Με νέο τραγούδι το “SOS” και live εμφάνιση, ο Αλέξανδρος Αργύρης αποχαιρετά την άνοιξη. Στο Caja de Musica με το Γιώργο Μπίλιο και με τις Πηνελόπη Αργύρη και Χρυσούλα Κεχαγιόγλου θα μάς χαρίσουν μια μοναδική βραδιά (περισσότερα δείτε εδώ).
Κύριε Αργύρη, πείτε μας λίγα λόγια για το «SOS».
Το “SOS” είναι ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ 83 Ναυτικά Μίλια. Είναι ένα τραγούδι αυτοαναφορικό, επηρεασμένο από την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για επικοινωνία, στις σπάνιες πλέον σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Εκφράζει στους στίχους του αγωνία και άγχος με αναφορές στο παρελθόν, στο παρόν αλλά και στο μέλλον μιας νεκρής πλέον ανθρώπινης σχέσης.
Έχετε εκπέμψει ποτέ «SOS»;
Το να ζητήσεις βοήθεια είναι μια θαρραλέα πράξη που αν μη τι άλλο δείχνει ότι δεν ανησυχείς η εικόνα σου να τσαλακωθεί. Όχι λοιπόν. Δεν είμαι τόσο θαρραλέος. Όταν όμως καταπιάνεσαι με την κατασκευή ενός τραγουδιού αυτή είναι μια από τις μαγικές συνθήκες που βιώνεις. Ξαφνικά με το που πιάσεις το μολύβι και την κιθάρα είσαι όποιος θέλεις. Το alter ego που φιμώνεις όλη σου τη ζωή, για λίγη ώρα έχει φωνή. Και κάθεσαι με υπομονή και φροντίδα να του δώσεις βήμα, να τα πει καλά, γιατί πολλές ευκαιρίες δεν έχει. Έτσι κι εγώ με το «SOS». Ναι, στέλνω όντως έκκληση για βοήθεια. Αλλά όχι ακριβώς εγώ… ο ήρωας μου. Δηλαδή ο άλλος μου εαυτός, ο αμίλητος, ο φιμωμένος.
Ποια λέξη φοβάστε περισσότερο;
Αν πρόκειται για μένα, την λέξη “ανεπαρκής”. Με φοβίζει αν και όταν, κάποιος ή κάποιοι με προσδοκίες για μένα, καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι είμαι ανεπαρκής. Αν πρόκειται για όλο τον υπόλοιπο κόσμο με τρομάζει η λέξη «αβοήθητος».
Αν ήσασταν ναυαγός σε ποια στεριά θα θέλατε να βγείτε;
Αν με φανταστώ ναυαγό είμαι σίγουρος ότι θα ήθελα να με ξεβράσει η θάλασσα στο παιδικό μου ακρογιάλι. Στο συγκεκριμένο εκείνο μέρος που ονειρεύτηκα περισσότερα απ’ όσα τελικά έγιναν. Αυτό το ακρογιάλι λοιπόν μου έδωσε ένα μάθημα ζωής. Θα ήθελα να βγω στο σημείο που έχτισα όλα εκείνα τα παλάτια που γρήγορα γκρέμισε ο αέρας κι η θάλασσα κι έτσι έμαθα και κάτι ακόμα. Ότι τίποτα δεν είναι για πάντα. Κι όταν τελικά βγω και περπατήσω με λαχτάρα στην άμμο του, μετά από μερόνυχτα ταλαιπωρίας στα κύματα, θα με μάθει και κάτι τελευταίο. Ίσως αυτό το τετριμμένο αλλά τόσο απαραίτητο. Να εκτιμώ ό,τι έχω και να ζω τις στιγμές σαν να είναι λίγο πριν με καταπιεί το κύμα.
Όταν γράφετε ένα τραγούδι τι προκύπτει συνήθως πρώτα: Η μουσική ή ο στίχος;
Ο στίχος αποτελεί πάντα την βασική έμπνευση και αφορμή. Το θέμα. Ο λόγος δηλαδή που όλες αυτές οι σκόρπιες λέξεις ταιριάζουν μέσα μου και από το τίποτα δημιουργείται ένας καινούργιος, άυλος, φανταστικός μικρόκοσμος. Και καθώς αυτός, μέσα στο σκοτάδι αυτού του “τίποτα”, αρχίζει να γίνεται “κάτι”, η μουσική έρχεται για να τον φωτίσει σαν ένας πολύχρωμος προβολέας.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο απωθημένο στη ζωή σας;
Τότε στην «προίντερνετ» εποχή είχα για χρόνια μια συνήθεια. Ψάχνοντας πληροφορίες για μακρινά θαλασσινά ταξίδια και διψώντας για εικόνες και αφηγήσεις τέτοιων ιστοριών, αγόραζα περιοδικά ποντοπόρου ιστιοπλοΐας απ’ όλο τον κόσμο. Τα στοίβαζα το ένα πάνω στο άλλο και αυτή η στοίβα ήταν για χρόνια η νοερή φυγή μου. Το παράθυρο στον περιπετειώδη θαλασσινό κόσμο. Ο γύρος της γης με κάτι που πλέει είναι το απωθημένο μου.
Τι μάς ετοιμάζετε στο Caja;
Το τελευταίο live της σεζόν. Σε συνεργασία με τον ταλαντούχο τραγουδοποιό και τραγουδιστή Γιώργο Μπίλιο, ο οποίος κινείται στο χώρο της ποιοτικής ροκ – ποπ αλλά και με τις συμμετοχές της Χρυσούλας Κεχαγιόγλου και της Πηνελόπης Αργύρη σε πιο παραδοσιακούς δρόμους, ετοιμάσαμε μια μουσική πανδαισία. Ένα πρόγραμμα που θα κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο ως το τέλος.
Ευχαριστούμε πολύ!
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS