Με το Λευτέρη Μπούρο στην «Καρμανιόλα»!

Έπειτα από «Το Xέρι του Νεκρού», η τριλογία «Drifter» συνεχίζεται με την «Καρμανιόλα». Οι εκδόσεις Bell και ο συγγραφέας Λευτέρης Μπούρος μάς οδηγούν στο πιο επικίνδυνο σημείο για τους οδηγούς στο οποίο παίζεις το κεφάλι σου «κορώνα- γράμματα»… (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Λεύτερη, σε συναντάμε σύντομα μετά το «Χέρι του Νεκρού», αυτή τη φορά με την «Καρμανιόλα». Πες μας λίγα λόγια για το νέο βιβλίο.

Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά την ιστοσελίδα σας για την πρόσκληση. Η «Καρμανιόλα» είναι το δεύτερο μέρος της σειράς «Drifter» και ουσιαστικά, πρόκειται για τη συνέχεια της ιστορίας του πρώτου βιβλίου. Ο κεντρικός μας ήρωας, ο Στράτος, βρίσκεται τώρα σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και, έχοντας στο μυαλό του τα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος, σχεδιάζει τις επόμενες κινήσεις του. Η πραγματικότητα θα τον εκπλήξει – σύντομα θα καταλάβει ότι είναι κυνηγημένος και ότι εκείνοι που τον καταδιώκουν είναι πιο επικίνδυνοι από ποτέ.

Γιατί επέλεξες ο βασικός ήρωας να μην είναι αστυνομικός ή ντετέκτιβ;

Αυτή είναι μια πολύ ωραία ερώτηση, και το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι εκείνο που γράφω και στο βιβλίο, στο σημείωμα του συγγραφέα: Η απόφασή μου για την ιδιοσυγκρασία (του Στράτου) και την πλήρη αποστασιοποίησή του από τα διαδικαστικά μιας αστυνομικής έρευνας ήταν αποτέλεσμα πολλών συνισταμένων και καθορίστηκε και δια της εις άτοπον απαγωγής: δε θα μπορούσε να είναι ιδιωτικός ερευνητής, γιατί οι εμπειρίες μου δε θα μου επέτρεπαν να ξέρω με ακρίβεια τι συμβαίνει στο μυαλό αυτών των αξιοθαύμαστων επαγγελματιών – δεν θα μπορούσε να είναι αστυνομικός, γιατί δε θα μου αρκούσε να περιοριστώ στις (έστω και δυσδιάκριτες μερικές φορές) νόρμες των διαδικασιών – δε θα μπορούσε να είναι από την πλευρά των κακών, γιατί οι κακοί, αν και συχνά γοητευτικοί, έχουν μια κυνικότητα που θα αδυνατούσα να ακολουθήσω. Ο Στράτος θα μπορούσε να είναι μόνο αυτό που είναι: ένας άνθρωπος καταδικασμένος να κυνηγά τα μικρά πάθη του, ένας κατά συνθήκη παραβατικός, ένας αφελής περιθωριακός που παρακολουθεί με το στόμα ανοιχτό τον κόσμο γύρω του να αλλάζει και να αποκτηνώνεται.

Τελικά αυτός ο τύπος θα «συμμορφωθεί» ή θα παραμείνει μποέμ;

Χμ… νομίζω ότι οι περισσότεροι ‘’συμμορφωνόμαστε’’ αρκετά στην πραγματική μας ζωή, και αυτό φτάνει. Σίγουρα ο ήρωάς μου έχει πολύ δρόμο να διανύσει, αλλά για την ώρα, τα γεγονότα της μυθιστορηματικής του ζωής φαίνεται ότι μάλλον προς το αντίθετο θα τον οδηγήσουν.

«Οι παλιές ιστορίες πεθαίνουν μόνο όταν πεθαίνουν αυτοί που τις θυμούνται»; Ποια ιστορία δε θα ξεχάσεις ποτέ;

Μια από αυτές που μπορώ να μοιραστώ, είναι αυτή που με οδήγησε προς τη συγγραφή. Τον Φεβρουάριο του 2015, και ενώ μέχρι τότε δεν είχα καμία πρόθεση να γράψω, έλαβα μια πρόσκληση για έναν φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου με μερικούς συμφοιτητές. Φόρεσα λοιπόν τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια, και ανέβηκα στο μηχανάκι μου με προορισμό ένα γήπεδο στην Καισαριανή. Ο αγώνας ξεκίνησε, τα πηγαίναμε καλά, στο ημίχρονο η ομάδα μου κέρδιζε μάλιστα, με δυο γκολ διαφορά. Λίγα λεπτά πριν από το τέλος – και ενώ δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος – μπήκα δυνατά σε μια διεκδίκηση με αποτέλεσμα να τραυματιστώ σοβαρά στο αριστερό γόνατο. Το τέλος του αγώνα με βρήκε στο νοσοκομείο, με ένα χειρουργείο στον ορίζοντα και μερικούς μήνες αποθεραπείας μπροστά μου. Δεν το ήξερα τότε, αλλά όλος εκείνος ο ελεύθερος χρόνος που είχε προκύψει ξαφνικά, θα μου έδινε την ευκαιρία να επιχειρήσω να γράψω – έξι μήνες μετά θα είχα στα χέρια μου το draft του πρώτου μου μυθιστορήματος. Τώρα πια, δεν έχει και τόση σημασία το γεγονός ότι εκείνο το draft ήταν σκέτη αποτυχία – το σημαντικό είναι ότι από το πουθενά είχα βρει εκείνο που ήθελα να κάνω για την υπόλοιπη ζωή μου.

Κατά την περίοδο της καραντίνας διάβασες ή έγραψες περισσότερο;

Κατά την περίοδο της καραντίνας έγραψα το μεγαλύτερο μέρος της «Καρμανιόλας» και διάβασα και κάποια βιβλία που ξεχώρισα. Μεταξύ αυτών ήταν το πολύ αξιόλογο «Gravesend» του Γουίλιαμ Μπόυλ, το «Η τράτα των παιδιών» του Ρομπέρτο Σαβιάνο, και το «Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων» του Ζαν Μισέλ Γκενασιά.

Ποια βιβλία θα πάρεις στη βαλίτσα των φετινών διακοπών;

Θα πάρω μαζί μου την «Πύρινη Κόλαση» της Κικής Τσιλιγγερίδου, τους «Ικέτες» του Αλέξη Μοστριού και το «Γεράκια στο Κλουβί» της Κωσταντίνας Μόσχου, από τις εκδόσεις Bell. Επίσης, θα έχω μαζί μου το «Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» της Χίλντας Παπαδημητρίου και το «Το μπλουζ της πεταλούδας» του Μάρκου Κρητικού από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Θα έρθει σύντομα και το Drifter #3;

Για την ώρα, υπάρχουν δύο project που δουλεύουμε με τις εκδόσεις Bell και είναι θέμα χρόνου να δούμε ποιο θα προκριθεί για το 2022. Το ένα από αυτά είναι το τρίτο μέρος του Drifter, και το άλλο είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ – έκπληξη. Θα ανακοινωθεί σύντομα.

Σ΄ ευχαριστούμε πολύ!