Πόπη Μακρύγιαννη: «Προτιμώ να τη ζω τη ζωή, παρά να τη μετρώ…»

Μια βαλίτσα γεμάτη ύπαρξη, αλλά και με στιγμές ανυπαρξίας μάς χάρισε η Πόπη Μακρυγιάννη… Πρόκειται για τη νέα της νουβέλα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν (περισσότερα δείτε εδώ).

Κυρία Μακρυγιάννη, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

Η νουβέλα μου, “Μέσα στη βαλίτσα μου έχω…”, είναι ένας απολογισμός ζωής για την Άννα, μια πενηντάχρονη συγγραφέα, όταν βλέπει τη ζωή της να μεταμορφώνεται σε μια βαλίτσα κι αναρωτιέται: Τι κουβαλά; Πόσα χωρούν; Αντέχει να τα σηκώνει όλα; Έρωτες, φίλοι, ταξίδια, απώλειες, παιδιά, γονείς, ήττες και νίκες παρελαύνουν μπροστά της.

Τι έχετε “μέσα στη βαλίτσα σας”;

Μέσα στη βαλίτσα έχω όσα έζησα, όσα θυμάμαι κι όσα ξέχασα. Τα κουβαλώ όλα μαζί μου, γιατί αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι. Απλά μεγαλώνοντας έχω την πολυτέλεια και την εμπειρία να επιλέγω τι θα βάλω μες στη βαλίτσα μου, είναι το κέρδος του χρόνου που περνά, όπου αυτός κάνει τη δουλειά του κι εγώ τη δική μου.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας προορισμός;

Αγαπημένος μου προορισμός είναι κάθε τόπος που με ταξιδεύει και μου επιτρέπει να διακρίνω την ομορφιά. Είναι οι άνθρωποι που συναντώ κι οι ιστορίες τους. Αυτό μπορεί να συμβεί στο αγαπημένο μου αρμυρίκι, κάπου κοντά στο Σούνιο (δεν πολυ-λέω που ακριβώς είναι, γιατί είναι το κοντινό μου καταφύγιο) και σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Αγαπώ τα ταξίδια και προσπαθώ να ταξιδεύω συχνά, κάθε τόπος που περπατώ, μυρίζω, ακούω, μιλάω, μοιράζομαι ιστορίες γίνεται αγαπημένος προορισμός.

Με τι “μετριέται” η ζωή;

Προτιμώ να τη ζω τη ζωή, παρά να τη μετρώ. Είναι μεγάλο δώρο και κάθε μέρα που μου δίνεται, απλά τη ζω, με τα δύσκολα και τα εύκολα. Παλιά έκανα πολλούς απολογισμούς, μετρούσα και ξαναμετρούσα ανθρώπους, στιγμές, τόπους, συναισθήματα, τώρα όλα έχουν μπει σε μια ροή απλότητας. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είναι δεδομένο κι είναι και πολύ εξοντωτικό να μετράς τις στιγμές σου. Αγαπώ να θυμάμαι ανθρώπους και στιγμές κι όχι να μετράω.

Ποιον θεωρείτε “ έρωτα δίχως αύριο”;

Έχουμε συνηθίσει να βάζουμε αρνητικό πρόσημο στους «έρωτες δίχως αύριο». Για μένα είναι αυτοί οι παθιασμένοι έρωτες, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έχουν διάρκεια (στερεότυπα, κοινωνικές συμβάσεις, από επιλογή…), κι είναι η στιγμή που απεκδύεσαι εντελώς τον εαυτό σου, δεν υπάρχουν αναστολές και φόβοι έκθεσης. Είναι αυτοί οι έρωτες που προσπαθείς σε λίγες μέρες να συμπυκνώσεις στιγμές μιας ολόκληρης ζωής. Κι όσο κι αν πονάνε, στο τέλος το ταμείο είναι θετικό, γιατί απλά το έζησες.

Άλλωστε είτε μικροσκοπικά είτε μακροσκοπικά το δούμε όλοι οι έρωτες είναι «δίχως αύριο». Μπορεί να γίνουν τρυφερότητα, νοιάξιμο, αγάπη. Έρωτας όμως δε θα ’ναι. Ίσως γιατί «ψυχή τε και σώματι» δεν αντέχουν να ζουν σε μια μόνιμη κατάσταση έρωτα, θα εκρήγνυνταν από την συνεχόμενη ένταση. Από την άλλη θα ‘ταν υπέροχο να βλέπαμε κορμιά να εκρήγνυνται και γιατί όχι να πεθαίνουν από έρωτα κι όχι από μια βόμβα που εξαπολύει το Ισραήλ  στην Παλαιστίνη.

Ποιο τραγούδι θα ήταν το soundtrack της ζωής σας;

Θα αδικούσα τα κομμάτια που αγάπησα και με συντρόφεψαν στη ζωή μου αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα. Αν έφτιαχνα όμως το sountrack  της ζωής μου, σίγουρα θα είχε πολύ Nick Cave, πολύ Χατζιδάκι κι εμβόλιμα θα ακουγόταν ο στίχος του Οδυσσέα Ιωάννου με τη φωνή του Μητροπάνου: «Δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς, μόνο εδώ».

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Ναι, γράφω μια σειρά από ιστορίες που αφορούν την ελληνική οικογένεια. Θέλει δουλειά όμως ακόμη.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

Σας ευχαριστώ πολύ για την ωραία συζήτηση.