Αλέξανδρος Βαλκανάς: «Αφοσίωση είναι η ανορθολογική προσήλωση στην τρυφερότητα»

Η νέα συλλογή διηγημάτων του Αλέξανδρου Βαλκανά «Η Μαντική Μηχανή και άλλες καθημερινές συγκινήσεις» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, μεταξύ λογικής και συναισθήματος (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Κύριε Βαλκανά, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

«Η Μαντική Μηχανή και άλλες καθημερινές συγκινήσεις» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχκικόν. Τα σαράντα και ένα μικροδιηγήματα της συλλογής υπήρξαν η αφορμή για να επικοινωνήσω με πρόσχημα τα πράγματα· να αφηγηθώ φανταστικές και πραγματικές ιστορίες πυροδοτούμενες από λεκτικά και εικονοπλαστικά φυτίλια· να απασφαλίσω συναισθήματα με την ευγενική συγκάλυψη της ποιητικής και του μέτρου.

Πώς επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Δανείστηκα τον τίτλο από μία εκ των τελευταίων ιστοριών που εντάχθηκαν στη συλλογή. Και νομίζω, όχι τυχαία. Ο κατά το πλείστον ορθολογιστής εαυτός μου επέτρεπε πάντα μια χαραμάδα στο μεταφυσικό. Η καταφυγή στο παράλογο κι ένα νεύμα συγκατάβασης στο μεταφυσικό αποτελούν δύο τουλάχιστον από τους τρόπους διαχείρισης της υπαρξιακής α-πορείας. Στη «Μαντική Μηχανή» επιχείρησα ένα κράμα και των δύο.

Ξεχωρίζετε κάποιο απ’ τα διηγήματα;

Τρέφω μία ιδιαίτερη αδυναμία, είναι αλήθεια, σ’ εκείνον τον παροπλισμένο γέρο-κάδο απορριμμάτων. Η στωικότητα, η στάση με την οποία αντι\μετωπίζει τη μοίρα του είναι συγκινητική. Περιφρονημένος, ακόμη και στην αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση, μπορεί κι αναγνωρίζει την αγάπη, τη διεκδικεί και τελικά ζει συμφιλιωμένος με το ανανταπόδοτο συναίσθημα χωρίς καμία μνησικακία ή εθελοτυφλία.

Πώς χάνει κάποιος την ψυχή του;

Την ψυχή του τη χάνει κανείς όταν σπάει η εσωτερική του πυξίδα. Και παρόλο που βολοδέρνει αποπροσανατολισμένος, εκείνος νομίζει πως ξέρει πού πάει, ποιος ο προορισμός του. Η μόνη λύση –εφόσον συνειδητοποιήσει την αυταπάτη – είναι να επισκευάσει την πυξίδα του με συστατικά απλά, στοιχειώδη, εκείνα που ίσως από παιδί ακόμα κατάφερναν να του προσφέρουν στιγμές γαλήνης, ισορροπίας και δημιουργικής χαράς.

Πού πάνε οι λέξεις όταν πεθαίνουν;

Θέλω να πιστεύω πως για τις λέξεις που έχουν πέσει σε αχρησία, υπάρχει ένας λεξιλογικός παράδεισος. Ότι είναι όλες εκεί μαζεμένες σ’ ένα πάρκο αναψυχής και τα περνούν υπέροχα με λογοπαίγνια και ευφάνταστους νεολογισμούς.

Τι σημαίνει για εσάς αφοσίωση;

Ανορθολογική προσήλωση στην τρυφερότητα.

Αν έπρεπε να γεμίσετε το κιβώτιο της ζωής σας, τι θα βάζατε μέσα;

Τα βλέμματα των φίλων, τις αγκαλιές των αγαπημένων, τα μικρά και τα μεγάλα δώρα όσων συνάντησα και βρήκαν τον δρόμο στην ψυχή μου (κι εγώ στη δική τους), αναμνήσεις γλυκές-πικρές που με βοήθησαν, ακόμα με βοηθούν να λύσω τον γρίφο του εαυτού μου και του κόσμου, τα χαμόγελα όσων δέχτηκαν ως προσφορά από μένα κάτι που τους έκανε, με τον τρόπο που εκείνοι θέλησαν, ευτυχισμένους.

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Ναι, σε λίγους μήνες, ευελπιστώ, θα βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων και στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Πρόκειται για μία συλλογή πεζοποιημάτων. Περιλαμβάνει περιστατικά της μιας ανάσας δουλεμένα με την τεχνική της μονοκοντυλιάς. Πρωταγωνιστές της είναι άνθρωποι τυχαίοι, περαστικοί, που αποφασίζουν να εμπιστευτούν στον αναγνώστη κάτι ελάχιστο από τα ανώνυμά τους πάθη.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

Σας ευχαριστώ!

Photo credits: ©Κατερίνα Παπαδημητρίου