Γιάννης Κοτζαμπάσης: «Θέλουμε να αποφύγουμε τους δρόμους, γιατί αισθανόμαστε ότι μας περιορίζουν»

Την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Περιγραφές» μας παρουσιάζει ο Γιάννης Κοτζαμπάσης. Η συλλογή κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν και αποτυπώνουν αγωνίες, αναρωτήσεις, όρια και αδιέξοδα (περισσότερα δείτε εδώ).

Κύριε Κοτζαμπάση, πείτε μας λίγα λόγια για τις «Περιγραφές».

Οι «Περιγραφές» αποτελούνται από ποιήματα της τελευταίας δεκαετίας. Αποτυπώνουν την ανάγκη μου να αρθρώσω έννοιες για πράγματα για τα οποία δεν υπάρχουν ακόμη έννοιες ή που εγώ δεν έχω κάποια. Άρα μιλάνε για τα όρια μας και τα όρια των πραγμάτων. Πολλές φορές, ιδιαίτερα στην εποχή μας, αυτά τα όρια βιώνονται ως αδιέξοδα.

Τι βλέπετε στον καθρέφτη σας;

Στις μέρες μας νομίζω πως ένα ενδιαφέρον ερώτημα θα ήταν τι βλέπει ο καθρέφτης σε εμάς. Νομίζω ότι έχουμε αντιστρέψει την λειτουργία κι αυτό είναι θλιβερό. Κατά τα άλλα όταν βλέπω προσεκτικά τότε όλο και κάτι με εκπλήσσει.

Ποιο/α βιβλία σάς έχουν στιγματίσει;

Δεν θα μπορούσα να πω ότι έχω βιβλία που με στιγμάτισαν. Αν μπορούσα να αναφέρω κάποιο δεν θα ήταν ποιητική συλλογή, για παράδειγμα τα οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα του Μαρξ.

Ακούτε το παιδί μέσα σας;

Τι εννοείτε; Πιστεύω ότι κανείς δεν υπήρξε ποτέ παιδί!!! Πάντως δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε, αν κοιτάξουμε καλά γύρω μας ότι το να ανακαλεί κάποιος τις παιδικές του αναμνήσεις δεν είναι απαραιτήτως καλό. Στην κοινωνία που βρισκόμαστε βιώνουν πολλά παιδιά άσχημη παιδική ηλικία. Βέβαια, το στοιχείο της αθωότητας και το στοιχείο της αποδοχής που έχουν τα παιδιά, πριν «μολυνθούν» από τον κόσμο των μεγάλων είναι ανεκτίμητο.

Ποια ώρα της ημέρας προτιμάτε;

Πολύ πρωί, γιατί τότε είναι η ώρα λίγο πριν ξεκινήσουν όλα.

Ποιο κοινωνικό «πρέπει» σάς φαίνεται δυσβάσταχτο;

Τα πρέπει που αντιστρατεύονται στην κοινή λογική και μας ωθούν να ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι. Ιδιαίτερα η δουλειά μας είναι πλέον γεμάτη από αυτά.

Γιατί «πάψαμε να θέλουμε να χαράξουμε δρόμους»;

Γιατί γίναμε μεταμοντέρνοι. Αυτό σημαίνει ότι θέλουμε να αποφύγουμε τους δρόμους, γιατί αισθανόμαστε ότι μας περιορίζουν, αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι η άρνηση των «δρόμων» γενικά αποτελεί τον πιο στενό και περιοριστικό δρόμο.

Ετοιμάζετε νέα δουλειά;

Πάντα υπάρχει υλικό και πάντα η ανάγκη να φτιαχτεί περισσότερο. Αυτή την στιγμή όμως δεν έχω σχεδιάσει κάτι.

Σας ευχαριστούμε πολύ!