Ένα νέο αστυνομικό μυθιστόρημα από Έλληνα συγγραφέα κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Bell (δείτε εδώ). Ο Αλέξης Μόστριος μάς συστήνει τον Αστυνόμο Ωρίωνα Άστρο σε μία υπόθεση που εκτυλίσσεται στην Αττική και συγκεκριμένα στις παραλίες της, όπου βρίσκονται σοροί δολοφονημένων ανθρώπων.
Κύριε Μοστριέ, πείτε μας λίγα λόγια για τους «Ικέτες».
Η ιδέα για το βιβλίο γεννήθηκε πάνω σε μια παραλία, καθώς προσπαθώ να περνάω πολύ χρόνο κοντά στη θάλασσα. Μου έκαναν πάντα εντύπωση τα γλυπτά που βλέπει κανείς στις παραλίες, οι κατασκευές με πέτρες και ξύλα, και έτσι αποφάσισα να «χτίσω» ένα σενάριο που θα χαρακτηρίζεται από σκοτεινά ευρήματα πάνω στην άμμο. Ο βασικός χαρακτήρας, ο αστυνόμος Ωρίωνας Άστρος, είναι μια φιγούρα που λειτουργεί ηγετικά στην ομάδα που δημιουργείται στο Σώμα για να διαλευκανθούν αυτά τα εγκλήματα, ενώ παράλληλα κυνηγιέται με τα δικά του προσωπικά φαντάσματα. Η πλοκή είναι γρήγορη, με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων, γεμάτη με εικόνες από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Σκοπός μου είναι να δώσω μεγάλη αξία στις κινήσεις των «καλών», ενώ παράλληλα να χτίσω και ένα δέος γύρω από το «κακό» στοιχείο που αναζητούν. Ελπίζω, έτσι, να προσελκύσω περισσότερους ανθρώπους στο βιβλιοπωλείο που αναζητούν μια ενδιαφέρουσα και συναρπαστική ιστορία, χαλαρώνοντάς την ώρα που όλα σφίγγουν!!
Θα δούμε τον Ωρίωνα Άστρο σύντομα και σε επόμενη ιστορία;
Το πρώτο που πρέπει να διαπιστώσει ο αναγνώστης είναι αν ο αστυνόμος θα καταφέρει να επιβιώσει από αυτήν την περιπέτεια, καθώς οι εγκληματικές αυτές ενέργειες κάποια στιγμή στρέφονται και κατά των ερευνητών. Σαν αναγνώστης, πάντως, θα ήθελα να δω τον αστυνόμο και τους συνεργάτες του να συνεχίζουν το έργο τους, παρότι το ίδιο το Σώμα τους πολεμά εκ των έσω.
Υπάρχει κάποια παιδική σας ανάμνηση πού σας έχει στιγματίσει;
Αναφορικά με το γράψιμο, με έχει σημαδέψει η τάση μου να παρατηρώ τους γύρω μου, κάτι που με οδηγούσε συχνά να κάνω παρέα με μυστήριους χαρακτήρες μόνο και μόνο για να πάρω υλικό. Ερασιτεχνικά έγραφα κάποιες μικρές ιστορίες βασισμένες πάνω σε τέτοιες προσωπικότητες, αν και στο βιβλίο όλοι οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί, γιατί θεωρώ ότι οι προσωπικές εμπειρίες στο αστυνομικό μυθιστόρημα τείνουν να κουράζουν.
Τί σημαίνει για εσάς ρεμπέτικο τραγούδι; Ποιο είναι το αγαπημένο σας κομμάτι;
Δεν πίνω, ούτε καπνίζω. Δε μου αρέσει να ξενυχτάω και δεν παίζω κάποιο έγχορδο όργανο. Μου αρέσει πολύ όμως το ρεμπέτικο, γιατί πιστεύω ότι έχει κάτι να πει για τις εποχές που γράφτηκε, ως ένας μελωδικός τρόπος να περιγράψει ο φτωχός, ο περιθωριακός, ο μάγκας της εποχής τα βιώματά του και τα παράπονά του. Αυτό προσπαθώ να περάσω και στην ιστορία των «Ικετών», που καταπιάνεται με αυτό το κομμάτι της κοινωνίας. Έχω πολλούς αγαπημένους ρεμπέτες και κομμάτια, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω θα έλεγα «Όλοι οι Ρεμπέτες του Ντουνιά» του Μάρκου Βαμβακάρη.
Έχετε ζήσει και στο εξωτερικό. Αν είχατε τη δυνατότητα να επιλέξετε μια πόλη για να περάσετε εκεί όλη σας τη ζωή, ποια είναι αυτή;
Θα επέλεγα το Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια. Οι άνθρωποι εκεί μου φάνηκαν ανοιχτοί, χαλαροί, σε μια πόλη γεμάτη ανηφόρες και κατηφόρες σαν την Αθήνα. Η περιοχή έχει σεισμούς, καλό κρασί, μπόλικο ήλιο, θάλασσα, υπέροχο τοπίο στον κόλπο και τη γέφυρα Golden Gate, αλλά και τις παλιές φυλακές Αλκατράζ για να εμπνέομαι!!
«Το περιβάλλον μάς κάνει αυτό που είμαστε»;
Όχι, πιστεύω ότι γεννιόμαστε με έναν κώδικα που είναι ήδη γραμμένος στο χαρτί μας. Σίγουρα οι συνθήκες στις οποίες ζούμε διαμορφώνουν πώς θα εξελιχθούμε σαν άνθρωποι, αλλά δε νομίζω ότι ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Κάποιοι είναι πιο πονηροί, κάποιοι πιο γενναιόδωροι, άλλοι δυσκολεύονται πολύ να προσαρμοστούν στις συνθήκες γύρω τους. Το στοίχημα πάντα είναι να βάζουμε στο προσκήνιο τα πλεονεκτήματά μας για να πάρουμε το μέγιστο από αυτά με τα οποία καταπιανόμαστε.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο;
Διάβασα το Drifter του Λευτέρη Μπούρου που μου άρεσε πολύ, ενώ διαβάζω το τελευταίο βιβλίο του Γιώργου Δάμτσιου. Γενικά πιστεύω ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα από Έλληνες συγγραφείς βιώνει μια άνθηση τα τελευταία χρόνια. Όσον αφορά ξένους συγγραφείς, έχω το κακό συνήθειο να μην μπορώ να περιμένω τις ελληνικές μεταφράσεις οπότε μόλις τελείωσα το τελευταίο αστυνομικό βιβλίο του Simon Kernick «Die Alone» που δεν έχει ακόμα εκδοθεί στην Ελλάδα και έχει κι αυτός καταιγιστικό ρυθμό. Μου άρεσαν πολύ επίσης τα νέα βιβλία του Michael Connelly Dark «Sacred Night» και του Thomas Harris «Κάρι Μόρα».
Σάς ευχαριστούμε πολύ!
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS