Σταυριανός Κιναλόπουλος: «Η επιτυχία και η αποτυχία αποτελούν αντιστοίχως μια κοιλιά πάνω και μια κοιλιά κάτω στη γραμμή που ονομάζεται φιλοδοξία»

Ο Σταυριανός Κιναλόπουλος πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Τσάικα. Δύο παράλληλες ιστορίες. Ένα σημείο στίξης.”, που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Beton7 , ώρα 21:00

Σταυριανέ, αν έπρεπε να περιγράψεις με δύο λόγια το ρόλο σου στην παράσταση «Τσάικα! Δύο παράλληλες ιστορίες. Ένα σημείο στίξης.», ποιά θα ήταν αυτά;

Καταρχάς ο ρόλος μου είναι διπλός. Παίζω τον -αποτυχημένο συγγραφέα- Τρέπλιεφ, γιο της Αρκάντινα και τον -πετυχημένο συγγραφέα- Τριγόριν, αμόρε της Αρκάντινα. Ο πρώτος υποφέρει από οιδιπόδειο έρωτα προς εκείνην και ο δεύτερος υποφέρει από την ανία του γεροντοέρωτα προς εκείνην.

Πόσο διαφορετικά παρουσιάζεται ο Τσέχωφ στην παράσταση της «Τσάικα!»;

Αγνώριστος. Ακόμη και ο ίδιος δε θα το αναγνώριζε, διότι μπλέχτηκε μαζί το διήγημά του, Το Θαυμαστικό. Αυτό έδωσε την ευφυή ιδέα να κρατηθούν από την Τσάικα μόνο οι φράσεις με θαυμαστικά, εστιάζοντας στην κωμική της ατμόσφαιρα. Άλλωστε μέχρι τον θάνατό του ο Τσέχωφ φώναζε πως δε θέλει τα έργα του να παίζονται δραματικά, μα κωμικά. Οπότε, από αυτό το πρίσμα, δεν είναι καθόλου διαφορετικά. Ίσα ίσα, τιμούμε το θέλημά του!

Ποιές δυσκολίες συναντά ένας ηθοποιές στην εκφορά ενός κειμένου από μετάφραση του 1906;

Τη δυσκολία του να γίνεις Κύπριος! Υπάρχουν παντού λέξεις με τελικό ν.

Μοιράζεστε με την Λίνα Καλπαζίδου και την Αφροδίτη Αντωνάκη όλους τους ρόλους στην παράσταση. Ποιές προκλήσεις υπάρχουν σε αυτό το παιχνίδι αλλαγής ρόλων;

Συγκέντρωση. Ετοιμότητα. Συγχρονισμός. Όβερ. Με λαμβάνετε; Μπα…καμία επικοινωνία με τους ρόλους. Πάλι θα άλλαξαν!

Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να παίζεις στην ίδια παράσταση τον αποτυχημένο αλλά και τον επιτυχημένο συγγραφέα ενώ ταυτοχρόνως διεκδικήσεις και όλες τις γυναίκες του έργου;

Η επιτυχία και η αποτυχία αποτελούν αντιστοίχως μια κοιλιά πάνω και μια κοιλιά κάτω στη γραμμή που ονομάζεται φιλοδοξία. Ερμηνευτικά τις αντιμετωπίζω σαν μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα και ένα παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ. Όσον αφορά στην γυναικεία διεκδίκηση, απλώς την προσπερνώ σαν κάτι μάταιο προσπαθειών. Διότι είμαι πεπεισμένος ότι ο φίλος μας ο Τσέχωφ έδωσε στους άντρες ένα μεγάλο μάθημα σε αυτό το έργο. Όλοι οι γυναικείοι ρόλοι, μητέρα-σύντροφος-φίλη, έλκονται από τον επιτυχημένο άντρα και απωθούνται από τον αποτυχημένο.

Ποια είναι η αγαπημένη σου σκηνή της παράστασης;

Εδώ έχω να καταγγείλω τους σκηνοθέτες μου. Ήταν μια σόλο χορογραφία του Macarena στα ρώσικα η οποία τελικώς μετατράπηκε σε ομαδική χορογραφία. Απορώ με τον επαγγελματισμό μου που δεν παραιτήθηκα εκείνη τη στιγμή!

 Οπότε ας αλλάξω την ερώτησή μου. Ποια είναι η αγαπημένη σου σκηνή στο έργο;

Πέτυχες έργο που υπερλατρεύω από μικρός. Θα διαλέξω δύο σκηνές του Τρέπλιεφ. Ο άγριος καυγάς με τη μάνα του αλλά και της τελευταίας συνάντησης με τον ανεκπλήρωτο έρωτά του. Αποτελούν τις δύο σκηνές που οδηγούν τον ρόλο στο -πω! δεν το περίμενα- φινάλε. Αυτή είναι λοιπόν και η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση.

Πώς αντέδρασες όταν σου έγινε η πρόταση για να συμμετάσχεις στην παράσταση.

«Επιτέλους κάποιος με σκέφτηκε για Τρέπλιεφ πριν γεράσω εντελώς!» Ήταν ο ρόλος που πάντα μου έλεγαν οι καθηγητές μου ότι πρέπει να παίξω. Τώρα που το θυμήθηκα, να μην ξεχάσω να τους καλέσω!

Υπάρχει κάποιος άλλος κλασικός ρόλος τέτοιου βεληνεκούς με τον οποίο θα ήθελες να αναμετρηθείς;

Πιστεύω ότι ο Τρέπλιεφ είναι παιδί του Άμλετ λόγω των τόσων κοινών στοιχείων τους. Οπότε έτσι, εθελοτυφλώ και λέω ότι κάλυψα και τον Άμλετ. Γενικώς ο Άμλετ είναι ένα μεγάλο, ψωνίστικο απωθημένο. Πάντως, σκάλωσα εδώ και χρόνια σε τρεις γυναικείους ρόλους που, με τρόμο, θα αναμετριόμουν. Μήδεια, Μπερνάρντα Άλμπα, Δεσποινίς Μαργαρίτα. Με πρόλαβαν όμως άλλοι.

Μου είπες ότι στον ίδιο χώρο, στο Beton 7, έπαιξες την πρώτη σου παράσταση στην Αθήνα πριν 7 χρόνια. Πώς νοιώθεις που επιστρέφεις στον τόπο του εγκλήματος;

Οι κινέζοι δεν λένε ότι κάθε επταετία κλείνει ένας κύκλος; Ε λοιπόν αυτό πιστεύω. Ότι με αυτήν την παράσταση βάζω μια τελεία και ξεκινάω με κεφαλαίο ένα νέο βιβλίο. Ή μάλλον, βάζω Το Θαυμαστικό!

Επιμέλεια συνέντευξης: Δημήτρης Κατατσάρης