελλάδα πάντοτε αποτελούσε την πρώτη μου επιλογή. Θα μπορούσα όμως να προσαρμοστώ σε πολλά μέρη αρκεί να είχα τους δικούς μου ανθρώπους γύρω μου. Πατρίδα για μένα είναι το σπίτι μου, η εστία μου, εκεί που νιώθω γαλήνη, ασφάλεια, με αγαπημένους  ανθρώπους να με περιβάλλουν. Υπό αυτή την έννοια, νομίζω ότι ταυτίζομαι απόλυτα με τη Θανασούλα.

Ποιος είναι για εσάς ο ορισμός της ευτυχίας;

Η ευτυχία δεν ορίζεται, δεν εκφράζεται με λέξεις. Τη νιώθεις στην ομορφιά της φύσης, στο κελάηδισμα των πουλιών στο πρωινό ξύπνημα, στην απεραντοσύνη του γαλάζιου της θάλασσας, στις στάλες της βροχής που νοτίζουν το χώμα, στη μυρωδιά της βρεγμένης γης, στην ανεμελιά των νέων, στην ερωτική ματιά του συντρόφου σου, στη συνεννόηση με τα μάτια χωρίς λόγια, στην αγκαλιά των ανθρώπων που σε νοιάζονται . Για τη Θανασούλα όλα τα παραπάνω αποκτούν νόημα μέσα από την ύπαρξη της οικογένειας. Ο Τάκης, ο αδελφός της, στοχεύει και στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Πιστεύω, και για τους δύο και για όλους μας είτε πετυχαίνουμε τους στόχους μας είτε όχι,  ότι ευτυχία είναι  στιγμές ∙ οι καθημερινές, οι οικογενειακές, οι φιλικές, οι ερωτικές, το μοίρασμα χαράς και λύπης με γνωστούς και άγνωστους, η Ελλάδα που μεγαλουργεί σε αθλητικούς αγώνες, σε επιστημονικά επιτεύγματα και ευγενείς πράξεις απλών, καθημερινών ανθρώπων.

Τα όνειρα πρέπει να γίνονται πραγματικότητα ή έτσι χάνεται η ουσία τους;

Θα δανειστώ τη ρήση της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ στην τελευταία της συνέντευξη, νομίζω στα 95 της, «συνεχίζω να ονειρεύομαι», είπε.                                                                                                                                        Η γιαγιά Αθανασία ονειρεύεται την ομόνοια των παιδιών της, η Θανασούλα την αρμονία της οικογένειας, η Χρυσάνθη και ο Πάνος την επιβίωσή τους.   Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ονειρεύομαι σημαίνει υπάρχω. Δεν μιλώ για μεγαλεπήβολα όνειρα και σχέδια. Αυτά τα αφήνω για τους σπουδαίους, τους οραματιστές. Αναφέρομαι στα μικρά, στα απλά, τα φαινομενικά ασήμαντα, στο βήμα όχι στο άλμα, στον στόχο ότι σήμερα θα γράψω μια πρόταση, αύριο μια παράγραφο, μεθαύριο μια ιστορία. Έτσι ξεκίνησα να γράφω. Και ιδού, το όνειρο και υπόσχεση  να καταγράψω το ταξίδι της ηρωίδας μου σε μια κόλλα χαρτί , πέντε χρόνια πριν, μετουσιώθηκε σε μυθιστόρημα. 

Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας, οι «έξω» ή οι «μέσα» μας;

Αναμφίβολα «οι μέσα μας». Ο εαυτός μας είναι ο χειρότερος αντίπαλος, ο πιο αυστηρός κριτής. Αν δεν νικήσουμε τους δικούς μας δαίμονες με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσουμε τους εξωτερικούς; Ο Πάνος Παπαδόπουλος μάχεται με τις αξίες του, όταν συγκρούεται με τους συγγενείς του, η Θανασούλα αντιμετωπίζει το δίλημμα να αλλάξει ρότα ζωής ή όχι. Συνταγή επιτυχίας δεν υπάρχει. Είναι ένας συνεχής αγώνας που με το πέρασμα των χρόνων, την καλλιέργεια ψυχής και πνεύματος, τις εμπειρίες, τις δυσκολίες, τις αποτυχίες αναθεωρείς, συγχωρείς και διαπραγματεύεσαι. Αποδέχεσαι τις αδυναμίες και αγαπάς τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι. Εκτιμάς τα προτερήματά σου και βελτιώνεσαι. Πόσο μάλλον, όταν συνειδητοποιείς πόσο εφήμερη είναι η ζωή που κυλά και χάνεται. «Σαν μια ανάσα».

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Υπάρχει ένα κείμενο. Ο εγκλεισμός με ωφέλησε. Βρίσκεται στο πρώιμο στάδιο της πρώτης γραφής. Το έχω αφήσει να ’ξεκουράζεται’ κι ελπίζω να το ολοκληρώσω τους επόμενους μήνες.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ!

Συνεντεύξεις

Περισσοτερα στην κατηγορια Συνεντεύξεις

Copyright © 2015-2016 Clevernews